Lezersrecensie
Layhar
Kirsten de Groot heeft een bachelor Japanstudies en de master East Asian Studies gedaan. Haar favoriete periode in de Japanse geschiedenis is de Edo-periode (1600 – 1860). Deze periode gebruikt ze dan ook als basis voor de trilogie Shirareta Sekai waarvan in augustus het derde en laatste deel verschijnt. In 2012 schreef ze de eerste versie van De terugkeer van Layhar. Ze heeft het daarna nog heel wat keren herschreven tot deze december 2018 werd uitgegeven door uitgeverij Zilverbron.
Ik las het e-book maar als ik naar de afbeelding van de kaft kijk, heeft het duidelijk een Japans tintje. Dat brengt je al gelijk in de sfeer.
Het boek vertelt het verhaal van de jonge elf Ai die zich na een slachtpartij in haar dorp in het bos heeft verstopt. De koning van Okuku wil alle elfen uitroeien, daarom mag ze niet ontdekt worden. Een roodbruine vos, Chimata, helpt haar in leven te blijven. Wanneer ze daar ontdekt wordt, wordt ze gedwongen Okoku te ontvluchten, achtervolgd door jagers. Wie kan ze vertrouwen? Haar vader, die ze blindelings vertrouwde, had haar immers ook beloofd te komen halen en hij is nooit gekomen! Waar is ze veilig? Kan ze toch nog ontkomen? Je leest hier alles over in De terugkeer van Layhar.
Het verhaal begint met de overval op het dorp en de opdracht die Ai krijgt om zich in het bos te verstoppen. Daarna maakt het verhaal een sprong in de tijd en zijn we vijf jaar verder. Het boek gaat heen en weer van heden naar het verleden maar Kirsten heeft de overgangen zo gemaakt dat het volkomen logisch in elkaar zit. Vijf jaar overleven met hulp van een fictieve vos lijkt erg onlogisch, maar wordt zo beschreven dat je gelooft dat het de magie moet zijn die haar geholpen heeft. Ai kan energievelden voelen van mensen en herkennen of deze zwak of sterk is. Ai maakt gebruik van die gave. Toch voelt dit niet onlogisch aan. Ik denk dat wanneer wij als mensen meer naar onze innerlijke stem, onze intuïtie zouden luisteren, we ook meer zouden weten over de mensen die we tegenkomen. Ik vind het knap dat Kirsten het zo opschrijft alsof het volkomen normaal is waardoor je gelooft in de magie en je verdwijnt in die sprookjeswereld.
Naar mijn mening is de vos een soort innerlijke stem die bijvoorbeeld aangeeft om niet op te geven. Dit stukje geeft dat goed aan:
‘Sneeuwvlokken dwarrelden naar beneden en voegden zich bij hun soortgenoten op de grond. Ai zat rillend tegen haar schamele hutje en had haar armen om haar opgetrokken benen geslagen. Haar japon was verre van dik genoeg om haar tegen de kou te beschermen en ze was er vrij zeker van dat de dood haar spoedig zou komen halen. De tranen op haar wangen waren zo goed als bevroren. Ais puntige oren gloeiden van de pijn en elke zucht verliet haar mond als een dun wolkje. Een luide stem bereikte haar. Hij leek van ver te komen.' ‘Ga je ooit nog opstaan kind?' 'Ai keek op en zag een roodbruine vos voor haar staan. De vos wierp haar een intense, haast afkeurende blik toe.’
Er komen niet veel Japanse woorden voor in het verhaal, komen ze toch voor in het verhaal dan worden ze direct verklaard. Je hoeft ze niet op te zoeken.
Ik vond dat erg prettig en kreeg daarom gelijk een goed beeld. Wel maakt ze gebruik van Japans tekens in het boek bijvoorbeeld om de naam van een theehuis aan te geven, de vertaling wordt verwerkt in het verhaal;
‘Het theehuis van Iwasaki’ zei …….
Ik vond het werkelijk een uniek boek dat vol magische wezens en fantasy zit maar tegelijkertijd ook herkenbare elementen bevat. Die innerlijke stem die je aanspoort om dingen te doen of te laten. De keuzes die Ai, soms noodgedwongen, moet maken kunnen ook keuze zijn waar jij voor staat. Luister jij dan naar je innerlijke stem? Kirsten geeft zelf aan dat het een historische psychologische fantasyroman is. Dat klopt helemaal. Ik vond het verrassend om te lezen en geef 4 sterren. Ik ga snel door met het tweede deel.
