Maud O'Connor moet zich nog steeds staande houden tussen incompetente mannelijke collega's

Na 30 jaar komt een ooit hechte vriendengroep weer bij elkaar. Een bijzondere reünie, want 30 jaar geleden werd een lid van de vriendengroep vermoord tijdens hun laatste weekend samen in een vakantiehuis. Tyler Green is indertijd veroordeeld voor de moord en net weer op vrije voeten. De reünie is zijn idee, maar het duurt niet lang voordat hij daar spijt van krijgt. Er gebeurt namelijk weer iets verschrikkelijks en opnieuw wijzen alle vingers naar Tyler Green.

Dit is inmiddels het derde boek in de reeks over rechercheur Maud O'Connor. Ik las ook de voorgaande delen "Heeft iemand Charlotte Salter gezien?" en "Stemmen in het duister". In mijn recensie van het eerste deel van de reeks had ik nog moeite met het gegeven dat Maud pas halverwege het boek ten tonele verscheen. Daar heb ik nu minder moeite mee, want het past goed in de opzet van de boeken in de reeks. Bovendien komt Maud O'Connor in dit deel al na een derde van het boek in beeld. Net als de vorige twee delen gaat het om een "whodunnit" waar eerst een reeks personages wordt geïntroduceerd en we meer te weten komen over hun achtergrond en voorgeschiedenis. Vervolgens mogen we samen met Maud uitpluizen wie wat heeft gedaan. De delen van de reeks zijn goed los van elkaar te lezen, omdat het verhaal meer om de personages draait dan om Maud O'Connor. Die moet zich nog steeds staande houden tussen incompetente mannelijke collega's die haar waar ze maar kunnen tegenwerken. Dat deel van het verhaal wordt na drie delen wel een beetje sleets. Ik zou graag wat meer ontwikkeling van Maud willen zien. Verder is het verhaal fris en spannend. In korte hoofdstukken wordt het verhaal vanuit verschillende perspectieven verteld. Er wordt beeldend en met veel vaart verteld, waarbij steeds meer puzzelstukjes op hun plaats vallen. Op het eind wordt het enorm spannend en is het boek nog nauwelijks weg te leggen. Het aantal personages kan in het begin nog wat duizelen (er worden tien personages geïntroduceerd in de eerste 50 pagina's en daar komen er later nog een paar bij), maar als je eenmaal in het verhaal zit heb je daar geen last meer van.

Ik ben erg benieuwd of het beroemde schrijversechtpaar nog meer boeken in de Maud O'Connor reeks gaat schrijven. Mocht dat het geval zijn dan haast ik me weer naar de boekenwinkel!