Lezersrecensie
Zondeval
In memoriam was het debuut van Pascal Engman en Johannes Selåker als duo en het eerste deel in de Schaduwlandserie. Dit eerste deel las ik voor boekencast. Mijn recensie kan je hier vinden: https://www.boeken-cast.nl/review/in-memoriam-pascal-engman-en-johannes-selaker/. Ik ben benieuwd of de heren nu nog beter op elkaar zijn ingespeeld. In het eerste deel meende ik subtiele verschillen in de verschillende verhaallijnen op te merken.
Let op: mogelijk komen er spoilers voor in deze recensie, dus wanneer je deel 1 nog niet hebt gelezen, moet je je afvragen of je dat niet liever eerst wil doen.
In In memoriam maken we kennis met Thomas Wolf, rechercheur bij de afdeling geweldsmisdrijven van de politie in Stockholm. Hij was voorheen officier bij de Verenigde Naties en is in het verleden op vredesmissie in Bosnië geweest. Deze missie heeft zijn sporen nagelaten bij Thomas en dat beïnvloedt zowel zijn privé- als zijn werkleven. Ook leren we Vera kennen, zij is journaliste en gaat ver voor een goed verhaal. Ze heeft de inkomsten van haar werk nodig en zonder goed verhaal geen inkomsten. Zij viel voor een foute man en is achtergebleven met schulden en een kind van haar inmiddels ex-man.
Het verhaal begint op oudejaarsavond.
“Nog een kwartier dan zou 1994 overgaan in 1995.”
Een moord in een pornoclub wijzigt de plannen die Thomas Wolf had voor 1995. Vera Berg is op deze laatste avond van het jaar met een collega op zoek naar een goed verhaal zodat Vera haar proeftijd bij haar nieuwe werkgever kan doorkomen. De moord komt haar goed uit, dat biedt kansen op een goed verhaal.
Vervolgens vindt er nog een moord plaats en Vera en Thomas moeten opnieuw samenwerken. Dat de samenwerking wat geforceerd loopt is niet zo vreemd wanneer je het eerste deel hebt gelezen. Of het toch lukt de dader op het spoor te komen en wat de ramp met de Estonia ermee te maken heeft, mag je zelf gaan lezen.
Net als in het eerste deel begint ook dit boek met het nieuwsfeit waarop dit verhaal is gebaseerd, namelijk de ramp met de veerboot Estonia in 1994. Het plot is vooral gebouwd rond deze ramp, maar in het verhaal lees je er bij de proloog en verder pas bij de ontknoping iets over. Het heeft, naar mijn mening, geen centrale rol in het verhaal. Daarnaast is er een andere verhaallijn die doorgaat waar deel 1 stopte, namelijk bij de dood van de broer van Thomas.
Het lijkt of niemand daar aandacht aan besteed of dit verder onderzoekt. Vera kan dat niet aanzien en blijft graven.
Vanwege deze doorlopende verhaallijn en vanwege het begin van Zondeval is aan te raden om deel 1 eerst te lezen. In het eerste deel is veel aandacht besteed aan de opbouw van de hoofdpersonages Thomas en Vera en dat mis je in Zondeval wanneer je het eerste deel niet gelezen hebt.
De korte hoofdstukken en de eenvoudige schrijfstijl maken dat het boek makkelijk wegleest. Ook hier weer die Scandinavische rust en uitgebreide beschrijvingen.
“De zon scheen vanachter een dik wolkendek en had wat weg van een bleke bruistablet. In de sneeuw zaten gele pisvlekken. Een stukje verderop passeerde een stoet hare krisjna-volgelingen, die zo te zien geen last hadden van de kou.”
Het is geen boek dat onder je huid kruipt of nagelbijtend spannend is. Het is meer kabbelend en het einde lijkt wat gekunsteld in elkaar gezet. Aan de andere kant vond ik Vera bij tijd en wijle wel echt irritant, zoals journalisten ervaren kunnen worden. Misschien zou jij het volhardend noemen. Thomas is een politieagent met een fors trauma, ik vraag me af of hij wel op de afdeling geweldsmisdrijven zou moeten werken. Het feit dat de hoofpersonages je zo kunnen irriteren en dat je vlot kunt meeleven met hen is een goed teken.
De verhaallijn over de dood van de broer van Thomas heeft een open einde en dat maakt me nieuwsgierig naar het volgende deel. Ik ben benieuwd wat dan het nieuwsfeit is dat de basis voor het verhaal vormt. Misschien de in 1995 vermiste Zweedse zeiler die gevonden werd op een zandbank voor Texel?
