Hij was nou een echte Casanova

Een boek dat je alleen al koopt omdat het zo’n ontzettend mooie uitgave is. Vele afbeeldingen rijk en één van de afbeeldingen is over de drie ruggen verdeeld. In de drie boeken totaal exact 200 afbeeldingen die een goed beeld geven bij het verhaal van zijn leven.

Hoe vanzelfsprekend Giacomo Casanova alles ook vindt, je kan dit boek niet lezen zonder ook verbaasd te raken; vele talen, studie, beroemde vrienden en ontmoetingen op de vele reizen en uit de hand lopende belevenissen... In 12 delen, verdeeld over drie boeken, rozengeur en maneschijn heeft hij zijn verhaal van zijn leven verteld. Hierin wordt ook duidelijk waarom zijn naam nu nog betekenis heeft (boek 2 blz 582):

“Zij had alleen een zwart lint om haar hals waaraan een gouden kruisje hing. Als zij dit niet had gedragen, zou ik mijzelf niet hebben toegestaan naar haar mooie, onberispelijk gevormde boezem te kijken, die zij zoals de mode en opvoeding haar hadden geleerd, voor een derde tentoonspreidde met dezelfde onschuld waarmee zij iedereen haar wangen toonde waarop het wit van lelies zich verenigde met het rood van rozen.”

De vertaler, Theo Kars, verdient een pluim. In noten onderaan de bladzijde geeft hij nadere informatie over een oude munteenheid, tijdsaanduidingen, een in die tijd belangrijk persoon of een vergissing van Casanova. Het is duidelijk dat hij zich gedegen heeft ingelezen. Uiteraard dit boek, maar ook ander werk van Casanova en werk van (andere?) casanovisten heeft hij uitgeplozen. Als er ergens twijfel over bestaat, vinden we dat onderaan de bladzijde terug. Theo Kars heeft in een essay nog een interessant deel over de laatste jaren toegevoegd.

Er valt zeker veel aan te merken op de levensstijl van Casanova. Net zo goed kan je na het lezen van dit boekwerk wat jaloezie bespeuren, maar een beetje Casanovist ben je na het lezen van dit verhaal wel geworden. ‘Hoe is het mogelijk?’, zal je je afvragen. Er is erg veel onderzoek gedaan door vele mensen mogelijk gemaakt door de enorme erfenis die Casanova heeft achtergelaten. Maar ook uit briefwisselingen en administratie van grote heren is veel over Casanova tevoorschijn gekomen. Achterin het laatste boek bevindt zich een personenregister van maar liefst 68 bladzijdes. Oftewel, hij ontmoette wel eens iemand. Maakt dat het boek onleesbaar? Zeker niet. Dat gaat allemaal vanzelf, velen zijn figuranten en als een belangrijk persoon na lange tijd weer tevoorschijn komt, heeft Theo Kars er in een noot wel een verwijzing naar het juiste boek, deel en bladzijde neergezet om het geheugen op te frissen mocht dat nodig zijn.

Ook van Casanova zelf komen we verwijzingen tegen (boek 2 blz 293):

“Ik stemde hiermee in en gaf ze hem om twaalf uur ‘s middags in een café dat de majoor mij noemde. De lezer zal nog vernemen waar ik hem vier maanden later terugzag.”

Wat handig is om vooraf te weten, is dat er een illustratieverantwoording achterin het laatste boek is. Zo om de 125 bladzijdes vinden we een acht afbeeldingen van gebeurtenissen. In de illustratieverantwoording vinden we verwijzingen naar de juiste bladzijde waarin het citaat onder de afbeelding terugkomt.

Het lijkt een onoverkomelijke berg verhaal, maar dat valt reuze mee. Het is grotendeels in hoofdstukken van 20 tot 30 bladzijdes verteld. Per hoofdstuk staat ook nog vermeld wat hij erin verwerkt heeft. Zo zien we in boek 2:

“ IX Kardinaal Passionei. De paus. Mariuccia. Ik kom in Napels aan.”.

Zoals Casanova (hetzelfde hoofdstuk) zelf aangeeft:

“Wee degenen die van de waarheid houden, maar niet bij machte zijn haar uit de eerste hand te vernemen. Ik hoop, beste lezer, dat het u niet moeilijk zal vallen mij mijn uitweidingen te vergeven.”

Niet een boek om in een minibieb achter te laten. Het hoort bij de pronkstukken. Wat dat aan gaat past het uiterlijk van deze uitgave prima bij Casanova.