Mooie beschrijvingen, te weinig diepgang

Dood van een gelukkig man is de nieuwe roman van Giorgio Fontana die met Het geweten van Roberto Doni zijn literaire doorbraak heeft beleefd. Het laatstgenoemde boek is veel geprezen vanwege de prachtige sfeerbeelden waarmee Fontana het Italië van de jaren ’80 beschrijft, de periode waarin het land gebukt ging onder terrorisme. Ook Dood van een gelukkig man speelt zich in die tijd af en Roberto Doni heeft in dit boek ook een rol. Het zijn echter wel twee losstaande verhalen en dus afzonderlijk te lezen. De centrale vraag in dit boek is: waar ligt de grens tussen goed en kwaad?

In Dood van een gelukkig man is niet Roberto Doni het hoofdpersonage, maar een vriend van hem: Giacomo Colnaghi. Giacomo werkt in Milaan als officier van justitie. Hij zet zich in voor de strijd tegen terrorisme, die op dat moment volop gaande is in Italië. Recentelijk heeft de Rode Brigade aanslagen gepleegd op het leven van 'personen die meehelpen aan het in stand houden van de status quo', zoals die groep het verwoordt. Hiermee doelen zij vooral op ambtenaren en andere functionarissen die werkzaam zijn voor de rechtsstaat.

Giacomo is een kind van een verzetsstrijder, zijn vader zat in het verzet tegen de Duitse zeggenschap in Italië. Hij is in die strijd jong gesneuveld, waardoor vader en zoon elkaar nooit echt hebben kunnen leren kennen. Giacomo belandt in een zoektocht naar het antwoord op de vraag waar de grens tussen verzet en terrorisme ligt.

Fontana leidt de lezer met mooie beeldende beschrijvingen door Milaan, Italië en de tijdsgeest van de jaren ’80. Giacomo is een man van eind dertig die zoekende is, zowel in zijn werk, de beweegredenen van zijn ‘tegenstanders’, als in de relaties met zijn familie en gezin. De gekozen verhaallijnen zijn interessant. Giacomo is de zoon van een verzetsstrijder die zich afzette tegen de Duitsers die op dat moment de scepter zwaaiden in Italië. Giacomo kiest zelf een loopbaan bij de regerende macht, waar hij jacht maakt op terroristen die zich afzetten tegen die rechtsstaat. De schrijfstijl is mooi en laat je op een wolkje zweven door de Milanese straten.

Er worden heel veel personages geïntroduceerd in dit boek waar Giacomo allemaal gesprekken mee voert, maar waarvan niet altijd duidelijk is wat zij bijdragen aan het verhaal. Verder worden er ook verhaallijnen gevormd door het verhaal van Giacomo’s vader en zijn eigen zoektocht. Het resultaat daarvan is dat de dialogen niet echt de diepte in gaan en de relaties van de hoofdpersoon wat aan de oppervlakte blijven. Ook is het verhaal behoorlijk voorspelbaar en blijft de centrale vraag over waar de grens tussen verzet en terrorisme ligt onderbelicht.