Een verkeerd leven geleid

Robert Anker (1946) schrijft romans, gedichten en verhalen en is daarnaast ook criticus voor het Parool. Hij won een aantal belangrijke prijzen voor zijn literaire werk, waaronder de Libris Literatuurprijs in 2002 voor zijn roman Een soort Engeland. Zijn dichtbundels Van het balkon (1983) en Nieuwe veters (1987) werden respectievelijk met de Jan Campertprijs en de Herman Gorterprijs bekroond. Anker wordt onder meer beschreven als een schrijver die: 'met haast achteloos gemak tot in de finesses herkenbare werelden weet op te roepen.'

De vergever gaat over Sander Schwartz, onderzoeksjournalist voor het weekblad de Nieuwe Post. Hij gaat hier vol in op en gaat zelfs voor een aantal maanden undercover in een kraakpand om een artikel over de kraak-cultuur te schrijven. Hij loopt zichzelf enigszins voorbij en krijgt een burn-out. Deze weet hij te overwinnen en hij wordt een succesvol schrijver. Maar net als veel andere dingen in zijn leven is ook het leven als succesvol schrijver geen eeuwig leven beschoren voor Schwartz. Toch wordt hij gedwongen stil te staan bij de manier waarop hij zijn leven heeft geleid. Zijn uitgever vertelt hem dat hij buiten de tijd valt met zijn boeken. Dit is lastig te verkroppen en wat volgt is een zoektocht naar een gelukkig leven.

De vergever is een boek over een onderzoeksjournalist. Een boek over schuld, vergeven en accepteren. Een boek over vallen en opstaan. Reflecteren en erkennen. En het is nog veel meer. Het is een roman die lekker vlot en makkelijk leest, wat allereerst en voornamelijk komt door het taalgebruik van Anker. Dat heeft een lekker ritme, met zinnen die kloppen. Ook weet hij, door de lezer aan te spreken en te betrekken in het verhaal van de hoofdpersoon, de aandacht langdurig vast te houden. Het is niet een heel dik boek, maar het is rijk aan thematiek en zet het de lezer meermaals aan het denken. Hiermee toont Anker onder andere aan dat er niet altijd veel tekst nodig is om de lezer aan het denken te zetten en een goed boek te schrijven. Daarmee deelt de auteur indirect ook een sneer uit, gelijk aan de sneer die zijn hoofdpersoon Sander Schwartz uitdeelt aan Joyce, die Ulysses beschrijft als een boek met “over elkaar heen buitelende scènes vol taalaberratie en woordontlasting, een honderdtachtig pagina’s durende dialogenimprovisatie die net zo goed vierhonderd bladzijden had kunnen duren, of – liever! – dertig.” Zo biedt het boek een verhaal over het leven, hoe dat leven te leiden of hoe niet. Hoe het leven je overkomt en hoe je daarmee om gaat.

Anker masseert je heel geleidelijk en aangenaam het verhaal in. Steeds verder neemt hij je mee in het verhaal van Sander Schwartz, totdat hij opeens uithaalt met een rake rechter, van woorden dan. Je vermoedt en weet dat die eraan zit te komen, maar door Ankers aanpak was je half weggedoezeld, zodat je de tekstuele rechter te laat zag aankomen, te laat om die nog te ontwijken.