Een donkere stormachtige nacht

Een donkere stormachtige nacht is het zesde boek van Kate Atkinson met Jackson Brodie in de hoofdrol. Haar boeken worden veelvuldig aangeprezen en een aantal zijn bekroond met prijzen. Dit belooft veel goeds. Het is mijn kennismaking met de boeken van Kate Atkinson. Omdat het een los te lezen deel is, heb ik zin om dit boek op te pakken.

Het verhaal bevat alle elementen van een Engelse thriller: een oud vervallen landhuis, een verdwenen schilderij, een sneeuwstorm, een moordspelweekend en detective Jackson Brodie die voor de oplossing mag zorgen.

Het verhaal begint met een uitnodiging:

“WE NODIGEN U UIT
Om te genieten van een spannend moordweekend in de fraaie sfeervolle ambiance van Rook Hall, een hotel binnen Burton Makepeace House, een van de voornaamste landhuizen van Engeland.”

Dat maakt je nieuwsgierig. Maar voor je kennismaakt met het landhuis word je eerst meegenomen in de zaak van het verdwenen schilderij. Deze hing in de slaapkamer van de onlangs overleden Dorothy Padget. Jackson Brodie wordt ingeschakeld om dit schilderij te vinden. Normaal zou hij een dergelijke zaak niet aannemen, maar zijn nieuwsgierigheid wint het.
Daarna word je meegenomen naar het vervallen landhuis waar je wordt voorgesteld aan haar bewoners en het personeel. Het dienstmeisje is inmiddels verdwenen. Veel kunst is al verkocht en een deel van het landhuis is omgebouwd tot hotel. Per slot van rekening moeten de rekeningen voor het onderhoud van het landhuis betaald worden. In dit hotel moeten de moordspelweekenden zich gaan afspelen. Er is weinig meer over van de glorietijden in het statige landhuis.

“Ze herinnerde zich een tijd dat het diner elke avond een fatsoenlijke maaltijd van vijf gangen was, waarvoor iedereen zich kleedde en waarvoor de kaarsen altijd werden aangestoken. Bloemen op tafel, de vrouwen glinsterende juwelen. Nu aten ze geïmproviseerd doordeweeks eten onder felle elektrische lampen. Ze had zich niet eens verkleed, droeg nog haar oude tweedrok waarin ze de honden uitliet en haar parels.“

Wat het verdwenen schilderij en het vervallen landhuis met elkaar te maken hebben, daar kom je in de loop van het verhaal achter.

Het boek is een eerbetoon aan Agatha Christie. Ik herinner me van de boeken van Agatha Christie dat vanaf het begin je nieuwsgierigheid gewekt wordt en je gelijk mee gaat speuren. Een donkere stormachtige nacht heeft zeker wel de elementen van een Agatha Christie, maar ik werd niet direct gegrepen door het verhaal. Ik moest er echt inkomen. Er wordt uitgebreid de tijd genomen om je een beeld te geven van het landhuis, de omgeving en de familie. Dat zorgt ervoor dat je af en toe bijna de draad van het verhaal kwijtraakt.

“Hun groepje was bevriend geraakt, was zelfs eens in het huis op de thee geweest en had de bakproducten van mevrouw Bradfield doorstaan –scones die dienst hadden kunnen doen als kanonskogels". Er stonden diverse kanonnen op het gecreneleerde dak – bij de kantelen. Johnny had altijd gezegd dat ze van pas zouden komen als ze ooit zouden worden belegerd. Ze werden natuurlijk voortdurend belegerd, voornamelijk door de belastingdienst”

Het gaat over de thee en via de kanonnen kom je uit bij de belastingdienst terwijl Kate Atkinson, naar mijn mening alleen maar probeert te vertellen dat het groepje elkaar en het landhuis kent. Dit komt veel voor in het boek, het is lastig om dan de grote verhaallijn vast te houden.
Daarnaast worden er heel veel personages opgevoerd, zoals in een Agatha Christie. Maar in Een donkere stormachtige nacht raak je niet echt bekend met de hoofdpersonages. Je gaat niet van ze houden of ze haten. Op het eind verzamelen alle personages zich rond de haard en wordt de plot van het verhaal verteld. Dan kom je er achter dat je toch wel het een en ander hebt gemist, ook al wist je dat het wel ongeveer zo in elkaar moest zitten.

Naar mijn mening is het een makkelijk een los te lezen deel. Er zijn geen verwijzingen naar eerdere delen die je het gevoel geven dat je beter eerst de eerdere delen had gelezen. Ik ben wel benieuwd of je wanneer je Jack Brodie beter kent uit eerdere delen, je dit boek ook meer waardeert.

“Vindingrijk, geestig, hoogst vermakelijk, vol onverwachte wendingen en met de kenmerkende melancholieke humor van de geliefde Jackson” staat op de achterflap te lezen. Een aantal elementen zie ik zeker terug maar de elementen hoogst vermakelijk, melancholieke humor en geestig heb ik niet teruggezien in het verhaal. De onverwachte wendingen, ja die waren er zeker, maar ik zag heel lang niet het verband tussen het verdwenen schilderij en het landhuis. Dat maakt ook dat je niet mee kan speuren naar een dader.

Als ik het moet samenvatten dan heb ik me vermaakt met Een donkere stormachtige nacht, maar bleef al met al toch een beetje teleurgesteld achter toen ik het boek dichtsloeg. Daarom geef ik 3 sterren.