Kinderen van de herinnering

Nadat ik de eerste twee delen uit de trilogie Kinderen van de Tijd had gelezen, kreeg ik de vraag of ik het derde deel ook wilde lezen. Het zijn geen gemakkelijke boeken om te lezen en het is lastig om je een voorstelling te maken van het verhaal. Met name in het tweede deel, hoewel erg intrigerend, heb ik echt moeite moeten doen om er doorheen te komen. Toch wil ik graag weten hoe het afloopt. Ondanks de moeite zijn het boeken die intrigeren en die mij aan het denken zetten over het leven en de keuzes die ik maak en de gevolgen die die keuzes hebben voor het welzijn van de aarde. Ik kan je wel aanraden de drie delen op volgorde te lezen op een moment dat je er ook echt de tijd voor hebt. Mocht je twijfelen of het wat voor je is, lees dan mijn recensies op boeken-cast.nl
(https://www.boeken-cast.nl/review/kinderen-van-de-tijd-adrian-tchaikovsky/) en (https://www.boeken-cast.nl/review/kinderen-van-de-ondergang-adrian-tchaikovsky/)

Let op: wanneer je een van de eerste delen leest of nog wil lezen, wil ik je laten weten dat je hier wellicht spoilers aan zult treffen.
Dit verhaal is verdeeld in 12 delen en kent twee verschillende verhaallijnen. De ene lijn speelt zich af in het heden op Imor en de andere lijn speelt zich lang geleden af in het Ark-tijdperk. Om te ontsnappen aan de onbewoonbare aarde heeft een groep mensen onder leiding van kapitein Heorest Holt geprobeerd op Imor een nieuwe kolonie te stichten. Het is gelukt om te overleven en een, weliswaar erg zwaar, bestaan op te bouwen. Er is veel aan kennis en onderdelen verloren gegaan waardoor het repareren van machines om bijvoorbeeld de grond te bewerken steeds lastiger wordt. Dan komen er vreemdelingen wonen. Zij hebben wel die technologische kennis. Wie zijn zij? Worden ze geaccepteerd op Imor en wat is hun doel? Tegen welke prijs helpen zij? Dat lees je in dit derde deel.
Het boek begint met ‘Wat voorafging’, een soort samenvatting van de eerdere delen. Voor mij heel helpend om dit deel in het juiste perspectief te plaatsen en het hele plaatje te zien.
Het eerste deel stond in het teken van terravorming. Stel dat de aarde onbewoonbaar is, waar ga je dan heen? Wat is er in de ruimte? Hoe bereik je dat? De spinnen en de mieren werden geïntroduceerd. We leerden Portia en Fabian kennen, beide portiide-spinnen. Miranda de woordvoerder en Avrana Kern die feitelijk geüploade intelligentie is, werden geïntroduceerd. In de loop van het verhaal leerden we ze allemaal steeds beter kennen. De vraag die toen bij mij opkwam was: Wat zijn we aan het doen met onze aarde? Kunnen we dit nog stoppen? Ik vond het fascinerend om te lezen welke mogelijkheden er allemaal zijn en denk dat er in onze wereld meer mogelijk is dan jij en ik denken.
Het tweede deel ging over octopussen zoals Paul. Er werd gespeeld met het muteren van levende wezens. Natuurlijk kwamen we ook de spinnen weer tegen net als Avrana Kern. Ik vond het allemaal wat vaag en moeilijk voor te stellen. Toch zette dit boek me ook aan het denken. Zijn we niet aan het proberen om het leven naar onze hand te zetten, voor God te spelen?
Dan nu Kinderen van de herinnering waarin gespeeld wordt met de tijd door de relativiteitstheorie. Omdat dit onderwerp de interesse heeft van mijn man heb ik hem een aantal stukken voorgelezen en hij zag het helemaal voor zich. Wie weet heb ik hem wel op het spoor gezet om deze trilogie ook te lezen. Er waren best veel dingen die ik niet volledig begreep of niet voor me zag, beelddenker als ik ben, toch kon ik meer beelden bedenken bij dit boek en dat hielp met lezen. Ik had af en toe gewoon moeite om het boek weg te leggen.

De schrijfstijl is niet gemakkelijk maar Kinderen van de herinnering is tot nu toe mijn favoriete deel. Ook hier weer bekende personages. Ik begon me te irriteren aan Avrana Kern deze keer en voor mij is dat een goed teken, dat betekent dat ik me kan inleven in het verhaal.

Moeilijke zinnen komen zeker voor in dit deel:

‘Ze sorteerden alle verschillende dromen terwijl ze zichzelf organiseerden, een ontogenese die hun persoonlijke fylogenie samenvatte.’

Voor een alfa-persoon als ik ben lijkt de relativiteitstheorie niet logisch. Dit stukje geeft het naar mijn mening wel goed weer:

‘Want het pad komt en gaat, dat weet ze inmiddels. Ze herinnert zich dat ze erover heeft gelopen, en toen werd het ineens gewoon weer bos alsof het pad er nooit was geweest. Alsof het door drie jaar van stormen gewoon was weggevaagd. Vooruit, achteruit, een duizelingwekkende gedachte dat beide uiteinden van de tijd er hetzelfde uitzien, dat de grond geen sporen vertoont van de voorbijgang van mensen en dat het pad alleen maar bestaat als een kort moment er tussenin.’

Ik genoot van de prachtige zinnen die ook voorkwamen in het boek zoals deze:

‘Sindsdien valt ze het hele dorp lastig omdat de scharnieren in haar hersenen het hebben begeven en scheef hangen, zoals ze zeggen.’

De twaalf delen van het verhaal worden duidelijk aangegeven in de koptekst, zodat je altijd weet in welk deel je bezig bent. Ieder deel begint met een lege pagina waarop alleen de titel van het deel staat vermeld, waar het zich afspeelt en wanneer. Hoewel dat laatste dus relatief is.
Ik vond het een compleet boek met een spannend einde en ik ben blij dat ik dit afsluitende deel heb mogen lezen. Het einde is heel bijzonder. Ik sluit graag af met een zin die deze trilogie kenmerkt:

‘Leven is zeldzaam en het moet worden bestudeerd, bewonderd en aangemoedigd om zichzelf te zijn.‘
Ik geef het boek daarom 4,5 sterren.