Een ode aan moeder aarde, en de kwetsbaarheid van de mens

De zin die mijn interesse voor dit boekje (en ook al is hij dun qua aantal pagina’s, een verkleinwoord doet de inhoud echt teniet!) deed aanwakkeren, luidt als volgt: “[…] voel je heel sterk hoe bijzonder deze bol eigenlijk is. De aarde is ineens een personage in het boek, met haar eigen verhalen en haar eigen geheimen.” Dat werd geschreven door een van de Hebban-leden toen Harvey met haar novelle de befaamde Booker Prize won. Gevolgd door: “Afwisselend lees je de prachtig opgeschreven gedachten en observaties en kijk je door de ramen mee naar de reis die ze afleggen. In orbit dwingt je tot langzaam lezen, om stil te staan.” Dat de auteur zelf nog nooit een stap in de ruimte heeft gezet maar er toch zo krachtig en beeldend over kan vertellen, maakt het voor mij nog bewonderenswaardiger.

Misschien komt het ook doordat het heelal met al haar sterren en planeten en eindeloze ruimte altijd iets mysterieus heeft, maar mij had ze vanaf pagina 1 in haar greep. Waarom voor ‘In orbit’ als titel gekozen was, werd meteen duidelijk op de wereldkaart aan het begin van het boek. Zes kosmonauten draaien rondom de aarde, zestien hele keren in een etmaal. Zo zijn de hoofdstukken dan ook ingedeeld. Ondanks dat ze zestien keer hetzelfde cirkeltje maken, weet Harvey te blijven boeien met poëtische beschrijvingen en meanderende zinnen. Het is een ware ode aan moeder aarde. Maar ook aan het kwetsbare leven van de mensheid. De auteur weet persoonlijke anekdotes van de astronauten te verbinden aan de grootsheid van onze planeet.

Eerlijk gezegd zou ik erover kunnen blijven vertellen, maar tegelijkertijd is In orbit niet geheel in woorden uit te drukken. Het is een verhaal dat je beleeft zodra je erin stapt. Lees zinnen bewust en misschien zelfs meermaals, en ze blijft nog lang op je inwerken.

Een (van de vele) prachtige passages om mee af te sluiten: “De continenten trekken voorbij en soms is het moeilijk de indruk van dat verdwenen continent af te schudden, met al het leven dat daar gebeurt, dat is gekomen en gegaan. Je voelt al die bruisende sterren, de stemmingen van de oceanen en de zwiep van het licht door je huid, en als de aarde een tel zou stilhouden in haar baan, zou je weten dat er iets mis was.”