Boek dat binnenkomt

Recensietijd
De geur van witte Fresia's, geschreven door Willemien Bloemink.
Ik heb dit boek ontvangen in ruil voor een eerlijke recensie.

Willemien Bloemink is een pseudoniem voor Emmeline Backhuys. Zij is huisarts, coach en bovenal trotse moeder van drie prachtige kinderen.

Emmeline, heeft haar boek uitgegeven in eigen beheer. Iets waar ik altijd veel respect voor heb.
Via www.willemienbloemink.nl kunt u meer informatie vinden en haar boeken bestellen.

De geur van witte Fresia's is haar debuutroman.
Het is een zeer persoonlijk verhaal met autobiografische kenmerken. Ze heeft dit verhaal geschreven op advies van een plaatselijke rechercheur. Uiteindelijk is dit een psychologische roman geworden, met een christelijke inslag.

Waar gaat dit boek over? Flap
Daan en Willemien Koudijs besluiten, na een aantal jaren in Engeland gewoond te hebben, terug te verhuizen naar Nederland. Hij is manager bij een bedrijf. Zij is huisarts. Ruben, hun zoon, is een jaar oud en hun dochter Annefloor is net geboren. Alles lijkt voor de wind te gaan, maar dan begint Daan gedrag te vertonen dat Willemien niet van hem kent. Zit hij niet goed in zijn vel of is er meer aan de hand? Ondertussen is Willemien zwanger van hun derde. Het lijkt teveel te worden voor Daan. De crises momenten stapelen zich hoe langer hoe meer op. Krampachtig probeert Wilemien om Daan te helpen en haar huwelijk te redden. Zal het haar lukken of gaat dit de geschiedenis in als het volgende gezinsdrama van Nederland?

Wat vond ik van dit boek?
Wat komt dit boek inmens binnen. Echt kippevel gewoon.
Het boek begint bij het einde van het boek. En legt vervolgens verder uit hoe ze op dat punt zijn gekomen.
Er zit dus geen spanning in de vraag, hoe gaat dit eindigen. Nee, de spanning zit in de situatie van het moment zelf. Hoe reageren mensen in bepaalde machteloze en onzekere situatie? Hoe hou je je sterk? Wanneer vraag je om hulp?
Wat is ethisch? Wat is verstandig? Waar is de balans?

Het is heel moeilijk om over dit boek te praten zonder spoilers te vertellen. Ik ben het boek gaan lezen zonder kennis over de inhoud. Halverwege heb ik het boek opzij gelegd. En ben ik naar de pagina van de auteur gegaan. Gewoon om te kijken of dit verhaal verzonnen was of gebaseerd was op waarheid. Haar waarheid. Dat houdt in dat je voor je gevoel geen biografie aan het lezen bent. Maar wel een soort van dagboek, vanuit de visie van Willemien. Dat op zo n manier is geschreven, dat het echt een roman is. Een roman geschreven in sneltreinvaart. Waarbij je door wilt lezen. Wil begrijpen wat er toch in Daan omgaat. En ik denk dat Willemien dat niet beter had kunnen doen, dan dat ze heeft gedaan. Chappeau.

Ik ga wel eerlijk zijn, dat dit boek kan triggeren. Ikzelf heb een vriendin verloren. Ze wilde en kon niet meer verder leven. Sommige stukken kunnen dus zeer confronterend en herkenbaar overkomen als je dichtbij iemand kent met een stoornis, gebasseerd op het daadwerkelijk nemen van een leven of het dreigen daarover. En ook anderen daarbij willen meenemen.

Ik kan goed begrijpen dat het schrijven van dit boek zeer therapeutisch heeft kunnen werken voor de auteur. Ik vind het zo onwijs knap als je dat in eerste instantie kan, maar dit ook durft te delen, met het groter publiek.

Ik geef 4*