Lezersrecensie
Opkrabbelen in de nadagen van de oorlog met vriend én vijand
Over de WOII zelf zijn en worden enorm veel boeken geschreven, echter zijn de nadagen van de oorlog vaak onderbelicht. Dit ene woord dat de titel vormt omvat eigenlijk meteen het gehele decor en de beleving van het verhaal. De auteur heeft mooi in haar verhaal heeft weten te verweven dat – ondanks de haat die aanwezig was en die je voorvoelde – de Fransen en Duitsers in deze nadagen toch tot elkaar weten te komen en elkaar weer als medemensen durven te zien. Een zin die me sterk is bijgebleven: “We wisten dat deze oorlog al lang geen gewone oorlog meer was. Het was een plan tegen de hele menselijkheid.”
Het boek begint veelbelovend met bijna poëtische zinnen in het eerste hoofdstuk. Naarmate het boek vordert ga je dit missen. Wat ook meteen opvalt is dat er geen gebruik wordt gemaakt van hoofdstuknummering, dat maak je niet zo vaak mee in boeken. De vrij korte hoofdstukken maken dat je het overzicht houdt en dat het verhaal blijft boeien, maar door de vele perspectiefwisselingen is het met name in het begin even schakelen. Al denk ik dat deze perspectiefwisselingen zorgen voor een juiste diepgang in het verhaal. Zo wordt het niet als langdradig ervaren en zet je met ieder hoofdpersonage steeds kleine stapjes vooruit in de tijd. De flashbacks die in het verhaal voorkomen zorgen eveneens voor meer dimensie waardoor je de karakteristieken en keuzes van de personages beter leert begrijpen. De auteur heeft een slimme zet gedaan door ook een rol aan de vijand toe te bedelen. Een ‘vijand’ die op je overkomt als eerlijk en gebroken, door wat ook hen is aangedaan.
Dat het boek deels op waargebeurde feiten berust, geeft het verhaal een extra lading. Het feitelijke einde van de oorlog betekende voor velen niet het werkelijke einde ervan: verdriet en verlies bleven nog lange tijd overheersen. Het vergt moed om na zulke gruwelijke en onbegrijpelijke gebeurtenissen je leven weer op te kunnen pakken. Gelet op deze setting werd het verhaal soms vrij feitelijk beschreven, terwijl het even later weer erg emotioneel kon worden. Dat kon zorgen voor wat afstand tot de personages. Enerzijds zal er nieuwe kennis opgedaan worden over het mijnenruimen rond de Meditterraanse kuststrook, anderzijds blijft het soms vrij oppervlakkig en spelen er iets te veel toevalligheden, wat het waargebeurde misschien een beetje tenietdoet. De plotontwikkeling daarentegen is sterk – je vraagt je immers door het hele boek heen af of de liefde die Vincent voor Ariane voelt wederzijds is – en daarmee een waardige afsluiter van het verhaal.
Tot slot een mooie zin die ik jullie niet wil onthouden: "Zijn vrouw was danseres, altijd in beweging, met woorden, met gebaren, met haar lijf, en zo zou hij haar zich altijd blijven herinneren, met haar mooie krullenkop en haar vrolijke, gevatte antwoorden. Dat beeld zouden de nazi's nooit uit zijn hoofd kunnen krijgen."
Het boek begint veelbelovend met bijna poëtische zinnen in het eerste hoofdstuk. Naarmate het boek vordert ga je dit missen. Wat ook meteen opvalt is dat er geen gebruik wordt gemaakt van hoofdstuknummering, dat maak je niet zo vaak mee in boeken. De vrij korte hoofdstukken maken dat je het overzicht houdt en dat het verhaal blijft boeien, maar door de vele perspectiefwisselingen is het met name in het begin even schakelen. Al denk ik dat deze perspectiefwisselingen zorgen voor een juiste diepgang in het verhaal. Zo wordt het niet als langdradig ervaren en zet je met ieder hoofdpersonage steeds kleine stapjes vooruit in de tijd. De flashbacks die in het verhaal voorkomen zorgen eveneens voor meer dimensie waardoor je de karakteristieken en keuzes van de personages beter leert begrijpen. De auteur heeft een slimme zet gedaan door ook een rol aan de vijand toe te bedelen. Een ‘vijand’ die op je overkomt als eerlijk en gebroken, door wat ook hen is aangedaan.
Dat het boek deels op waargebeurde feiten berust, geeft het verhaal een extra lading. Het feitelijke einde van de oorlog betekende voor velen niet het werkelijke einde ervan: verdriet en verlies bleven nog lange tijd overheersen. Het vergt moed om na zulke gruwelijke en onbegrijpelijke gebeurtenissen je leven weer op te kunnen pakken. Gelet op deze setting werd het verhaal soms vrij feitelijk beschreven, terwijl het even later weer erg emotioneel kon worden. Dat kon zorgen voor wat afstand tot de personages. Enerzijds zal er nieuwe kennis opgedaan worden over het mijnenruimen rond de Meditterraanse kuststrook, anderzijds blijft het soms vrij oppervlakkig en spelen er iets te veel toevalligheden, wat het waargebeurde misschien een beetje tenietdoet. De plotontwikkeling daarentegen is sterk – je vraagt je immers door het hele boek heen af of de liefde die Vincent voor Ariane voelt wederzijds is – en daarmee een waardige afsluiter van het verhaal.
Tot slot een mooie zin die ik jullie niet wil onthouden: "Zijn vrouw was danseres, altijd in beweging, met woorden, met gebaren, met haar lijf, en zo zou hij haar zich altijd blijven herinneren, met haar mooie krullenkop en haar vrolijke, gevatte antwoorden. Dat beeld zouden de nazi's nooit uit zijn hoofd kunnen krijgen."
3
Reageer op deze recensie