Een uitstekende fantasy in de stijl van Castlevania

In dit tweede deel van Kronen van Nyaxia staan Oraya en Raihn lijnrecht tegenover elkaar en het liefst willen ze elkaar vernietigen. Maar ze delen hun liefde voor het koninkrijk en daarom sluiten ze een deal. Ze zullen samen vechten tegen een gezamenlijke vijand.

Al snel word ik weer volledig meegezogen in het verhaal van Oraya en Raihn. De spanning is te snijden tussen die twee. Vol overgave lees ik verder in de hoop dat ze weer nader tot elkaar kunnen komen.

Voorproefje
"Die verdomde ogen, zilver als staal. Nog net zo scherp en dodelijk. Ik voelde elke keer dat ze me aankeek dat kleine geklop in mijn borstkas en had de neiging om het litteken aan te raken dat er niet zat.
Haar gezicht werd hard en koud en een fractie van een seconde was ik zo opgelucht toen ik die blik zag. Vechtlust."

Het verhaal zit weer uitstekend in elkaar. Het zit boordevol actie en pittige gevechten. Er schuilen geheimen bij vriend en vijand. Ik geniet van de intriges die naar buiten komen en de machtsstrijd die gaande is. En ondanks dit alles, of misschien wel dankzij, is daar die alles verwoestende aantrekkingskracht die niet te negeren is.

Quote
---Soms had ik het gevoel dat ik Oraya beter kende dan wie dan ook, en soms was ze het grootste mysterie.---
---Raihn---

Je voelt je verbonden met allebei de hoofdpersonages. Ik geniet intens van de gevoelens die ze beide hebben en de gedachten die ze hebben over elkaar.
De ontwikkeling van Oraya is ontzettend mooi neergezet en verwerkt in het verhaal. En ook haar verbondenheid met Raihn is prachtig omschreven.

Voorproefje
"Ik gaf het toe: ik was aan het staren.
Het was dan ook onmogelijk om niet te staren. Hij zag eruit als een verdomd schilderij terwijl hij daar zat met dat groenblauwe water rond zijn middel. De blauwe algengloed nestelde zich in elke lijn van zijn lichaam en gaf zijn vleugels nog een andere tint in hun toch al eindeloze complexiteit. En dan was er natuurlijk nog zijn Erfmarkering, die gloeiend rood was in de duisternis. De schaduwachtige krullen strekten over zijn grote, gespierde rug, langs zijn ruggengraat helemaal tot in het water."

Bij het lezen van deze verhalen zag ik in gedachten alles afgebeeld in de tekenstijl van de animatieserie Castlevania. Dat past ongelooflijk goed bij deze boeken.
Ik hoop echt dat de andere boeken van Carissa Broadbent ook vertaald gaan worden.