Lezersrecensie
Middelmatige lectuur
Ik heb er oprecht naar uitgekeken om aan "Als de wolven huilen" te beginnen, niet beseffend dat het boek onder een andere titel reeds twintig jaar geleden is verschenen. Duidelijk in het kielzog van de huidige populariteit van Kristin Hannah opnieuw uitgebracht.. Mijn verwachtingen waren dus onterecht hoog gespannen nadat ik van haar recentere werk (met name "De Vergeten Vrouwen") echt had genoten.
Maar enfin, deze roman doet aldus in die niet erg eerlijke vergelijking nogal gekunsteld en zelfs wat bombastisch aan, met veel onnodige details en zijstapjes naar het verleden, wat meteen vanaf het begin de vaart er al vakkundig uithaalt.
Neemt niet weg, dat de schrijfster destijds een interessant uitgangspunt heeft gekozen: een in ongenade gevallen kinderpsychiater, de vondst van een klein 'wild' meisje dat kennelijk door wolven is grootgebracht, en het "hoe is het zo ver gekomen?" dat de zaak bij elkaar moet houden.
Helaas slaagt Kristin Hannah er niet in het allemaal waar te maken. Het verhaal sleept zicht voort, de dialogen zijn geforceerd en af en toe op het irritante af, met rijkelijk toegepaste luchtig bedoelde humor die het nèt niet is, de broodnodige spanning komt maar niet op gang, en de hele situatie mist tenslotte alle realiteitszin en geloofwaardigheid. Had Kristin Hannah nou maar de tijd genomen om solide onderzoek te doen op het gebied van zowel kinderpsychologie als specialistische jeugdhulp, dan zouden die hoofdlijnen een stuk overtuigender zijn geweest.
Ik betrapte mezelf frequent op verlangende blikken richting de ongelezen boeken op mijn nachtkastje, en het kostte me dikwijls moeite om verder te gaan met dít clichématige proza.
Dus laat ik gewoon eindigen met deze positieve noot: Kristin Hannah is in de afgelopen twintig jaar duidelijk gegroeid als auteur ;)
Maar enfin, deze roman doet aldus in die niet erg eerlijke vergelijking nogal gekunsteld en zelfs wat bombastisch aan, met veel onnodige details en zijstapjes naar het verleden, wat meteen vanaf het begin de vaart er al vakkundig uithaalt.
Neemt niet weg, dat de schrijfster destijds een interessant uitgangspunt heeft gekozen: een in ongenade gevallen kinderpsychiater, de vondst van een klein 'wild' meisje dat kennelijk door wolven is grootgebracht, en het "hoe is het zo ver gekomen?" dat de zaak bij elkaar moet houden.
Helaas slaagt Kristin Hannah er niet in het allemaal waar te maken. Het verhaal sleept zicht voort, de dialogen zijn geforceerd en af en toe op het irritante af, met rijkelijk toegepaste luchtig bedoelde humor die het nèt niet is, de broodnodige spanning komt maar niet op gang, en de hele situatie mist tenslotte alle realiteitszin en geloofwaardigheid. Had Kristin Hannah nou maar de tijd genomen om solide onderzoek te doen op het gebied van zowel kinderpsychologie als specialistische jeugdhulp, dan zouden die hoofdlijnen een stuk overtuigender zijn geweest.
Ik betrapte mezelf frequent op verlangende blikken richting de ongelezen boeken op mijn nachtkastje, en het kostte me dikwijls moeite om verder te gaan met dít clichématige proza.
Dus laat ik gewoon eindigen met deze positieve noot: Kristin Hannah is in de afgelopen twintig jaar duidelijk gegroeid als auteur ;)
1
Reageer op deze recensie