Lezersrecensie
Met mijlen voorsprong mijn favoriete boek dit jaar, en misschien van vele jaren die volgen.
"Oh wow - potverdorie. Zonet de laatste bladzijde van ‘Al het blauw van de hemel’ gelezen. Totaal niet goed van... Even een avond laten bezinken voor ik morgen een recensie schrijf die dit boek de hemel in prijst. Niet genoeg mensen kunnen dit lezen. Moeten dit lezen. Fuck jong…"
Ik moest het even van me afschrijven op het forum van de boekenclub waar ik in zit toen ik gisteren dit boek uitgelezen had. Ik had het al tweederde uit toen ik gisterennamiddag, in plaats van wat geplande karweitjes in de tuin te gaan doen, het opnieuw ter hand nam en de laatste 200 pagina's in één ruk uitlas.
Niets of niemand kan je voorbereiden op dit boek, dit komt hard binnen.
Ik vermoed dat mijn recensie wat chaotisch zal overkomen, gezien ik nog steeds ondersteboven ben van dit boek, zeker als ik terugdenk aan bepaalde passages en quotes.
Maar ik probeer te beginnen bij het begin:
Ik besloot dit boek te gaan lezen omdat ik Mélissa's nieuwste boek 'De dagen die komen' recent kocht op de boekenbeurs in Kortrijk. Haar eerste boek (lees: eerste in België uitgekomen boek), deze 'Al het blauw van de hemel' stond wekenlang op nummer 1 bij de bestverkochte fictie in talloze boekenwinkels en boekenlijstjes - en dan bedoel ik niet die TikTok zeemzoeterige crap lijstjes.
Met zo'n 640 pagina's best een dikke klepper, maar ondanks de heel summiere inhoudstekst op de achterflap was mijn nieuwsgierigheid gewekt, want ik kreeg een beetje de roadtrip-vibe van 'De Camino' (Anya Niewierra), en dat vond ik ook wel best een goed boek.
Dit boek zou best wat korter kunnen zijn, dacht ik, toen ik halfweg zat.
Maar dan komt de mokerslag. Net over de helft, hoofdstuk 21.
En vanaf dan vloeien de tranen elke zoveel pagina's. Om te eindigen in een non-stop huilbui tijdens de laatste 100 pagina's. Echt waar - not ashamed to admit it.
Het overvalt me niet vaak dat een boek me zó bij de keel grijpt. Trust me, 'overvallen' is het juiste woord. Gewoon zo plots uit het niets, tranen.
En als je het boek uithebt, begrijp je ook waarom de eerste helft zo diep en uitgewerkt, gedetailleerd vorm gegeven wordt. Emile en Joanne MOETEN immers diep uitgewerkt en vorm gegeven worden om dit geloofwaardig te maken. Twee wildvreemden voor elkaar bouwen geen band op in 50 bladzijden. En die band is nodig om de dynamiek te begrijpen die volgt in de tweede helft.
Dus ja, als je denkt 't is wat langdradig, hou vol, echt! It makes sense.
Het lijkt een ontroerend mooi geschreven verhaal over (jong)-dementie, maar het is ZOVEEL MEER dan dat. Het is een verhaal over verdriet, onmacht, aanvaarding, liefde, verlies en loslaten.
Intens.
Beladen onderwerpen, maar door een lichte, vlotte schrijfstijl heel leesbaar gemaakt.
Korte eenvoudige dialogen bij de start, waar een zinderde ondertoon in schuilt van ontdekking en nieuwgierigheid. Verwarde, bijna magisch-realistische dialogen naar het einde, als de (geestes)toestand van Emile verslechtert.
Als rode draad er tussen geweven de bijzonder mooie quotes die reisgenoot Joanne ten berde brengt, heel vaak uit vb. Paulo Coelho's 'De alchemist'.
Ik geef er een paar, al was het maar om ze voor mezelf hier altijd op papier te hebben:
'Het meest tragische afscheid is afscheid dat nooit plaatsvindt.'
'Aan werkelijk vertrek gaan geen worden vooraf.'
'Zoek een nieuwe hemel en je vindt een nieuwe ster.'
En (voor mij persoonlijk) de meest aangrijpende:
'Ik wilde spreken over de dood, maar zoals gewoonlijk kwam het leven ertussen.'
Het feit dat de hele namiddag een intrieste huilpartij werd is heel persoonlijk, dat begrijp ik. Niet iedereen zal zich in die mate ontroerd of aangesproken voelen. Ik vermoed dat het doormaken van persoonlijk verlies, het intens voorbereiden van 'wat moet er met mij gebeuren als alles ten einde komt' een heel grote rol heeft gespeeld in mijn intense beleving van dit verhaal. Het slaat een beetje dieper en harder in, denk ik.
