De moord in de crypte

De moord in de crypte is een nieuw deel in de serie over Leopold von Herzfeldt. Eerder las ik De ogen van Osiris. Mijn recensie kan je lezen op de boeken-cast (https://www.boeken-cast.nl/review/de-ogen-van-osiris-oliver-potsch/).
Op de kaft is een foto te zien in ongeveer dezelfde stijl als zijn vorige boek. Een beetje duister, maar het is duidelijk te zien dat het een crypte is. Ik ben benieuwd of Leopold van Herzfeldt deze moord met een spiritueel tintje kan oplossen en ik weer kan genieten van zijn beeldende schrijfstijl.
Het boek begint met een zogenaamd ‘dramatis personae’ of, letterlijk vertaald, 'de rollen van de opvoering’ Daar doet Oliver Pötzsch zijn voormalige beroep als scenarioschrijver gelden! Ik zie daar gelijk weer een aantal bekende namen voorkomen als Julia, de politiefotografe, Augustin Rothmayer, de doodgraver en Anna, het weesmeisje dat bij hem woont. Schrik niet van deze uitgebreide opsomming, het is juist een handig hulpmiddel om bij de hand te hebben. Natuurlijk ontbreekt een woordenlijst van typische Oostenrijkse woorden ook deze keer niet.
Net als in 'De ogen van Osiris' worden er ook weer hoofdstukken gewijd aan een boek dat Augustin Rothmayer aan het schrijven is. Deze keer is het thema spook- en geestverschijningen. Daarna begint het verhaal dat zich afspeelt rond 1890. Een onschuldige rondleiding voor toeristen aan de Stephansdom waarbij, voor wat extra geld, ook de normaal niet toegankelijke crypte kan worden bezocht, leidt tot grote paniek. Daar wordt tussen een stapel botten en schedels een vers lijk ontdekt. Leopold von Herzfeldt wordt uit de operazaal gehaald om de zaak te onderzoeken. Het is een vreemde zaak zeker wanneer Julia op de foto’s, gemaakt op de plaats delict, een spook ontdekt. Later bleek dat het slachtoffer druk bezig was om het spiritualisme, dat in 1895 in Wenen in opmars was, te ontmaskeren. Zou dat een reden kunnen zijn voor de moord?
Daarnaast loopt er een verhaallijn van Augustin Rothmayer die met zijn geadopteerde dochter Anna op jacht gaat naar de zogenaamde nachtraaf die kinderen uit het weeshuis laat verdwijnen. Er is niemand die aandacht aan deze zaak besteed omdat het over het algemeen om arme kinderen gaat en dus daarom de krant niet haalt. Ook in Wenen gaat het om de macht van het geld. Hoe deze verhaallijnen bij elkaar komen lees je in dit boek.

Ik ben weer terug in het Wenen van 1895. De filmische schrijfstijl laat je verdwijnen in het boek. Je helpt mee om de moord op te lossen en leeft mee met de hoofdpersonages. Je vraagt je af wat de verdwijning van kinderen in het weeshuis met de moord crypte te maken heeft of misschien wel niets. Maar mocht je de eerdere boeken van Oliver Pötzsch gelezen hebben, dan weet je dat er een verband moet zijn. Wat dat is, mag je zelf gaan ontdekken.

De stukjes over het nieuwe boek van Augustin Rothmayer zijn een leuke afwisseling. Het boek begint ermee en lijkt gelijk een opmaat te zijn naar het verhaal:
“Wat me bij het bestuderen van de vakliteratuur is opgevallen: vaak hangt een spookverschijning samen met een onopgelost misdrijf, bijvoorbeeld een moord. Pas wanneer de zaak is opgehelderd, de moordenaar is gevonden en de straf is voltrokken, kan de arme ziel overgaan naar het hiernamaals. "Zo'n geval heb ik inderdaad een keer meegemaakt.”
Daarna gaat het verhaal van start. Ieder hoofdstuk begint met een locatie en datum en/of tijdstip. Dat helpt je in het lezen van het verhaal. Deze keer staat boven het hoofdstuk een pentagram, het teken van een heks. Toch hoef je niet bang te zijn dat het deze keer een horrorboek is, het is een spannende thriller met een verrassend einde op de Colombo-manier. Namelijk alle betrokkenen op een plaats samenbrengen en dan duidelijk maken wie de dader is en die oppakken.
Ik heb zeker weer genoten van het boek en de verklarende woordenlijst had ik deze keer minder nodig. Maar toch pakte het boek niet zo als zijn voorgaande boek. Het kan zijn dat het door de zware griep kwam, maar het leek net of alle lijnen die tot een dader konden leiden, steeds dood liepen. Tot het moment dat die lijn dan weer werd opgepakt vele hoofdstukken later. Het oogt wat rommelig alsof Oliver Pötzsch teveel in het boek wilde stoppen. De geheime relatie tussen Julia en Leopold kwam in het slop. De ‘geheime’ relatie bleek namelijk niet zo geheim als Julia en Leopold denken. Wat doe je dan? Ga je voor de relatie en maak je het openbaar of laat je het sudderen? Julia lijkt sowieso meer haar eigen gang te gaan in dit verhaal. Naast het maken van foto's van de plaats delict, gaat ze ook zelf op onderzoek uit. Dan heb ik het nog niet over het onderzoek waar Anna bij betrokken was. Ik vond het wat minder logisch allemaal op een of andere manier.
Ook in dit boek is het nawoord echt de moeite waard om te lezen, dan begrijp je het verhaal nog beter. Ik geef daarom 3,5 ster aan dit boek en graag tot een volgend verhaal.