Conservatief tegenover ruimdenkend

De Nederlandse Jochem leert in Amsterdam de Franse Anouk kennen. Er is meteen een klik tussen de twee en terwijl ze onwetend zijn over elkaars afkomst en achtergrond spreken ze steeds vaker met elkaar af. Ze worden verliefd en omdat ze alletwee de relatie willen verdiepen besluit Jochem om Anouk beetje bij beetje het verhaal van zijn afkomst te vertellen. Anouk hoort zijn kleine stukjes verhaal aan en beseft dat het een hele kluif gaat worden om Jochem bij haar eigen conservatieve familie te introduceren. Alleen haar grootmoeder, die ze liefkozend Omi noemt, heeft het ruimdenkende vermogen om de jongeman die het hart van Anouk verovert heeft te accepteren. Hopelijk is dat genoeg.

We keren terug naar het riante appartement in Amsterdam waar we eerder al waren in 'Voordat alles beter werd' van auteur Rosemarijn Milo. We voegen daar een prachtig, statig huis in het Franse Metz aan toe en we hebben het decor voor dit verhaal, 'Mantel van schaamte', wat als vervolg op bovengenoemde titel gelezen kan worden maar ook heel goed als losstaand verhaal kan dienen.

Het verhaal wordt op verschillende manieren aan de lezer gepresenteerd. Er zijn conversaties tussen de personages die afgewisseld worden met stukken verhaal geschreven vanuit het perspectief van één van de personages. Er is E-mailverkeer tussen Anouk en Jochem (en soms komen daar andere personen tussendoor). Ook houdt Anouk een dagboek bij.

Voorproefje (dagboek Anouk)
"Heerlijk om Jochem zo dicht in de buurt te hebben. Soms moeilijk om niet dag en nacht bij hem te zijn. Zo te zien wordt hij een goede huisarts. Hij was lief en vol begrip toen hij met Omi sprak. Omi had volgens mij direct vertrouwen in hem. Goed van hem om voor te stellen dat hij volgende week met haar meegaat naar de oncoloog. Ze was het er meteen mee eens. Wie gaat mijn ouders eigenlijk op de hoogte stellen van de uitkomst van dat gesprek? Mamma vertoont zich niet meer bij Omi. Bang om mij of Jochem tegen te komen."

Verschillende perspectieven dus die bijdragen aan het complete plaatje. Niets mis mee. Ik vind het vaak fijn om een verhaal vanuit verschillende oogpunten te ervaren. Helaas vind ik de stukken gespreksstof tussen personages vaak robot-achtig overkomen. Die stukken lezen niet fijn, ze lopen gewoon niet lekker en komen onnatuurlijk over.

De personages zijn goed neergezet en duidelijk herkenbaar in de stukken tekst. De personages die in Amsterdam wonen kennen we natuurlijk al maar ons geheugen wordt opgefrist doordat Jochem over zijn afkomst verteld aan Anouk.
De nieuwe personages die we leren kennen zijn de familieleden van Anouk. De ouders van Anouk zijn zeer conservatief en ik kan weinig sympathie voor ze opbrengen. Vanuit hun conservatieve standpunt kan ik me wel voorstellen dat ze zich de mantel van schaamte omslaan. Ze kunnen zich er nu eenmaal niet toe zetten om hun geloofsovertuiging overboord te zetten. Dus schamen ze zich voor dingen waar ze geen invloed op hebben en die hun familienaam te grabbel kunnen gooien. Ze steken hun kop in het zand.

De relatie die Anouk met haar grootmoeder heeft is prachtig weergegeven en loopt als een leidraad door het verhaal heen. Omi is erg ruimdenkend en in tegenstelling tot haar dochter, Anouk's moeder, ontvangt ze Jochem met open armen. Ik heb het gevoel dat Omi de lijm is in de familie, de factor die iedereen bij elkaar houdt.

Als compleet plaatje vind ik het een goed verhaal maar de onderdelen apart kunnen wel wat verbetering gebruiken. De gesprekken kunnen bijvoorbeeld soepeler verlopen. En ik had graag het verhaal iets verder de toekomst in zien lopen zodat we een kleine glimp hadden kunnen opvangen van hoe het verder loopt met Anouk en Jochem. Misschien dat de mantel van schaamte af en toe van de schouders was gegleden.