Mijn Monster

Het boek zelf ziet er donker uit met een rode bloem pontificaal op de voorgrond. Het heeft sprayed edges en is prachtig, maar er gaat gelijk een donkerheid, een soort van gevaar vanuit. Ieder hoofdstuk begint met een zwarte bladzijde. Het is een boek dat opvalt en dat maakt me nieuwsgierig naar het verhaal.

Het is het verhaal van Noëlle, 25 jaar jong. Ze heeft het, zo op het oog, prima voor elkaar. Ze werkt met veel plezier als apothekersassistente, komt uit een lieve warme familie en met haar beste vriendin deelt ze lief en leed. En toch schuilt er een diep geheim, een monster in haar. Therapie lijkt niet echt tot de kern te geraken. Wanneer ze online terechtkomt in een gevaarlijke wereld vol monsters, lijkt die wereld meer voor haar te kunnen doen dan welke therapie ook. Kan ze dan nog wel uit die wereld stappen of zal het monster haar verslinden?

Het is een heel erg grof verhaal met veel geweld en seks. Nicole Schelling waarschuwt daar aan het begin wel voor:

‘Dit boek is op geen enkele manier een standaard liefdesverhaal. Er komen onderwerpen in voor die als schokkend ervaren kunnen worden en waardoor ‘Mijn monster’ misschien niet voor iedereen geschikt is.

Ze biedt aan om contact met haar op te nemen mocht je twijfelen of je door moet lezen of wanneer je niet meer verder durft te lezen. Heel bijzonder om dit aan te bieden. Dit verdient een groot compliment.
Toch zitten elementen in die ook in een ‘gewoon’ liefdesverhaal voorkomen. Net als in een feelgood-verhaal zijn er toevalligheden waarvan je denkt dat moet verzonnen zijn. Ondanks dat voel je de pijn en het verdriet, leef je mee in de worsteling van Noëlle. Hoe verwerk je een trauma? Hoe geef je het een plaats in je leven? Wie is de dader en wie het slachtoffer? Hebben we niet al te makkelijk onze mening klaar en schrijven we mensen af op basis van onze vooroordelen? Onder al dat geweld zitten mensen die beschadigd zijn en niet meer weten hoe liefde bedoeld is. Liefde zoals, naar mijn mening, God bedoeld heeft, als kostbaar geschenk dat niet neemt of kapot maakt, maar geeft en de tijd heeft.

De schrijfstijl is eenvoudig en heel beeldend. Mocht hier ooit een tv-serie van gemaakt worden zal ik die niet gaan kijken. Het is te veel geweld en het is mij allemaal te ruig, te eng. Ik vind het stoer dat Noëlle, ondanks haar angst, haar monster onder ogen durft te komen en ermee aan de slag gaat. Alleen over de manier waarop ze dat doet heb ik mijn twijfels. Ik vraag me af of het nodig is om dit op deze manier te verwoorden. Moet het met zoveel geweld? Kan het niet wat minder? Brengt het mensen niet op ideeën? In verhalen loopt het meestal goed af. Zo kan je in bepaalde boeken of series door een ruit heen naar beneden springen zonder schrammetje, maar in het echt is dat heel anders. En toch, het is een boek dat je niet kan wegleggen. Het is haast een verslaving. Omdat ik ondanks alles het boek in een ruk heb uitgelezen wil ik Nicole Schelling mijn complimenten maken. Het lijkt me zo moeilijk om dit te schrijven. Ik vraag me af of zij los kan komen van het verhaal nadat zij het geschreven heeft of dat zij nog steeds nachtmerries heeft.
Ik lees dat er in januari een tweede deel uitkomt. Ik kijk er nu al naar uit. Ik geef Mijn monster 4,5 ster.