Ik zat deze keer meer in het verhaal en heb weinig verschillen kunnen merken in schrijfstijl, wat dat betreft zijn de heren wel gegroeid. Ik kijk uit naar deel 3 en voor nu geef ik 3,5 ster.
Let op: mogelijk komen er spoilers voor in deze recensie, dus wanneer je deel 1 nog niet hebt gelezen, moet je je afvragen of je dat niet liever eerst wil doen.
In In memoriam maken we kennis met Thomas Wolf, rechercheur bij de afdeling geweldsmisdrijven van de politie in Stockholm. Hij was voorheen officier bij de Verenigde Naties en is in het verleden op vredesmissie in Bosnië geweest. Deze missie heeft zijn sporen nagelaten bij Thomas en dat beïnvloedt zowel zijn privé- als zijn werkleven. Ook leren we Vera kennen, zij is journaliste en gaat ver voor een goed verhaal. Ze heeft de inkomsten van haar werk nodig en zonder goed verhaal geen inkomsten. Zij viel voor een foute man en is achtergebleven met schulden en een kind van haar inmiddels ex-man.
Het verhaal begint op oudejaarsavond.
“Nog een kwartier dan zou 1994 overgaan in 1995.”
Een moord in een pornoclub wijzigt de plannen die Thomas Wolf had voor 1995. Vera Berg is op deze laatste avond van het jaar met een collega op zoek naar een goed verhaal zodat Vera haar proeftijd bij haar nieuwe werkgever kan doorkomen. De moord komt haar goed uit, dat biedt kansen op een goed verhaal.
Vervolgens vindt er nog een moord plaats en Vera en Thomas moeten opnieuw samenwerken. Dat de samenwerking wat geforceerd loopt is niet zo vreemd wanneer je het eerste deel hebt gelezen. Of het toch lukt de dader op het spoor te komen en wat de ramp met de Estonia ermee te maken heeft, mag je zelf gaan lezen.
Net als in het eerste deel begint ook dit boek met het nieuwsfeit waarop dit verhaal is gebaseerd, namelijk de ramp met de veerboot Estonia in 1994. Het plot is vooral gebouwd rond deze ramp, maar in het verhaal lees je er bij de proloog en verder pas bij de ontknoping iets over. Het heeft, naar mijn mening, geen centrale rol in het verhaal. Daarnaast is er een andere verhaallijn die doorgaat waar deel 1 stopte, namelijk bij de dood van de broer van Thomas.
Het lijkt of niemand daar aandacht aan besteed of dit verder onderzoekt. Vera kan dat niet aanzien en blijft graven.
Vanwege deze doorlopende verhaallijn en vanwege het begin van Zondeval is aan te raden om deel 1 eerst te lezen. In het eerste deel is veel aandacht besteed aan de opbouw van de hoofdpersonages Thomas en Vera en dat mis je in Zondeval wanneer je het eerste deel niet gelezen hebt.
De korte hoofdstukken en de eenvoudige schrijfstijl maken dat het boek makkelijk wegleest. Ook hier weer die Scandinavische rust en uitgebreide beschrijvingen.
“De zon scheen vanachter een dik wolkendek en had wat weg van een bleke bruistablet. In de sneeuw zaten gele pisvlekken. Een stukje verderop passeerde een stoet hare krisjna-volgelingen, die zo te zien geen last hadden van de kou.”
Het is geen boek dat onder je huid kruipt of nagelbijtend spannend is. Het is meer kabbelend en het einde lijkt wat gekunsteld in elkaar gezet. Aan de andere kant vond ik Vera bij tijd en wijle wel echt irritant, zoals journalisten ervaren kunnen worden. Misschien zou jij het volhardend noemen. Thomas is een politieagent met een fors trauma, ik vraag me af of hij wel op de afdeling geweldsmisdrijven zou moeten werken. Het feit dat de hoofpersonages je zo kunnen irriteren en dat je vlot kunt meeleven met hen is een goed teken.
De verhaallijn over de dood van de broer van Thomas heeft een open einde en dat maakt me nieuwsgierig naar het volgende deel. Ik ben benieuwd wat dan het nieuwsfeit is dat de basis voor het verhaal vormt. Misschien de in 1995 vermiste Zweedse zeiler die gevonden werd op een zandbank voor Texel?
Ik zat deze keer meer in het verhaal en heb weinig verschillen kunnen merken in schrijfstijl, wat dat betreft zijn de heren wel gegroeid. Ik kijk uit naar deel 3 en voor nu geef ik 3,5 ster.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Wilma Hartman
Gesponsord
Als Hyoyoung wordt gevraagd in een brievenwinkel in Seoul te komen werken, realiseert ze zich al snel hoe helend een brief kan zijn. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