Niettegenstaande blijf ik bij mijn sterke aanbeveling:
Niet genoeg mensen kunnen dit lezen. Moeten dit lezen. Fuck jong…
Conclusie
mijn oordeel: ⭐️⭐️⭐⭐️⭐(⭐️)
6 sterren. Met mijlen voorsprong mijn favoriete boek dit jaar, en misschien van vele jaren die volgen.
Ik moest het even van me afschrijven op het forum van de boekenclub waar ik in zit toen ik gisteren dit boek uitgelezen had. Ik had het al tweederde uit toen ik gisterennamiddag, in plaats van wat geplande karweitjes in de tuin te gaan doen, het opnieuw ter hand nam en de laatste 200 pagina's in één ruk uitlas.
Niets of niemand kan je voorbereiden op dit boek, dit komt hard binnen.
Ik vermoed dat mijn recensie wat chaotisch zal overkomen, gezien ik nog steeds ondersteboven ben van dit boek, zeker als ik terugdenk aan bepaalde passages en quotes.
Maar ik probeer te beginnen bij het begin:
Ik besloot dit boek te gaan lezen omdat ik Mélissa's nieuwste boek 'De dagen die komen' recent kocht op de boekenbeurs in Kortrijk. Haar eerste boek (lees: eerste in België uitgekomen boek), deze 'Al het blauw van de hemel' stond wekenlang op nummer 1 bij de bestverkochte fictie in talloze boekenwinkels en boekenlijstjes - en dan bedoel ik niet die TikTok zeemzoeterige crap lijstjes.
Met zo'n 640 pagina's best een dikke klepper, maar ondanks de heel summiere inhoudstekst op de achterflap was mijn nieuwsgierigheid gewekt, want ik kreeg een beetje de roadtrip-vibe van 'De Camino' (Anya Niewierra), en dat vond ik ook wel best een goed boek.
Dit boek zou best wat korter kunnen zijn, dacht ik, toen ik halfweg zat.
Maar dan komt de mokerslag. Net over de helft, hoofdstuk 21.
En vanaf dan vloeien de tranen elke zoveel pagina's. Om te eindigen in een non-stop huilbui tijdens de laatste 100 pagina's. Echt waar - not ashamed to admit it.
Het overvalt me niet vaak dat een boek me zó bij de keel grijpt. Trust me, 'overvallen' is het juiste woord. Gewoon zo plots uit het niets, tranen.
En als je het boek uithebt, begrijp je ook waarom de eerste helft zo diep en uitgewerkt, gedetailleerd vorm gegeven wordt. Emile en Joanne MOETEN immers diep uitgewerkt en vorm gegeven worden om dit geloofwaardig te maken. Twee wildvreemden voor elkaar bouwen geen band op in 50 bladzijden. En die band is nodig om de dynamiek te begrijpen die volgt in de tweede helft.
Dus ja, als je denkt 't is wat langdradig, hou vol, echt! It makes sense.
Het lijkt een ontroerend mooi geschreven verhaal over (jong)-dementie, maar het is ZOVEEL MEER dan dat. Het is een verhaal over verdriet, onmacht, aanvaarding, liefde, verlies en loslaten.
Intens.
Beladen onderwerpen, maar door een lichte, vlotte schrijfstijl heel leesbaar gemaakt.
Korte eenvoudige dialogen bij de start, waar een zinderde ondertoon in schuilt van ontdekking en nieuwgierigheid. Verwarde, bijna magisch-realistische dialogen naar het einde, als de (geestes)toestand van Emile verslechtert.
Als rode draad er tussen geweven de bijzonder mooie quotes die reisgenoot Joanne ten berde brengt, heel vaak uit vb. Paulo Coelho's 'De alchemist'.
Ik geef er een paar, al was het maar om ze voor mezelf hier altijd op papier te hebben:
'Het meest tragische afscheid is afscheid dat nooit plaatsvindt.'
'Aan werkelijk vertrek gaan geen worden vooraf.'
'Zoek een nieuwe hemel en je vindt een nieuwe ster.'
En (voor mij persoonlijk) de meest aangrijpende:
'Ik wilde spreken over de dood, maar zoals gewoonlijk kwam het leven ertussen.'
Het feit dat de hele namiddag een intrieste huilpartij werd is heel persoonlijk, dat begrijp ik. Niet iedereen zal zich in die mate ontroerd of aangesproken voelen. Ik vermoed dat het doormaken van persoonlijk verlies, het intens voorbereiden van 'wat moet er met mij gebeuren als alles ten einde komt' een heel grote rol heeft gespeeld in mijn intense beleving van dit verhaal. Het slaat een beetje dieper en harder in, denk ik.
Niettegenstaande blijf ik bij mijn sterke aanbeveling:
Niet genoeg mensen kunnen dit lezen. Moeten dit lezen. Fuck jong…
Conclusie
mijn oordeel: ⭐️⭐️⭐⭐️⭐(⭐️)
6 sterren. Met mijlen voorsprong mijn favoriete boek dit jaar, en misschien van vele jaren die volgen.
22
Reageer op deze recensie