Dromen zijn bedrog, of toch niet?

De Britse Dani Atkins heeft jaar hele leven gevuld met boeken. Ze las in haar vrije tijd, maar ook om de uren in de metro op weg naar haar werk te vullen. Jarenlang bedachtz e hoe het zou zijn om zelf een boek te schrijven, tot deze droom in 2013 werkelijkheid werd. Haar debuutroman Fractured, in 2015 naar het Nederlands vertaald als Versplinterd, werd vol lof door het publiek ontvangen. Dit zette haar ertoe om haar baan op te zeggen en zich fulltime op haar schrijverscarrière te concentreren. Haar groeiende oeuvre doet het niet onverdienstelijk. In 2024 werd The memory of us uitgebracht, wat door Anna Livestro werd vertaal naar Wat wij samen waren.

Lexi verliet jaren eerder haar geboortedorp in Engeland om haar droom na te jagen in New York. Haar leven verloopt rooskleurig en ze staat zelfs op de rand van een toffe promotie op haar werk. Dan krijgt ze een telefoontje dat haar zus Amelia onderkoeld in aangetroffen en in het ziekenhuis ligt. Lexi bedenkt zich geen moment en vertrekt halsoverkop naar Engeland. In de tussentijd is Amelia weer bij kennis, maar het ongeluk heeft ervoor gezorgd dat ze valse herinneringen heeft. Levendig beeldt Amelia haar huwelijk en leven met haar man Sam in. In eerste instantie denkt Lexi dat deze fantasie wel overwaait, maar dan ontmoet ze per toeval Nick op het strand, die als twee druppels water lijkt op de man die Amelia heeft omschreven. Ze besluit om achter haar zus te staan en de man te vragen om te poseren voor een aantal foto's. Deze onwennige en vreemde ontmoeten heeft echter veel meer tot gevolg..

Atkins heeft een gemakkelijke schrijfwijze die haar personages sprankelend het verhaal laat vertellen. De zussen schelen een aantal jaar in leeftijd, maar hebben een zeer bijzondere en hechte band door de manier waarop ze geboren zijn. Hun zusterliefde overschaduwt alles. Dit verklaart waarom Lexi de vreemde keuze maakt om met een vreemde op pad te gaan om de hersenkronkels van Amelia levend te maken en houden. Op het begin van het boek is de sterke band tussen de dames nog niet volledig beschreven, waardoor de beslissing van Lexi om de niet-bestaande heugenissen te willen behouden, flink naïef overkomt. Stapsgewijs, door middel van herinneringen uit hun verleden, wordt deze allesomvattende liefde verklaard.

Lexi is een persoon die iedereen in zijn of haar leven zou moeten hebben. Vanaf de eerste pagina zorgt de auteur dat haar protagonist een grote gunfactor heeft. Ze heeft een groot hart, een leuk en actief karakter en ze gaat door het vuur voor de mensen van wie ze houdt. Soms zijn haar acties wat onbezonnen, maar door haar overige karaktertrekken vergeef je haar dit bijna direct. Nick, de man die door moet gaan voor Sam, heeft een soortgelijk karakter, waardoor het haast onmogelijk gemaakt wordt om negatieve gevoelens voor hem te krijgen. Atkins bouwt een lijzige weg die van een vreemde ontmoeting tot ware liefde leidt en dit doet ze niet onverdienstelijk. Zeker de laatste helft van het boek bevat veel tekst die emoties laten rollen. De combinatie met een rustig tempo, oog voor details en een realistisch decor zorgen dat je meeleeft met de gebeurtenissen.

Wat wij samen waren is door het buitengewone thema niet het beste boek van Atkins. Haar specifieke schrijfwijze is echter al snel te herkennen en de combinaties van de bouwstenen zorgen voor een rotsvast boek die met trots het naampje "feelgood" draagt. Hoewel emoties alle kanten op schieten, sluit de auteur met haar kenmerkende stijl af, waardoor je een heel goede nachtrust tegemoet gaat.