Bijzonder boek

Een collega vond dat ik wat meer klassiekers moest lezen en kwam nog geen dag later met Turks Fruit en Ik, Jan Cremer aangelopen. Klassiekers bevallen mij vaak niet zo goed, dus ik besloot met de dunste te beginnen: Turks Fruit.

Het vertelt het turbulente liefdesverhaal van Olga en de naamloze verteller. Van begin af aan is de relatie tussen de twee roerig en Wolkers deinst er absoluut niet voor terug om zijn lezers dit in geur en kleur te vertellen. Zelfs nu, eind 2019, is het taalgebruik behoorlijk expliciet en het is dus niet gek dat het boek jaren terug zoveel oproer met zich meebracht. Ik ben zelf behoorlijk open-minded, maar ik merkte toch dat de woordkeuzes en de gedetailleerde omschrijvingen me af en toe stoorden. Seks is okee, maar Turks Fruit bevat een overdaad die zeker niet allemaal noodzakelijk zijn voor het verhaal.

Buiten deze openhartige scenes is het eigenlijk een prima verhaal. De liefde van de naamloze spat van de bladzijdes af en in het geringe aantal pagina's wordt genoeg informatie gegeven om je een beeld van de familie te kunnen vormen. Toch merk je dat het een ouder boek is. Wat vroeger goed was, is nu gewoon niet meer zo bijzonder. We hebben het ondertussen allemaal al eens gelezen, en zelfs beter en uitgebreider. Turks Fruit valt onder de Nederlandse Klassiekers en deze classificatie kan ik goed begrijpen. Als ik wat jaartjes eerder was geboren of het boek jaren eerder had gelezen, had het waarschijnlijk stukken meer indruk gemaakt.