Labyrinth-verhaal

Florian Dennisson is een Fransman en heeft al heel wat boeken op zijn naam staan, maar De lijst is het eerste boek van hem dat vertaald is. Om hem beter te leren kennen ben ik op zoek gegaan naar informatie over Florian. Schrijven is het tweede leven van Florian zoals hij zelf op zijn website schrijft. Zijn eerste leven was muziek; toeren naar de vier uithoeken van de wereld en albums opnemen. In 2015 verruilde hij zijn gitaar voor een toetsenbord en werd fulltime schrijver. Hij richtte een eigen uitgeverij op, gespecialiseerd in misdaadromans. In zijn jeugd las hij veel Agatha Christie, vandaar zijn keuze voor misdaadromans. Op zijn website vind ik ook de volgende quote: ‘Ik beschouw mijn romans als labyrinten waarin ik je wil verliezen’
Hij vertelt dat hij mij als lezer met zijn verhalen wil laten reizen, nadenken, huiveren, verwonderen en op het verkeerde spoor zetten. Ik ben daarom wel heel benieuwd naar De lijst. Zeker ook omdat ik maar weinig uit het Frans vertaalde thrillers ken.

Op een dag meldt een man zich bij de politie, compleet in de war, met de zin ‘Ik heb ze allemaal vermoord!’
Rechercheur Maxime Monceau gaat vandaag weer aan het werk na drieënzestig dagen en twee uur afwezig te zijn geweest. De officiele versie is een burn-out maar een paar mensen uit het team weten dat het een schorsing was. Hij krijgt de zaak, van deze bijzondere moordenaar die zichzelf aangeeft, toegewezen. De man is niet bekend bij de politie en er is niemand vermist die aan zijn omschrijving voldoet. De enige aanwijzing die Maxime Monceau kan volgen is een lijst met namen.

Het is een heel bijzonder verhaal met een verrassend einde. Ik moest wel wennen aan de persoon van Maxime Monceau. Inmiddels zijn de aan alcoholverslaafde rechercheurs, die het altijd aan de stok hebben met hun baas en, na schorsing, op eigen houtje doorgaan met de zaak, wel bekend. Ook kennen we denk ik allemaal Saga Norén uit The Bridge; eigenwijs en met autistische trekjes. Maxime Monceau komt wel in de buurt, maar is met afstand de meest bijzondere rechercheur die ik heb meegemaakt. Hij is synergoloog, een expert in de kunst van het ontcijferen van non-verbale taal.

“Ze had hem altijd geplaagd met zijn obsessie voor synergologie en de kunst van het ontcijferen van non-verbale taal. Voor haar, zoals voor de meesten bij de gendarmerie, bestond er geen vervanging voor een bekentenis of ouderwets onweerlegbaar bewijs. Ze zwoer bij DNA-sporen en informatie op mobiele telefoons. Maxime kon de komst van deze technologieën alleen maar toejuichen, maar wat hem betrof was de mens nog steeds een complex dier dat de expertise van soortgenoten nodig had. Geen enkele computer kon de ziel zo goed doorgronden als een mens die de juiste technieken had geleerd. Synergologie en de studie van non-verbale communicatie waren voor hem net zo’n krachtig wapen als een heel forensisch onderzoeksteam.

Of de kunst van Maxime tot de oplossing van de zaak kan leiden of tot”een nieuwe schorsing, dat moet je zelf ezen.

De schrijfstijl is heel beeldend op een manier die ik nog niet zo ken uit andere thrillers.
“Hij keek op en observeerde het werkblad van de jonge vrouw: onafgemaakte dossiers, een notitieblok met woordspelletjes, een foto van haar tweelingbroer, een pot overvol met pennen en kapot gekauwde doppen en haar computerscherm waarvan het blauwachtige licht haar rode haar highlights gaf. Maar één detail viel hem op. Het viel haar ook op. ‘Waar staar je naar?’ De pupillen van haar voormalige partner waren verwijd en er parelden als koude zweetdruppels op zijn rug. De adrenaline die met de snelheid van zijn hartslag door zijn lichaam gierde, maakte hem duizelig. Hij worstelde om niet flauw te vallen en weg te zinken in een draaikolk van verachtelijke herinneringen die diep in hemzelf begraven lagen. Na een lange minuut vond hij eindelijk de kracht om een paar woorden tegen Emma te zeggen.”

Het geeft goed de synergologie weer en dat vind ik heel knap gedaan. Toch vind je veel van dit soort stukjes in het verhaal en dat haalt de vaart wel een beetje uit het verhaal.
Het wordt in het verhaal niet echt duidelijk wat er precies gebeurd is met Maxime waardoor hij geschorst werd. Maar als je leest hoe Maxime een plaats delict ‘bekijkt’, kan ik me voorstellen dat in een wereld van harde bewijzen deze wat meer softe aanpak leidt tot conflicten.

Het is een boek waarvan ik echt dacht waar gaat dit heen?, maar het einde vind ik geniaal gevonden. Die plottwist had ik niet zien aankomen. Agatha Christie zie ik niet terug in dit boek, wel snap ik nu dat hij me een labyrint in heeft gestuurd. Mezelf verliezen is niet gelukt, wel ben ik regelmatig in verwarring gebracht. Ik vind het een goed debuut dat 4 sterren verdiend. Ik zag dat er in totaal al 3 boeken met Maxime in de hoofdrol zijn verschenen. Ik hoop dat ze snel vertaald worden.