De dagen dat ik je liefhad

De dagen dat ik je liefhad is de debuutroman van Amy Neff. Het boek wordt aangeprezen als een meeslepend liefdesverhaal. Ik krijg bij mijn recensie-exemplaar een pakje zakdoeken! Zou ik inderdaad moeten huilen bij dit boek? Ik vraag het me af. Ooit één keer echt gehuild bij een boek en ben dus wel heel nieuwsgierig of dit boek bij mij evenveel emoties oproept.

Het boek vertelt het verhaal van Evelyn. Evelyn is getrouwd met Joseph. Ze zijn samen opgegroeid en hun relatie is uitgegroeid tot een intense, diepe liefde. Wanneer Evelyn de diagnose parkinson krijgt, blijkt dat de ziekte progressiever en agressiever verloopt dan verwacht. Medicijnen die normaal gesproken helpen om de achteruitgang te vertragen, werken niet voldoende. Haar geheugen en functioneren laten het steeds meer afweten en soms herkent ze zelfs haar dierbaren niet meer. Ze wil nog één keer alle verjaardagen en feestdagen meemaken en dan sterven. Joseph wil niet zonder Evelyn verder leven, hij kan zich geen leven zonder haar voorstellen, en dus zullen ze samen sterven. Wanneer ze dit aan hun kinderen vertellen, reageren ze geschokt. Geschokt was ook mijn eerste reactie toen ik dit hoofdstuk las. Het is zo in tegenspraak met alles waar ik in geloof.

Na dit heftige hoofdstuk lees je over de liefde van Evelyn en Joseph en hoe hun jeugdvriendschap is uitgegroeid tot een intense liefdesrelatie waar de een niet zonder de ander wil leven. Je leest hoe hun gezin gegroeid is en langzaam begin je de omvang van hun liefde te ervaren. Hoe bijzonder is het om zo een liefde in je leven te mogen hebben. Amy Neff heeft dit zo mooi beschreven. Maar zoals Amy Neff schrijft, in de begeleidende brief die bij het recensie-exemplaar zat, heeft zij dan ook het geluk grote liefdes in haar leven mee te dragen. Haar grootouders waren meer dan vijftig jaar getrouwd en hun liefde was gebouwd op partnerschap en diepe genegenheid.
Ik vind het knap hoe Amy Neff die grote liefde heeft weten om te zetten in een verhaal. Het is een eerlijk en puur verhaal van struikelen, verleidingen en ruzies. Maar ook een verhaal van fouten erkennen, het uitpraten en weer goed maken. Dit alles naar elkaar maar ook naar de kinderen. Die openheid naar je kinderen toe is niet wat ik van huis uit heb meegekregen en ik denk dat het dan ook moeilijk door te geven is. Het is kwetsbaar durven zijn en durven toegeven dat jij het soms ook niet weet.

In het boek wordt de liefde als volgt beschreven:

‘Liefde is hand in hand lopen en elkaar volgen naar het licht’

De liefde in het verhaal krijgt verdere verdieping door het verhaal van ieder van de drie kinderen van Evelyn en Joseph. Over het opgroeien en wortelen op een plek aan de kust en over hun partners. De begeleiding van hun ouders, ieder op hun manier, in de opvoeding. Het is ook hun liefde doorgeven en ook daarbij speelt eerlijkheid een grote rol. Het leven en de liefde is geen sprookje, maar hard werken. Het is het gevoel van erbij horen, geaccepteerd worden zoals je bent. Dat is precies wat Amy Neff wilde beschrijven, weten dat je erbij hoort en gewenst bent, maar ook het wortelen op een plek. Het klinkt heel positief maar daar zitten ook nadelen aan. Dit raakte mij heel erg. Ik heb het wortelen in een gezin en op een plek zo gemist. Door dit verhaal te lezen komt dat weer boven en besef ik dat het heel ironisch is, wanneer je zelf die diepe wortels mist, het ook moeilijk is je eigen kinderen goed te laten wortelen. Ook al is het goed hechten geen zekerheid tot succes, je hebt wel een plek waar je altijd op terug kan vallen, onvoorwaardelijk.

Ik besef dat het lijkt alsof het verhaal een zoetsappig sprookje is, een feelgood roman, maar dat is dit boek absoluut niet. Het is een echte roman die je aan het denken zet en die een diepe indruk op mij heeft achtergelaten. Ik genoot van iedere bladzijde van het boek. De schrijfstijl is heel beeldend met prachtige metaforen. Mijn boek zit vol met roze plakkertjes van de prachtige zinnen die ik graag nog eens teruglees.
Zoals deze:

“Joseph was een steen die was gladgeslepen door het geweld van onze golven, een rustgevende kiezel die je in je zak stak en met je meenam”

Wat mij betreft krijgt dit boek 5 sterren ook al heb ik de zakdoeken niet nodig gehad. Wat een geweldig debuut. Er gaat een talent verloren als het alleen bij dit boek blijft. Ik kijk daarom uit naar haar volgende boek.