Zoek een geit, neem hem, omarm hem en doe hem vervolgens weer weg!

Een op het eerste gezicht nietszeggende titel en een bijzondere voorkant (oma op haar rollator die het bordje 'leven voor gevorderden' probeert schoon te maken)... óf het verhaal weten achter de titel. Een vreselijk irritante sticker met 'Ik zou hem kopen' door een naamgenoot van de Breij, die pronkt op de voorkant... óf de humor ervan inzien door je te realiseren dat dit misschien wel met opzet gedaan zou kunnen zijn.

Wij mensen zien het leven meestal zwart-wit. En dan ook nog eens van de zwarte of witte kant. Je weet JOUW versie van het verhaal, maar die andere? Tsja... die weten we meestal niet. Zou je er eigenlijk niet veel meer aan hebben om juist die andere kant van het verhaal te weten? Of helemaal af te zijn van het zwart-wit kijken en nu ook de onderliggende kleuren zien?

Ik denk dat wij soms even een handje geholpen moeten worden. Éven dat duwtje in de rug, zodat je weet dat je weer alleen verder kan. Neem een geit geeft je zo'n duwtje. Of beter gezegd: 69 duwtjes. Want aan alle levenslessen in dit geweldige boek kun je je eigen waarheid/inspiratie halen, we willen natuurlijk niet zwart-wit kijken ;).

De schrijfstijl is een cruciaal onderdeel van het boek, want hierdoor blijf je dan nog nét even langer lezen of jet denkt 'het is wel goed zo, volgende keer weer een stukje'. Neem een geit is humoristisch én motiverend geschreven, maar heeft tegelijkertijd een serieuze ondertoon. De humor in het boek - waardoor je even moet grinniken, maar niet moet huilen van het lachen - houden de levenslessen luchtig, net als de achtergrondverhalen. De Breij interviewt in dit boek namelijk verschillende BN'ers (hoewel ik ze lang niet allemaal ken, maar dat even terzijde) die hun persoonlijke levenslessen en ervaringen vertellen. Deze zijn niet allemaal zo positief, maar door de Breij haar schrijfstijl lees je lekker verder. Dat haar motivatie hierin ook een grote rol speelt, zal ik niet ontkennen. Tijdens het lezen van dit boek, probeerde ik zoveel mogelijk te onthouden en daarna toe te passen in de praktijk (af en toe vergeefs, want zo makkelijk is dat nog niet!). En als kers op de taart is dit boek gewoon zo vreselijk herkenbaar! Ik heb het citaat onder aan deze recensie gekozen, omdat ik denk dat een heleboel personen - waaronder mij ;) - zich heel goed in kunnen herkennen!

Neem een geit bevat een bijzondere opbouw van het boek. Het is namelijk opgebouwd uit allemaal kleine, korte hoofdstukjes (soms iets te kort wat mij betreft, maar nooit zó kort dat het me echt stoorde). Deze hoofdstukken zijn allemaal genoemd naar de bijbehorende levensles, waardoor je de hoofdstukken die jou erg aanspreken (en dat zijn er in mijn geval nogal veel ;) gemakkelijk kunt terugvinden en nog een keer wilt lezen. Wat mij opviel - en wat ik tegelijkertijd ook wel weer grappig vond - is dat de ene levensles de andere soms opvolgt en die dan weer een soort van 'tegenspreekt', zodat je óók de andere kant van het verhaal ziet en hieruit jouw eigen levensles/wijsheid kan halen. Want zwart-wit kijken moeten we toch niet hebben?! :)

En dan natuurlijk het (waarschijnlijk) belangrijkste onderdeel van het boek: het onderwerp zelf. Ik heb van dit boek echt ontzettend genoten, aangezien ik de schrijfstijl, opbouw en levenslessen bij elkaar gewoon perfect bij elkaar vond passen! Uit elke levensles heb ik wel een voorbeeld gelezen met hoe dingen zouden kunnen lopen en/of uitpakken... en vooral met hoe het ook zou kunnen uitpakken via een wat minder positieve manier. Juist omdat de Breij BN'ers heeft geïnterviewd, in plaats van bijvoorbeeld specialisten, had ik het gevoel dat het veel geloofwaardiger was en dat het ook een soort van 'persoonlijker' was (aangezien de meeste mensen alleen 'vooroordelen' hebben van deze BN'ers, maar nu ook hun persoonlijke ervaringen/levenslessen kunnen lezen).

Al met al is het gewoon een geweldig boek, een echte must-read! (Ja... ook voor de jongere of juist oudere generatie :).
Dus ik zeg: KOOP DIE GEIT, neem hem, lees hem, pas hem toe en als het je niet bevalt doe je hem daarna weer weg. Maar probeer in ieder geval jouw eigen waarheid te zoeken in deze levenslessen en voorbeelden, want hieruit kan je echt veel leren. Jong, oud, man, vrouw, dik, dun, lief, dom: wat maakt het eigenlijk uit. Als dit boek er ook maar een heel klein beetje ervoor zorgt dat je leven iets vrolijker/beter wordt of dat je dingen beter begrijpt - en ik ben er van overtuigd dat dit echt zo is - dan is dat toch alleen maar mooi! Ook al denk je: 'Maar ik weet alles al' of 'Levenslessen heb ik niet nodig, dit leer je vanzelf', het kan echt geen kwaad om een beetje geholpen te worden. Het leven is al zo ingewikkeld!

Alleen zoals de Breij zelf zegt... do not follow me, I'm lost too!


Een citaat uit Neem een geit:
"Als klein meisje hiel ik erg van wat ik 'boekjes maken' noemde. Ik nam een opschrijfboekje en plakte er plaatjes in, maakte tekeningen, experimenteerde met Prittstift en puntenslijpsel (dat wordt gewoon heel mooi samen, echt) en schreef op wat ik allemaal meemaakte.
'We zijn vandaag naar Paleis 't Loo geweest', bijvoorbeeld, 'Het was er heel mooi want de koningin heeft daar vroeger gewoond.' Of: 'Ik heb een nieuw badpak gekregen. Het is heel tof met roze en paars en mama zegt dat het een echt wedstrijdpak is.'De belevenissen van een achtjarige. Veel later, als dertienjarige, chagrijnige, prehormonale puber, schreef ik cynisch commentaar in de kantlijn van mijn kleinemeisjesdagboek: 'Ja hoor', en 'Leuk voor je.'
Weer later, toen ik zeventien was en op zoek naar lege blaadjes voor mijn weltschmerz-poëzie, werd ik boos op de dertienjarige die zo cru was tegen dat enthousiaste kleine meisje. Zo gemeen vond ik het . Als reaguurder avant la lettre, een agressieve inernettrol die zo nodig moet zeiken op iemand die gewoon gezellig iets wil vertellen. Weliswaar niet op internet - dat was nog lang niet uitgevonden - maar op mijn eigen, persoonlijke web van negentientoen naar tweeduizendzoveel.
Als dertienjarige verachtte ik het achtjarige kind dat ik was geweest, en als zeventienjarige verachtte ik de dertienjarige. En zo kan ik nog wel even doorgaan."