Ik las het e-book maar als ik naar de afbeelding van de kaft kijk, heeft het duidelijk een Japans tintje. Dat brengt je al gelijk in de sfeer.
Het boek vertelt het verhaal van de jonge elf Ai die zich na een slachtpartij in haar dorp in het bos heeft verstopt. De koning van Okuku wil alle elfen uitroeien, daarom mag ze niet ontdekt worden. Een roodbruine vos, Chimata, helpt haar in leven te blijven. Wanneer ze daar ontdekt wordt, wordt ze gedwongen Okoku te ontvluchten, achtervolgd door jagers. Wie kan ze vertrouwen? Haar vader, die ze blindelings vertrouwde, had haar immers ook beloofd te komen halen en hij is nooit gekomen! Waar is ze veilig? Kan ze toch nog ontkomen? Je leest hier alles over in De terugkeer van Layhar.
Het verhaal begint met de overval op het dorp en de opdracht die Ai krijgt om zich in het bos te verstoppen. Daarna maakt het verhaal een sprong in de tijd en zijn we vijf jaar verder. Het boek gaat heen en weer van heden naar het verleden maar Kirsten heeft de overgangen zo gemaakt dat het volkomen logisch in elkaar zit. Vijf jaar overleven met hulp van een fictieve vos lijkt erg onlogisch, maar wordt zo beschreven dat je gelooft dat het de magie moet zijn die haar geholpen heeft. Ai kan energievelden voelen van mensen en herkennen of deze zwak of sterk is. Ai maakt gebruik van die gave. Toch voelt dit niet onlogisch aan. Ik denk dat wanneer wij als mensen meer naar onze innerlijke stem, onze intuïtie zouden luisteren, we ook meer zouden weten over de mensen die we tegenkomen. Ik vind het knap dat Kirsten het zo opschrijft alsof het volkomen normaal is waardoor je gelooft in de magie en je verdwijnt in die sprookjeswereld.
Naar mijn mening is de vos een soort innerlijke stem die bijvoorbeeld aangeeft om niet op te geven. Dit stukje geeft dat goed aan:
‘Sneeuwvlokken dwarrelden naar beneden en voegden zich bij hun soortgenoten op de grond. Ai zat rillend tegen haar schamele hutje en had haar armen om haar opgetrokken benen geslagen. Haar japon was verre van dik genoeg om haar tegen de kou te beschermen en ze was er vrij zeker van dat de dood haar spoedig zou komen halen. De tranen op haar wangen waren zo goed als bevroren. Ais puntige oren gloeiden van de pijn en elke zucht verliet haar mond als een dun wolkje. Een luide stem bereikte haar. Hij leek van ver te komen.' ‘Ga je ooit nog opstaan kind?' 'Ai keek op en zag een roodbruine vos voor haar staan. De vos wierp haar een intense, haast afkeurende blik toe.’
Er komen niet veel Japanse woorden voor in het verhaal, komen ze toch voor in het verhaal dan worden ze direct verklaard. Je hoeft ze niet op te zoeken.
Ik vond dat erg prettig en kreeg daarom gelijk een goed beeld. Wel maakt ze gebruik van Japans tekens in het boek bijvoorbeeld om de naam van een theehuis aan te geven, de vertaling wordt verwerkt in het verhaal;
‘Het theehuis van Iwasaki’ zei …….
Ik vond het werkelijk een uniek boek dat vol magische wezens en fantasy zit maar tegelijkertijd ook herkenbare elementen bevat. Die innerlijke stem die je aanspoort om dingen te doen of te laten. De keuzes die Ai, soms noodgedwongen, moet maken kunnen ook keuze zijn waar jij voor staat. Luister jij dan naar je innerlijke stem? Kirsten geeft zelf aan dat het een historische psychologische fantasyroman is. Dat klopt helemaal. Ik vond het verrassend om te lezen en geef 4 sterren. Ik ga snel door met het tweede deel.
1
Reageer op deze recensie