Een mix van realiteit en dromerig surrealisme

Als 20-jarige student ontmoet Peter de bloedmooie Myrthe. Hij is op slag verliefd en dat lijkt wederzijds. Maar verder dan een paar zoenen komt hun romance niet. Peter ziet Myrthe steeds verder van zich afdrijven en tenslotte raakt ze volledig uit beeld. Maar uit zijn gedachten is ze zeker niet en hij besluit om een brief te schrijven naar het universum met daarin zijn liefdeswens. Hij verstuurt de brief per flessenpost en het wachten op antwoord is begonnen.
Peter doet er alles aan om een normaal leven te leiden. Hij vindt een vaste baan en trouwt met Barbara. Ze vormen een gezin samen met hun 2 dochters en alles lijkt goed te gaan. Toch blijft Myrthe altijd in zijn achterhoofd rondzwerven als een obsessie.

Voorproefje
"De Styx is onverbiddelijk gebleken en vormt de onoverkomelijke barrière. Ze is daarmee een bron van schaamteloos leed. Slechts Hades zal misschien deze muur kunnen breken, maar die vaart in al zijn arrogantie nog een rondje met een plezierjacht op de duistere golven van de onherbergzame Styx: in zijn hand een te lauw glas witte wijn."

Met Flessenpost aan Hades en de Dagda zet Jeroen Rook een hedendaags liefdesverhaal op papier. Maar het is ook een nogal éénzijdig liefdesverhaal. Heel even komt de affectie van twee kanten maar dat verbleekt al snel. Doordat Peter Myrthe niet kan vergeten wordt zijn verliefdheid een obsessie. Deze obsessie zorgt ervoor dat hij zijn plaats in de maatschappij niet goed kan vinden waardoor hij steeds verder afdrijft van de realiteit.
Naar buiten toe ziet zijn leven er stabiel en onbezorgd uit; hij is getrouwd en heeft twee dochters. En hij heeft een baan als uitvaartverzorger. Maar in zijn hoofd is het een grote chaos. Zijn obsessie komt tot een explosie wanneer Myrthe hem weer opzoekt en vraagt om haar uitvaart te verzorgen.

Voorproefje
"Ik hield van Barbara en van mijn dochters. En toch sloop de dorst naar meer erin. De dorst naar onvoltooide dromen die ik op zijn best nog kon blussen met een biertje. Er was iets aan het groeien, waar al jaren ervoor de zaadjes waren geplant. Was het obsessie? De gedachte alleen al deed me diep zuchten. Ik vond dat een beledigend woord voor zo'n mooie zuivere vorm van onvoltooide liefde."

Het is geen alledaags verhaal. Het is een mix van realiteit en dromerig surrealisme. Het is met veel gevoel geschreven en het leest vlot.
De personages zijn zeer herkenbaar en waarschijnlijk heeft iedereen nog wel ergens een herinnering van zijn of haar eerste verliefdheid en denkt daar nu met een glimlach aan terug.
Het verhaal mist wel wat diepgang. Ondanks de voortdurende obsessie blijft het allemaal wat aan de oppervlakte drijven. Het blijft teveel in het hoofd van Peter in plaats van naar het hart te gaan. Maar ondanks dat is het toch een volwaardig verhaal dat veel mensen aan zal spreken.


****