Rijke weergave van een onbekende geschiedenis

Janet Skeslien-Charles maakte in 2009 haar debuut met het boek Moonlight in Odessa. Tijdens haar baan als projectmanager bij de Amerikaanse bibliotheek van Parijs hoorde de Amerikaanse auteur flarden over de historie van het pand. Haar belangstelling werd getrokken en ze ging op onderzoek uit. Het verhaal van De bibliotheek van Parijs is dan ook gebaseerd op gebeurtenissen die er daadwerkelijk hebben plaatsgevonden. Selma Soester heeft de Nederlandse vertaling op zich genomen.

De jonge en vlijtige Odile Souchet krijgt in 1939 een baan in de bibliotheek aangeboden. Vlak daarna krijgt het personeel te maken met de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog. Om hen heen vluchten mensen de stad uit en worden er mensen gedeporteerd, terwijl zij de saamhorigheid en veiligheid van de bibliotheek willen waarborgen. Als de Duitsers zich steeds meer in de stad mengen, personen moeten onderduiken en de controles worden verscherpt, blijven ze standvastig zoeken naar manieren om hun leden alsnog van boeken te voorzien.

In 1983 verliest Lucy haar moeder, waarna ze veel optrekt met haar buurvrouw Odile. Odile leert de jonge meid Franse woorden en de vrouwen hebben onverwachts veel steun aan elkaar. Toch blijft de oudere dame gesloten. Als Lucy voor school een opstel moet schrijven, besluit ze om haar buurvrouw hiervoor te interviewen en stapsgewijs ontluikt het verleden van Odile zich.

Boekenliefhebbers opgelet! De bibliotheek van Parijs is een ode aan boeken, in de breedste zin van het woord. Deze liefde wordt getoond door het gedrag van de personages, maar bijvoorbeeld ook door de fysieke voorwerpen een prominente rol op de bladzijdes te geven of door in het gehele boek belangrijke en bekende quotes te verwerken. Er is goed over nagedacht, want deze details vloeien door de tekst heen en zijn dus geen opsommingen geworden. Ze leiden nergens af, maar verrijken de setting en geven besef aan het belang van boeken.

De soepele schrijfstijl van Skeslien-Charles sleurt je mee in een verhaal dat veel te vertellen heeft. De moeilijke periode waarin de personages zich bevinden, wordt weelderig omschreven en hierdoor kost het weinig moeite om je barmhartig op te stellen. Odile heeft het meest te vertellen en is daarmee erg interessant. Gelukkig staat ze de verdieping van de mensen om haar heen nergens in de weg. Hoewel ze minder grondig omschreven worden, is hun verhaal toch overduidelijk. De personages zijn erg divers en hebben elk hun eigen grappen en grollen. Door deze toewijding aan details worden ze levensecht. Je treedt toe tot hun gezelschap en zal afwisselend met ze lachen en huilen. Er zijn zelfs momenten in het boek waardoor je verbijsterd zult zijn.

De twee verhaallijnen verweven zich moeiteloos met elkaar, maar doordat de aanloop naar de ontknoping lang is, hangt er een bepaalde spanning tussen de pagina's. Zo'n nieuwsgierige spanning die je ernaar laat hunkeren dat de draden zo snel mogelijk aan elkaar geknoopt worden. Terwijl je stiekem hoopt dat het boek nog lang niet uit is. Hoewel de plot niet vernieuwend is, weten de losse fragmenten een meeslepend verloop van het verhaal te geven.

De bibliotheek van Parijs is door haar weldaad aan details een prachtig verhaal geworden. Een nare tijd wordt overschaduwd door de sympathieke personages die geen greintje kwaad in zich hebben. Skeslien-Charles heeft een roerend boek geschreven over een achtergrond die belangrijk genoeg is om er meer aandacht aan te geven. En is niet de weet van onbekendere geschiedenis alleen al een prachtige reden om dit boek te lezen?