Lezersrecensie
Prachtig geschreven!
Het proloog laat ons kennismaken met Amelia; wie ze is en hoe ze is gered. Heel slim gedaan, want je wilt weten wat er precies voorafgaande dat event met haar gebeurd is en hoe het nu verder gaat. Je duikt dus met je volledige interesse het verhaal in.
Het boek zelf wordt verteld door de ogen van Lexi, het jongere zusje van Amelia die nauw bij haar herstel betrokken is. Ik vind de verhaallijn erg uniek in haar soort. Juist de bijzondere situaties en momenten in het verhaal hielden mij geïnteresseerd, en maakte mij zo nieuwsgierigheid dat ik het boek niet weg kon leggen.
Ik heb een groot respect voor Lexi en haar moeder die dit allemaal voor Amelia’s gezondheid maar meespelen, terwijl ik ook heel goed kan begrijpen dat hun eigen gemoedstoestand eronder door gaat. Het verhaal gaat het, met alle heftige en realistische onderwerpen van dien, ook echt onder je huid zitten. Kippenvel hoe erg een verhaal je kan raken.
Ik kon mij heel goed vinden in het personage van Lexi. Haar karakters is zorgzaam, krachtig en gaat door het vuur voor degene van wie ze houdt. Zelfs als dat haar mogelijk de liefde van haar leven kost. Ondanks het trieste ervan, kan ik dat ook wel waarderen aan haar personage. Van Nick ga je ook per direct houden. Zijn zorgzaamheid, liefde en medeleven voor de medemens (en dier) is aandoenlijk. Ook heeft hij een knap staaltje doorzettingsvermogen; hoe hij dag in dag uit het strand bezocht, alleen om Lexi al te zien, is echt te schattig.
Bij het lezen van de laatste +- 100 blz moest ik meermaals mijn gevoelens in bedwang houden. Ik kan mij niet voorstellen hoe het zou zijn om zo, met de (on)kennis van Amelia en Lexi, verder door het leven te moeten. Die laatste momenten in het boek waren zo mooi, maar ook zo emotioneel. Ik huil niet snel om een boek... maar ik kon de tranen niet meer binnen houden.
"Wat wij samen waren" is een verhaal met zeer mooie, maar ook ontroerende momenten. Een wondermooi, maar ook emotioneel geschreven einde. Ik kan niet anders zeggen; wat een prachtig geschreven verhaal. Tissues ga je nodig hebben!
Dankjewel @uitgeverijdefontein voor het opsturen van het ebook!
Het boek zelf wordt verteld door de ogen van Lexi, het jongere zusje van Amelia die nauw bij haar herstel betrokken is. Ik vind de verhaallijn erg uniek in haar soort. Juist de bijzondere situaties en momenten in het verhaal hielden mij geïnteresseerd, en maakte mij zo nieuwsgierigheid dat ik het boek niet weg kon leggen.
Ik heb een groot respect voor Lexi en haar moeder die dit allemaal voor Amelia’s gezondheid maar meespelen, terwijl ik ook heel goed kan begrijpen dat hun eigen gemoedstoestand eronder door gaat. Het verhaal gaat het, met alle heftige en realistische onderwerpen van dien, ook echt onder je huid zitten. Kippenvel hoe erg een verhaal je kan raken.
Ik kon mij heel goed vinden in het personage van Lexi. Haar karakters is zorgzaam, krachtig en gaat door het vuur voor degene van wie ze houdt. Zelfs als dat haar mogelijk de liefde van haar leven kost. Ondanks het trieste ervan, kan ik dat ook wel waarderen aan haar personage. Van Nick ga je ook per direct houden. Zijn zorgzaamheid, liefde en medeleven voor de medemens (en dier) is aandoenlijk. Ook heeft hij een knap staaltje doorzettingsvermogen; hoe hij dag in dag uit het strand bezocht, alleen om Lexi al te zien, is echt te schattig.
Bij het lezen van de laatste +- 100 blz moest ik meermaals mijn gevoelens in bedwang houden. Ik kan mij niet voorstellen hoe het zou zijn om zo, met de (on)kennis van Amelia en Lexi, verder door het leven te moeten. Die laatste momenten in het boek waren zo mooi, maar ook zo emotioneel. Ik huil niet snel om een boek... maar ik kon de tranen niet meer binnen houden.
"Wat wij samen waren" is een verhaal met zeer mooie, maar ook ontroerende momenten. Een wondermooi, maar ook emotioneel geschreven einde. Ik kan niet anders zeggen; wat een prachtig geschreven verhaal. Tissues ga je nodig hebben!
Dankjewel @uitgeverijdefontein voor het opsturen van het ebook!
1
Reageer op deze recensie