Casteleyn wil te veel tegelijk

Dimitri Casteleyn (1966) is een Vlaamse televisiemaker, theaterdirecteur, dichter en succesvol kinderboekenschrijver. Casteleyn besloot zich na successen als ondernemer en televisiemaker voor de VRT toe te leggen op het schrijven van romans. Zijn romandebuut De verjaardag (2013) heeft vele goede recensies ontvangen, waardoor de verandering van beroep een goede keuze blijkt. Eind januari 2016 verscheen zijn nieuwe roman Witte warmte.

In Witte warmte gaat het verhaal, net als in De verjaardag, over een professor die met zijn professie van de wereld een betere plek wil maken. Hoofdpersoon Victor Sluis besluit van de ene op de andere dag zijn leven drastisch om te gooien. Hij richt een onderneming op om de nanotechnologie waar hij de afgelopen jaren aan gewerkt heeft om te kunnen zetten in euro’s op zijn bankrekening. Ondertussen gaat zijn dochter Eline voor het eerst op haarzelf wonen, op kamers (kot) in Leuven. Ze heeft nooit geleerd voor zichzelf te zorgen of om eigen keuzes te maken, dus een moeizame maar leerzame periode volgt. Dat valt ook zeker te zeggen over de relatie tussen haar en haar vader. Haar moeder Sophie is de neutrale blauwhelm van het verhaal; ze zit er middenin zonder dat ze veel uit kan richten om de relatie te verbeteren.

Er is een professor, hij is succesvol in de nanotechnologie, hij besluit er een bedrijf van te maken, heeft een dochter, er verschijnt een jongen op het toneel, meisje verliefd op jongen, meisje jaloers door ander meisje, vader bezorgd, controlfreak, vader en jongen… En zo verder...

Dit is in een notendop wat er in het eerste gedeelte van Witte warmte beschreven wordt. Er gebeurt veel, heel veel, maar dit betekent allerminst dat het boek hierdoor spannend is. De personages tonen weinig emoties en gebeurtenissen volgen elkaar in een rap tempo op, zonder dat hierbij geprobeerd wordt de lezer in vervoering te brengen. Het boek wordt geprezen om de veelheid van 'vrij zware thema's zoals ethiek, ecologie, maatschappelijke problematiek en wetenschap'. Hierbij wordt echter wel voorbijgegaan aan het feit dat de auteur deze thema’s daardoor meer aanstipt dan zorgvuldig uitwerkt en de benodigde aandacht geeft. Tevens leidt de absurditeit van onderdelen van het verhaal ertoe dat je als lezer ook deze 'vrij zware thema’s' veel minder serieus neemt.

Ook gaat de schrijver over de top met zijn karakterisering van de personages. Nu gebeurt dit wel vaker, maar doordat in dit boek veranderingen in karakters centraal staan, komt het zeer gemaakt en onecht over. Zo zegt Victor, nadat hij enkele weken ondernemer is: “..ik heb hier eigenlijk geen tijd voor, ik ben een bedrijf aan het runnen, ik ben geld aan het maken.” Of wanneer Eline (een rationele jongedame die nog geen ervaring heeft met jongens) haar vader (waar ze een moeizame relatie mee heeft) vertelt via sms: “btw: ik ben zo verliefd op Jan-Willem.”

De schrijver heeft met Witte warmte te veel en te snel gewild. Hierdoor is het een te onrealistisch verhaal geworden. Het verhaal biedt op zich veel mogelijkheden om er een spannend of filosofisch uitdagend boek van te maken, maar op de momenten dat die mogelijkheden zich aandienen worden ze eigenlijk al direct om zeep geholpen. Dit komt vooral doordat de mogelijke wendingen in de verhaallijnen, interne strubbelingen van personages en de verschillende thema’s niet diep genoeg zijn uitgewerkt.