Kartaalmon sluit De krakenvorst af met een daverend einde

Een dosis GGR Martin en een scheut Robert Jordan, overgoten door het zachte licht van de Gouw – zo zou je de schrijfstijl van Johan Klein Haneveld kunnen omschrijven.
Traditionele high fantasy, inclusief verschillende volkeren, oorlogsgeweld en jonge helden die op zoek zijn naar hun lotsbestemming, maar op een milde, soms haast licht naïef aandoende toon geschreven.

Kartaalmon is het vervolg op De krakenvorst I- Keruga (die ik eerder recenseerde) en gaat naadloos verder waar het vorige deel is gebleven. Voor in het boek vinden we een samenvatting van het eerste deel, maar in feite is het een lang, opgedeeld verhaal en ik zou iedereen willen aanraden om in het eerste deel te beginnen.

De Wurg, een groot en sterk ras heeft zich verenigd met de Tariërs om Kartaalmon binnen te vallen. De Krakenvorst dreigt zo het schiereiland aan zich te onderwerpen. Schaapherder Frelik heeft andere dingen aan zijn hoofd: hij wil zijn geliefde Miran redden van de Krakenvorst en zet daarvoor alles op het spel. Intussen moet Alecia in een wereld die op het punt staat vernietigd te worden in een gruwelijke oorlog, uitvinden hoe haar visioen van de Almachtige uitgelegd kan worden – is ze op tijd om de wereld te redden? Tarid heeft zich neergelegd bij zijn lotsbestemming als simpele schoenmaker maar dan trekt een maalstroom van gebeurtenissen hem naar het brandpunt van de strijd.

Waar het vorige deel soms wat vlak bleef, komt het in dit deel wat beter op gang. De personages worden in dit deel voor echte keuzes gesteld, en in tegenstelling tot het vorige deel krijgen we meer mee van hun inwendige worstelingen, waarbij ze soms hard hun neus stoten of merken dat ze hoe dan ook keuzes moeten maken, ongeacht de uitkomst. Kortom, in dit deel maken de personages een ontwikkeling door en worden ze volwassen. Dat alleen al maakt dit deel veel sterker dan het vorige.
Ook is er meer onderscheid in de hoofdpersonages en krijgen ze veel meer hun eigen stem en kleur.
Alecia, in het vorige deel al mijn favoriet, wordt goed uitgewerkt in dit deel. Haar worsteling met haar geloof intensiveert tegen het licht van de dreigende strijd, zonder dat ze een uithangbord voor theologische praatjes wordt.
Frelik, die in het vorige deel soms wel erg onnozel overkomt, stoot keihard zijn neus en ontdekt dat niet alles is zoals je zou willen of zelf bedenkt. Helaas melkt Klein Haneveld dit gegeven te veel uit op een iets te abstract niveau, waardoor je als lezer op den duur wat ongeduldig wordt.
Maar de grootste ontwikkeling is weggelegd voor personage Tarid, de koningsafstammeling en halfbloed Hirita. Waar dit in het vorige deel nog een echte blaaskaak met weinig karakter was, maakt hij nu een duidelijke ontwikkeling door naar een leider. Daarbij toont Klein Haneveld ons ook de twijfels en de angsten van de jongen, waardoor we dit personage goed leren kennen. Vooral Tarid leert harde lessen over de consequenties van je handelen. Gelukkig gaat dit met horten en stoten zodat het een geloofwaardige evolutie is. Hij wordt er een stuk sympathieker op voor de lezer.
In dit deel hebben de personages meer eigen stemmen en zo hun eigen kijk op de zaken. Zo speelt racisme een rol in dit verhaal, en als het over godsdienst gaat hebben de personages verfrissend diverse stemmen. Aangezien dit in Nederlandse fantasy redelijk zeldzaam is, was ik daar best opgetogen over.

Klein Haneveld schrijft beeldend. Zijn beschrijvingen zijn van een redelijk niveau en voor een actiescène draait hij zijn hand niet om. De wereldbouw is niet de allerorigineelste, maar wel volledig en goed uitgewerkt. De verschillende volkeren zijn leuk gevonden, vooral het nomadenvolk de Hirita speelt een voorname rol in dit boek.
In de tegenstelling tussen het jonge ras, de mensheid, en de oude rassen, de Wurg, de Hirita en het boomvolk de Fanarg, zien we ook een onderscheid tussen de moderne beschaving en de leefwijze van primitieve volkeren, die meer in harmonie met de natuur zouden leven. Ergens gebruikt de auteur zelfs het woord nobel om de oude rassen aan te duiden. Ach, we vergeven dit Klein Haneveld maar, want het speelt geen prominente rol in het verhaal – dat is gelukkig complexer dan dat.

De plot steekt in dit deel mooi in elkaar, alle draadjes worden mooi samengebracht en Klein Haneveld verstaat de kunst om ook ogenschijnlijk kleine gebeurtenissen belangrijk te laten zijn voor het grote geheel, zonder dat je als lezer het gevoel hebt in een grote puzzel terechtgekomen te zijn. Het geeft je als lezer de kans op een prettige manier op het verhaal te anticiperen. Ook is het verhaal goed opgebouwd naar het einde. De verschillende scenes worden vaak met een cliffhanger afgesloten.
Toch duurt het lang voor dit verhaal je echt bij de strot pakt. Je wilt graag verder lezen, maar je zit niet op het puntje van je stoel. Waar dat precies aan ligt? Daarvoor blijft de schrijfstijl denk ik toch nog net iets te vlak, het ritme van het verhaal blijft wat traag. Hoewel er ontzettend veel op het spel staat voelt dat niet altijd zo aan.

Naar het einde toe krijgt het boek steeds meer vaart en zo'n beetje de laatste 150 pagina's is Klein Haneveld goed op stoom. Tegen die tijd spat het verhaal dan ook van de bladzijden. Ok, dat enkele plotlijntjes wel erg voorspelbaar blijken of clichematig worden afgesloten, en dat sommige personages wel erg makkelijk overstag gaan op sleutelmomenten in het verhaal, mag de pret niet drukken: spannend is het wel!

Vaardig geschreven fantasy die ik met veel plezier gelezen heb, maar die hier en daar toch nog wat scherpte mist. Daarom net geen 4 sterren – ik ga er zuinig mee zijn dit jaar! Intussen kijk ik alweer uit naar de volgende roman van deze auteur die behoorlijk lijkt te groeien.