Overtuigend verhaal dat originaliteit mist

Kristin Harmel startte haar carrière op zestienjarige leeftijd als verslaggeefster van sportwedstrijden. Met een aantal omwegen bij diverse bladen vond de Amerikaanse uiteindelijk haar rust bij People Magazine. Jarenlang stortte ze zich vol passie op verhalen, adviezen en interviews. Een voormalig interview met Harry Landwirth, een holocaust-overlever, bracht haar inspiratie om Zolang er sterren aan de hemel staan te schrijven. Sindsdien schrijft ze voornamelijk verhalen over de Tweede Wereldoorlog die een link met Frankrijk hebben. Zo ook haar laatste aanwinst The Paris Daughter. Door de vertaling van Carolien Metaal kunnen wij het boek onder de titel De dochter uit Parijs in de boekhandels vinden.

Het is 1939 wanneer Elise en Juliette elkaar ontmoeten in Frankrijk. Ze delen de vreugd van zwangerschap en een vriendschap ontspruit dan ook gauw. De vrouwen en kinderen hebben veel steun aan elkaar tijdens de gruwelen van de oorlog en delen lief en leed in boekwinkel van Juliette en haar man. Helaas kan hen dat niet behoeden voor wat er volgt. Als Elises man wordt opgepakt en de Duitsers Elise ook van wanpraktijken verdenken, is ze niet meer veilig in Bois du Boulogne. Ze maakt de hartverscheurende keuze om haar dochter bij Juliette en haar gezin achter te laten, zodat ze zelf tijdelijk een veilig onderkomen elders kan zoeken en ze elkaar in vreedzamere tijden weer zullen herzien. Als Elise aan het einde van de oorlog weer terugkeert naar Bois du Boulogne, treft ze echter een verwoeste boekhandel aan.

Harmel heeft een aangename schrijfwijze die weinig poespas bevat. Door middel van weelderige details brengt ze haar woorden tot leven. De ambiance is levensecht en doordat het weinig moeite kost je in de omschreven situaties in te leven, komen de dramatische onderwerpen scherp binnen. De personages dragen hier hun steentje aan bij door hun gewetensvolle karakters. Hun acties en daden hangen samen met hun gemoedstoestand, waardoor ze erg realistisch overkomen en je meer dan eens het gevoel krijgt dat je je in hun kring bevindt. Het verhaal schetst niet slechts een kant, maar laat je de denkwijze van beide vrouwen zien. Zo is Elises keuze om haar dochter achter te laten erbarmelijk, maar begrijp je tegelijkertijd haar beweegredenen zodat je voor een dilemma komt te staan. Hetzelfde dubio als waar Juliette mee te kampen heeft. Het boek daagt je uit om jezelf af te vragen welke keuze je zelf in extreme situaties zou maken.

De voortgang van de vertelling verloopt rustig, maar klit soms net iets te veel samen. Het tempo stagneert op deze stukken, maar ze bieden wel een uitdieping van personages en omstandigheden waardoor het toch niet saai wordt. De vrouwen dragen de vertelling, maar staan het decor nergens in de weg. Onderliggende thema's als feminisme en liefde weten helder en sterk over te komen, waardoor het boek een zekere kracht uitstraalt. Soms is er echter een overdaad aan informatie waardoor het randje van desinteresse bijna wordt aangetikt. Het beloop van het verhaal heeft veel herkenningspunten, zodat De dochter uit Parijs er niet aan een aantal clichés ontkomt. De meeste stereotypes worden echter al snel weer vergeten door de imponerende vertelling die je hart weet te raken.

Harmel heeft met De dochter uit Parijs een indrukwekkend boek neer weten te zetten dat een flink gewicht op je gevoelens legt. Het is dan ook ontzettend jammer dat er nauwelijks grensverleggend materiaal in de verhaallijn te vinden is, waardoor het idee ontspruit dat je het al eens eerder hebt gelezen.