De vlag die de lading (nog) niet dekt

Nergens in De profetie wordt enige uitleg gegeven over het feit dat dit boek onderdeel is van een trilogie. Na enig gesnuffel via Google blijkt, dat dit boek deel 1 is van een trilogie over Michel Nostredame. De hoofdpersoon raakt later bekend onder de naam Nostradamus, wiens voorspellingen over allerlei gebeurtenissen zoals de komst van Hitler en de aanslagen op het WTC hem in “gelovige” kringen een wereldwijde faam brachten.
Tot mijn niet geringe verbazing slaat de titel van dit boek nauwelijks op de inhoud. De inleiding bespreekt kort de rivaliteit tussen de grootmachten in de 16e eeuw: Spanje, Frankrijk en Engeland. Ook de vervolging van Joden, vrouwen en andersgelovigen zoals de volgelingen van Luther wordt aangehaald. Zelfs bekeerde Joden (Maranen) worden door de kerk gewantrouwd en regelmatig worden ook zij bij allerlei oproeren vervolgd en gemarteld. Het eerste “echte” hoofdstuk brengt de lezer in aanraking met de drieënzestigjarige aan jicht lijdende Nostradamus, die een onduidelijk visioen op papier zet. Verderop in het boek volgen nog 2 andere schuingedrukte hoofdstukjes met vage visioenen. De rode draad is de jacht van de Spaanse Inquisitie op zijn leermeester Ulrich van Mainz. Deze aanvoerder van de sekte De Verlichten heeft een heilig boek gemaakt: Arbor Mirabilis. Dit komt in bezit van zijn leerling Michel Nostredame, die van Joodse afkomst is. Met een niet aflatend fanatisme probeert een zekere Diego Molinas namens de Inquisitie alles wat de macht van de kerk aantast, uit te roeien. Via de sleutelfiguur Michel wil men Ulrich treffen, en onze hoofdpersoon is daardoor in het hele boek op de vlucht voor deze ketterbestrijders. Vanaf 1530 maken we kennis met een stel studenten in de medicijnen, die in Zuid-Frankrijk ook aan den lijve ondervinden, hoe de Zwarte Dood – de pest – regelmatig toeslaat en soms de helft van de bevolking uitroeit. Nostredame krijgt de kans om met zijn voor die tijd ongebruikelijke middelen die vreselijke ziekte met succes te bestrijden. Zijn reputatie als gediplomeerd arts en apotheker groeit, alhoewel zijn eigen vrouw en kinderen de ziekte niet overleven. Zijn achtervolger faalt intussen iedere keer opnieuw om Michel definitief uit te schakelen. Na iedere mislukking pijnigt en verminkt de streng gelovige Molinas zichzelf zodanig, dat hij regelmatig bijna sterft (!) door zijn eigen boetedoening. Deze fysieke beschadigingen worden door de auteur iedere keer zeer beeldend en overdadig beschreven. Het opwekken van allerlei visioenen bij Michel door het eten van kruiden zoals “muizenoor” komt ook meerdere malen in het boek voor. Helaas is het beschreven effect eerder lachwekkend dan indrukwekkend en zal de lezer tevergeefs op een “echte” voorspelling wachten. Ook zijn contacten met leidende politieke figuren in die tijd komen nauwelijks uit de verf en de opgeklopte emoties van Molinas – zijn tegenspeler – zijn ongeloofwaardig.
De motieven voor Michels handelingen worden ook rijkelijk onwaarschijnlijk beschreven, zoals zijn deelname aan de vervolging van de Waldenzers, een sekte, die ook in de Provence invloed had. Tevergeefs zoekt men ook naar de betekenis van vele termen, zoals demonolatie – efemeriden – dipsoden – periodent enz.
Al met al een historische thriller, die de vergelijking met de boeken van Alexandre Dumas niet kan doorstaan. Misschien leveren de twee vervolgdelen meer waar voor het geld. Dit kan zeker niet bereikt worden door deze goedkope mengeling van bloeddorstige beschrijvingen, enige gluursex, oppervlakkige karakters en ongeloofwaardige acties.