Het begint zo mooi…

De roman begint sterk, De ik-persoon ( waarin Kader Abdolah te herkennen is) wi l terug naar Iran, om zijn 100 jarige dementerende moeder te bezoeken. Omdat hij uit Iran gevlucht is, en bij terugkeer riskeert om gearresteerd te worden, gaat hij onder een valse naam en met hulp van smokkelaars. Een vlucht Iran in, heel bijzonder. Moeder herkent hem niet meer. Dit gegeven had veel meer uitgewerkt mogen worden. Het verhaal focust echter op het oude sterrenobservatorium op het dak van het huis. Hier krijgt de ik persoon overleden familieleden en vrienden op bezoek, en een bekende Iraanse dichter en een Iraanse cineast. Hoewel jammer dat moeder wat meer naar de achtergrond raakt, is ook dit deel van het boek boeiend. Vervolgens echter gaat de ik persoon met de dichter en de cineast een nieuwe telescoop maken. Er worden enkele optische en natuurkundige wetmatigheden uitgelegd, en er komt een wat spirituele uitleg over het verband tussen mensen en de sterren. Hier raakt de schrijver mij kwijt. Jammer is ook dat het boek hier meer antwoorden wil geven dan een verhaal wil vertellen. Het boek kan de sfeer en de toon van het mooie begin helaas niet vasthouden.