Hebban recensie
Spanning en sensatie zonder beperking
De omslag en de titel van zijn nieuwste faction-thriller sturen iedere lezer onmiddellijk richting Maxima. Toch bedoelt de schrijver er ook een jongere vrouw mee, die vanuit Argentinië naar Nederland komt en hier sterft.
Zoals men van Ross mag verwachten, zit de lezer al snel tot over zijn oren in een meeslepende mengeling van feiten en fictie rond het koningshuis. Deze keer toegesneden op de familie Zorreguieta, waarbij vooral de rol van de vader (De Boekhouder) van onze kroonprinses de kern van het plot vormt.
De proloog speelt in Buenos Aires, één dag nadat de Nederlanders de finale van het wereldkampioenschap voetbal op 25 juni 1978 van de gastheren verloren. Een twaalftal fotos uit 1976, die een aanklacht vormen tegen Jorge Zorreguieta, het toenmalige belangrijke lid van de militaire dictatuur, worden via een official van de KNVB naar Nederland gesmokkeld.
De andere hoofdstukken, verdeeld over 2 delen, spelen gedurende drie weken in de zomer van 2003. In die periode stonden de media vol met verhalen over Edwin De Roy van Zuydewijn met Popje en Mabel Wisse Smit en was de zwangere Maxima met Willem Alexander aan het verhuizen naar de Eikenhorst in Wassenaar. De gekozen locaties zijn logischerwijze in de Randstad, met soms een flashback naar Zuid-Amerika, Porto Ercole en Suriname.
Vijfentwintig jaar na de coup in Argentinië zoekt de dochter van enkele in 1978 verdwenen dissidenten naar haar wortels en probeert daarom haar oude kennis Maxima via chantage tot medewerking te bewegen. Deze Carmen krijgt hulp van een leraar klassieke talen Hartmann Veenendaal - wiens moeder vroeger actief was in het Nederlandse verzet tegen de militaire machthebbers. Zelfs decennia na de duizenden verdwijningen en moorden is de macht van enkele machtige families uit Argentinië echter nog ongebroken. In deze politieke thriller spelen zich eigenlijk drie soorten chantage af, waarvan er eentje (de Maxima-brieven) onderbelicht blijft. Misschien nog een lijntje, dat Ross later nog eens gaat gebruiken? Behalve Hartmann en Kaplan een ondernemer en ex-ambtenaar, treedt Maxima regelmatig denkend en handelend op. Helaas pas halverwege het boek maken we kennis met Lodz, een oudere rechercheur, die zich al snel tot een sympathiek personage ontwikkelt en die de lezer goed bij de les houdt.
Toch mis ik de identificatie met een hoofdpersoon, die de lezer echt betrokken door het boek voert. Wel ontmoeten we een hele reeks bijfiguren, die door de auteur op een te kunstmatige wijze met elkaar verbonden worden. De reeks van toevalligheden is oneindig, en op deze manier breit Ross de subplots aan elkaar. Ook een overvloed aan pikante details, die voornamelijk uit de roddelpers vandaan gehaald zijn, zorgen voor overbodig opgetuigd leesvoer, en hiermee zijn ook gelijk de mancos van dit boek genoemd. Van enige beperking is geen sprake: zelfs een zwarte Suzuki Swift komt even voorbij Zouden veel feiten zich op deze manier hebben kunnen voordoen? Nauwelijks lijkt me. Zelfs prins Bernhard zou tegen deze publicatie geen klacht hebben ingediend.
Al met al wel een spannend boek, dus zeker geen verloren leestijd, dat wat mij betreft zeker drie sterren oplevert, maar waar het fictiedeel teveel ongenuanceerde ruimte krijgt.
Zoals men van Ross mag verwachten, zit de lezer al snel tot over zijn oren in een meeslepende mengeling van feiten en fictie rond het koningshuis. Deze keer toegesneden op de familie Zorreguieta, waarbij vooral de rol van de vader (De Boekhouder) van onze kroonprinses de kern van het plot vormt.
De proloog speelt in Buenos Aires, één dag nadat de Nederlanders de finale van het wereldkampioenschap voetbal op 25 juni 1978 van de gastheren verloren. Een twaalftal fotos uit 1976, die een aanklacht vormen tegen Jorge Zorreguieta, het toenmalige belangrijke lid van de militaire dictatuur, worden via een official van de KNVB naar Nederland gesmokkeld.
De andere hoofdstukken, verdeeld over 2 delen, spelen gedurende drie weken in de zomer van 2003. In die periode stonden de media vol met verhalen over Edwin De Roy van Zuydewijn met Popje en Mabel Wisse Smit en was de zwangere Maxima met Willem Alexander aan het verhuizen naar de Eikenhorst in Wassenaar. De gekozen locaties zijn logischerwijze in de Randstad, met soms een flashback naar Zuid-Amerika, Porto Ercole en Suriname.
Vijfentwintig jaar na de coup in Argentinië zoekt de dochter van enkele in 1978 verdwenen dissidenten naar haar wortels en probeert daarom haar oude kennis Maxima via chantage tot medewerking te bewegen. Deze Carmen krijgt hulp van een leraar klassieke talen Hartmann Veenendaal - wiens moeder vroeger actief was in het Nederlandse verzet tegen de militaire machthebbers. Zelfs decennia na de duizenden verdwijningen en moorden is de macht van enkele machtige families uit Argentinië echter nog ongebroken. In deze politieke thriller spelen zich eigenlijk drie soorten chantage af, waarvan er eentje (de Maxima-brieven) onderbelicht blijft. Misschien nog een lijntje, dat Ross later nog eens gaat gebruiken? Behalve Hartmann en Kaplan een ondernemer en ex-ambtenaar, treedt Maxima regelmatig denkend en handelend op. Helaas pas halverwege het boek maken we kennis met Lodz, een oudere rechercheur, die zich al snel tot een sympathiek personage ontwikkelt en die de lezer goed bij de les houdt.
Toch mis ik de identificatie met een hoofdpersoon, die de lezer echt betrokken door het boek voert. Wel ontmoeten we een hele reeks bijfiguren, die door de auteur op een te kunstmatige wijze met elkaar verbonden worden. De reeks van toevalligheden is oneindig, en op deze manier breit Ross de subplots aan elkaar. Ook een overvloed aan pikante details, die voornamelijk uit de roddelpers vandaan gehaald zijn, zorgen voor overbodig opgetuigd leesvoer, en hiermee zijn ook gelijk de mancos van dit boek genoemd. Van enige beperking is geen sprake: zelfs een zwarte Suzuki Swift komt even voorbij Zouden veel feiten zich op deze manier hebben kunnen voordoen? Nauwelijks lijkt me. Zelfs prins Bernhard zou tegen deze publicatie geen klacht hebben ingediend.
Al met al wel een spannend boek, dus zeker geen verloren leestijd, dat wat mij betreft zeker drie sterren oplevert, maar waar het fictiedeel teveel ongenuanceerde ruimte krijgt.
1
Reageer op deze recensie