Lezersrecensie
het ongelukskind
Het ongelukskind is het debuut van Beatrice Salvioni en werd voor publicatie al verkocht in 32 landen. Er is zelfs al een tv-serie in voorbereiding.
Beatrice Salvioni is nog geen 30 jaar en studeerde in 2021 af aan de Allessandro Baricco schrijfschool in Turijn. Voor haar korte verhalen won ze de Calvino Short Story Prize. Dat klinkt veelbelovend. Ik ben erg nieuwsgierig of een nieuwe parel ontdek.
Voor het boek begint lees je dat het is opgedragen aan:
”Het meisje dat ik was." "En vooral, voor wie me heeft geleerd altijd naar haar stem te blijven luisteren.”
Die zin alleen al trekt me het verhaal in.
Het ongelukskind vertelt het verhaal van Francesca en Maddalena en speelt zich af in 1935 wanneer Mussolini en de fascisten aan de macht zijn in Italië. Francesca is een lief meisje van 12 jaar dat in een gewoon burgerlijk gezin opgroeit. Haar moeder leert Francesca dat ze goed moet luisteren en gehoorzamen. Ze moet wachten maar weet niet waarop. Ze wordt bang gemaakt voor de buitenwereld en durft bijna niets uit angst voor straf uit de hemel. Maddalena daarentegen is een rebelse straatmeid die bekendstaat als het ongelukskind. Kom je in aanraking met haar dan volgt het ongeluk of zelfs de dood. Maddalena speelt met de kwajongens uit de buurt, zit onder de schrammen en is voor niets of niemand bang. Francesca kijkt heel erg op tegen Maddalena. Ze wil koste wat het kost haar vriendin worden, want zij wil van haar leren om niet zo bang te zijn. Wanneer ze de moed heeft om kersen te stelen, met hulp van Maddalena, worden ze vriendinnen.
De vriendschap van Francesca en Maddalena lijkt op de vriendschap tussen Lina en Lenù uit De geniale vriendin van Elena Ferrante. Net als in haar boek staan in Het ongelukskind de positie van vrouw en het fascisme centraal. Dit boek heeft echter een eigen schrijfstijl en een andere invalshoek. De eerste zin van het boek maakt dat je je afvraagt wanneer deze scène duidelijk wordt. Het is een mysterie en een spanning die minder, of op een andere manier, aanwezig is in De geniale vriendin.
Het ongelukskind bevat elementen van een historische roman, een literaire roman en een thriller. Een hele bijzondere combinatie.
De schrijfstijl is prachtig en beeldend. Je ziet de vriendinnen bij wijze van spreken zitten bij de rivier. Na het stelen van de kersen, de eerste gedurfde daad van Francesca, gaan ze kersenpitten spugen. Het lukt Francesca eerst niet maar ze wordt er steeds beter in. Dan komt de groenteboer langs om te controleren of ze toevallig kersen of pitten in hun mond hebben. Francesca heeft nog een pit in haar mond en wil die net gaan spugen. Tja, van het inslikken van de pit ga je dood of, zoals mijn moeder zou zeggen, dan groeit er een kersenboom in je buik.
“En jij.."Jij vertelt me nu meteen wie die kersen heeft gestolen, anders zeg ik het tegen je moeder. En doe je mond open, of het zal je bezuren.”
“Ze mocht vooral niet denken dat ik bang was, want dan zou ze me nooit meevragen om vissen te gaan vangen in de Lambro. Ik perste mijn tong tegen mijn ondertanden om speeksel te verzamelen en slikte de pit in. Misschien zou ik nu doodgaan, helemaal opgezwollen en paars omdat ik geen lucht kreeg. Misschien was dat mijn verdiende loon. Maar ik voelde de pit alleen lichtjes langs de binnenkant van mijn keel schrapen, een flauwe pijn midden op mijn borst, en daarna niets meer. Mijn mond was droog en toen de groenteboer riep: “Nou, komt er nog wat van?” deed ik hem open en stak mijn tong uit, net als het ongelukskind had gedaan.”
Ik zie de scène zo voor me.
Een ander belangrijk thema in het boek is de macht van woorden. In die tijd was het voor vrouwen heel natuurlijk dat ze luisterden en vooral hun gedachten niet uitspraken. Gehoorzamen stond voorop. Daarin zie je ook de ontwikkeling van beide vriendinnen terug. Ik vind dat vooral Francesca een grote ontwikkeling doormaakt, maar misschien zat dat altijd al wel in haar. Je leest dat vooral in het volgende stukje.
“”Ik hield het niet meer uit”, zei ze. “Ik kon niet meer doen alsof." Het is allemaal zo verkeerd. "Zie jij dat niet?” ”Wat dan?” “De oorlog en de groet, en zeggen wat zij willen dat je zegt, en denken wat zij willen dat je denkt." "En alles volgens de regels doen en je netjes gedragen….” Ze haalde diep adem. “Ik was het zat om na te praten wat zij ons voorkauwen.””
Het is wat mij betreft een zeer geslaagd debuut dat ik graag 4,5 ster wil geven. Ik ga haar volgen en hoop nog eens wat van haar te kunnen lezen.
