Lezersrecensie
Désenchantées
Laat ik er mee beginnen dat ik onttoverden een prachtig woord vind. Dat klinkt toch mysterieus en als iets ongrijpbaars, je wil te weten komen waar het in het boek voor staat. De oorspronkelijke Franse titel Désenchantées klinkt overigens niet minder magisch.
Als je als auteur een boek weet te beginnen met zinnen als: "Op de foto staat Angélique, en god weet dat ze niks engelachtigs had. Wat kun je verder van Angélique zeggen behalve dat ze haar voornaam maar korte tijd eer aandeed?", weet je de interesse meteen te wekken. Dit heeft de auteur overigens sterk gedaan: ze zorgt ervoor dat er niet te veel wordt prijsgegeven en de ontknoping wordt aan het einde pas echt duidelijk, maar als je terug gaat redeneren zijn die hintjes echt wel aanwezig! Ook de goed doordachte opbouw tussen het heden en het verleden (de werkdocumenten) dragen hier aan bij. Het boek leest vlot weg, maar aan diepgang is gebrek: de ingewikkelde thema's die aan bod komen worden eerder als luchtig afgedaan. Literair laat dit boek dan ook te wensen over.
Vriendschap en loyaliteit zijn belangrijke kernwaarden in dit verhaal. Stukje bij beetje ontrafel je de nog altijd onopgeloste verdwijning van een meisje door de ogen van personen die een belangrijke rol in haar leven hebben gespeeld. Door de relatief korte hoofdstukken en persoonlijkheidsontwikkelingen blijft het boek boeien en ontdek je de kracht van vertrouwen, beloften en vergeving, met een verrassend plot als beloning.
De keuzes in opbouw waar Vareille voor gekozen heeft zijn verder interessant: je wordt chronologisch meegenomen door de tijd en er is geen sprake van vervelende herhalingen, maar je ziet de gebeurtenissen wel door verschillende ogen wat verschillende perspectieven met zich meebrengt. De werkdocumenten die het tijdspad in het verleden schetsen zorgen voor nog meer diepgang in het verhaal en intrigeren daarnaast door het personage dat ze schrijft: diegene maakt zich niet zomaar bekend. Chapeau voor de auteur voor het afsluiten van het boek met de eerste zinnen van het werkdocument waar het boek ook mee begint!
Het boek wordt als een roman bestempeld en ook de cover straalt dit uit, al heeft de flaptekst door de cold case meer weg van kenmerken als thriller. De schrijfstijl wijst niet overduidelijk in een bepaalde richting, maar de personages ontwikkelen zich door het boek heen sterk en ondanks dat het verhaal om een opgeloste zaak draait, staan de karaktertrekken van de personen die we door het boek heen leren kennen toch wel echt centraal en gaat het meer om hun eigen 'vorming' door de tijd heen. Sarah gaat van kwetsbaar naar dapper, Angélique van eenzaam naar krachtig en Benjamin van introvert naar zich openstellend. Ook de spanningsopbouw die een thriller kenmerkt kan ik er niet helemaal in terugvinden. De verhalende schrijfstijl is passend door de duidelijke opbouw in het verhaal (chronologisch en met begin-midden-eind) en de dialoog tussen de personages, waardoor je ze steeds beter leert kennen en begrijpen. Al geef je hier ook deels zelf een invulling aan, doordat ze karakters wat oppervlakkig beschreven blijven.
Als je als auteur een boek weet te beginnen met zinnen als: "Op de foto staat Angélique, en god weet dat ze niks engelachtigs had. Wat kun je verder van Angélique zeggen behalve dat ze haar voornaam maar korte tijd eer aandeed?", weet je de interesse meteen te wekken. Dit heeft de auteur overigens sterk gedaan: ze zorgt ervoor dat er niet te veel wordt prijsgegeven en de ontknoping wordt aan het einde pas echt duidelijk, maar als je terug gaat redeneren zijn die hintjes echt wel aanwezig! Ook de goed doordachte opbouw tussen het heden en het verleden (de werkdocumenten) dragen hier aan bij. Het boek leest vlot weg, maar aan diepgang is gebrek: de ingewikkelde thema's die aan bod komen worden eerder als luchtig afgedaan. Literair laat dit boek dan ook te wensen over.
Vriendschap en loyaliteit zijn belangrijke kernwaarden in dit verhaal. Stukje bij beetje ontrafel je de nog altijd onopgeloste verdwijning van een meisje door de ogen van personen die een belangrijke rol in haar leven hebben gespeeld. Door de relatief korte hoofdstukken en persoonlijkheidsontwikkelingen blijft het boek boeien en ontdek je de kracht van vertrouwen, beloften en vergeving, met een verrassend plot als beloning.
De keuzes in opbouw waar Vareille voor gekozen heeft zijn verder interessant: je wordt chronologisch meegenomen door de tijd en er is geen sprake van vervelende herhalingen, maar je ziet de gebeurtenissen wel door verschillende ogen wat verschillende perspectieven met zich meebrengt. De werkdocumenten die het tijdspad in het verleden schetsen zorgen voor nog meer diepgang in het verhaal en intrigeren daarnaast door het personage dat ze schrijft: diegene maakt zich niet zomaar bekend. Chapeau voor de auteur voor het afsluiten van het boek met de eerste zinnen van het werkdocument waar het boek ook mee begint!
Het boek wordt als een roman bestempeld en ook de cover straalt dit uit, al heeft de flaptekst door de cold case meer weg van kenmerken als thriller. De schrijfstijl wijst niet overduidelijk in een bepaalde richting, maar de personages ontwikkelen zich door het boek heen sterk en ondanks dat het verhaal om een opgeloste zaak draait, staan de karaktertrekken van de personen die we door het boek heen leren kennen toch wel echt centraal en gaat het meer om hun eigen 'vorming' door de tijd heen. Sarah gaat van kwetsbaar naar dapper, Angélique van eenzaam naar krachtig en Benjamin van introvert naar zich openstellend. Ook de spanningsopbouw die een thriller kenmerkt kan ik er niet helemaal in terugvinden. De verhalende schrijfstijl is passend door de duidelijke opbouw in het verhaal (chronologisch en met begin-midden-eind) en de dialoog tussen de personages, waardoor je ze steeds beter leert kennen en begrijpen. Al geef je hier ook deels zelf een invulling aan, doordat ze karakters wat oppervlakkig beschreven blijven.
1
Reageer op deze recensie