Beatrice Salvioni is nog geen 30 jaar en studeerde in 2021 af aan de Allessandro Baricco schrijfschool in Turijn. Voor haar korte verhalen won ze de Calvino Short Story Prize. Dat klinkt veelbelovend. Ik ben erg nieuwsgierig of een nieuwe parel ontdek.
Voor het boek begint lees je dat het is opgedragen aan:
”Het meisje dat ik was." "En vooral, voor wie me heeft geleerd altijd naar haar stem te blijven luisteren.”
Die zin alleen al trekt me het verhaal in.
Het ongelukskind vertelt het verhaal van Francesca en Maddalena en speelt zich af in 1935 wanneer Mussolini en de fascisten aan de macht zijn in Italië. Francesca is een lief meisje van 12 jaar dat in een gewoon burgerlijk gezin opgroeit. Haar moeder leert Francesca dat ze goed moet luisteren en gehoorzamen. Ze moet wachten maar weet niet waarop. Ze wordt bang gemaakt voor de buitenwereld en durft bijna niets uit angst voor straf uit de hemel. Maddalena daarentegen is een rebelse straatmeid die bekendstaat als het ongelukskind. Kom je in aanraking met haar dan volgt het ongeluk of zelfs de dood. Maddalena speelt met de kwajongens uit de buurt, zit onder de schrammen en is voor niets of niemand bang. Francesca kijkt heel erg op tegen Maddalena. Ze wil koste wat het kost haar vriendin worden, want zij wil van haar leren om niet zo bang te zijn. Wanneer ze de moed heeft om kersen te stelen, met hulp van Maddalena, worden ze vriendinnen.
De vriendschap van Francesca en Maddalena lijkt op de vriendschap tussen Lina en Lenù uit De geniale vriendin van Elena Ferrante. Net als in haar boek staan in Het ongelukskind de positie van vrouw en het fascisme centraal. Dit boek heeft echter een eigen schrijfstijl en een andere invalshoek. De eerste zin van het boek maakt dat je je afvraagt wanneer deze scène duidelijk wordt. Het is een mysterie en een spanning die minder, of op een andere manier, aanwezig is in De geniale vriendin.
Het ongelukskind bevat elementen van een historische roman, een literaire roman en een thriller. Een hele bijzondere combinatie.
De schrijfstijl is prachtig en beeldend. Je ziet de vriendinnen bij wijze van spreken zitten bij de rivier. Na het stelen van de kersen, de eerste gedurfde daad van Francesca, gaan ze kersenpitten spugen. Het lukt Francesca eerst niet maar ze wordt er steeds beter in. Dan komt de groenteboer langs om te controleren of ze toevallig kersen of pitten in hun mond hebben. Francesca heeft nog een pit in haar mond en wil die net gaan spugen. Tja, van het inslikken van de pit ga je dood of, zoals mijn moeder zou zeggen, dan groeit er een kersenboom in je buik.
“En jij.."Jij vertelt me nu meteen wie die kersen heeft gestolen, anders zeg ik het tegen je moeder. En doe je mond open, of het zal je bezuren.”
“Ze mocht vooral niet denken dat ik bang was, want dan zou ze me nooit meevragen om vissen te gaan vangen in de Lambro. Ik perste mijn tong tegen mijn ondertanden om speeksel te verzamelen en slikte de pit in. Misschien zou ik nu doodgaan, helemaal opgezwollen en paars omdat ik geen lucht kreeg. Misschien was dat mijn verdiende loon. Maar ik voelde de pit alleen lichtjes langs de binnenkant van mijn keel schrapen, een flauwe pijn midden op mijn borst, en daarna niets meer. Mijn mond was droog en toen de groenteboer riep: “Nou, komt er nog wat van?” deed ik hem open en stak mijn tong uit, net als het ongelukskind had gedaan.”
Ik zie de scène zo voor me.
Een ander belangrijk thema in het boek is de macht van woorden. In die tijd was het voor vrouwen heel natuurlijk dat ze luisterden en vooral hun gedachten niet uitspraken. Gehoorzamen stond voorop. Daarin zie je ook de ontwikkeling van beide vriendinnen terug. Ik vind dat vooral Francesca een grote ontwikkeling doormaakt, maar misschien zat dat altijd al wel in haar. Je leest dat vooral in het volgende stukje.
“”Ik hield het niet meer uit”, zei ze. “Ik kon niet meer doen alsof." Het is allemaal zo verkeerd. "Zie jij dat niet?” ”Wat dan?” “De oorlog en de groet, en zeggen wat zij willen dat je zegt, en denken wat zij willen dat je denkt." "En alles volgens de regels doen en je netjes gedragen….” Ze haalde diep adem. “Ik was het zat om na te praten wat zij ons voorkauwen.””
Het is wat mij betreft een zeer geslaagd debuut dat ik graag 4,5 ster wil geven. Ik ga haar volgen en hoop nog eens wat van haar te kunnen lezen.
1
Reageer op deze recensie
