Subliem slotoffensief

Het vijfde deel uit een reeks lezen, terwijl je de eerste vier boeken niet kent en het om een doorlopend verhaal gaat, is verre van ideaal. Anderzijds biedt het juist de kans zonder vooroordelen, niet beïnvloed door eerder opgedane gevoelens voor hoofdpersoon Jessica Haider en de haren, een mening te vormen over Doodskleed – als ware het een standalonethriller. Een beetje thrillerliefhebber kan de euforie rond Jessica Haider echter onmogelijk ontgaan zijn, daar krijg je altijd wel iets van mee.

Jessica (Jessy) Haider verblijft in Edinburgh en staat op non-actief, dat is de status quo. Dit triggert haar des te meer om te volharden in haar strijd voor gerechtigheid. Haar ultieme opdracht staat op de website van het elitekorps Saligia, waartoe ook Jessica behoort. Zij laat zich er niet van weerhouden af te reizen naar Mexico, waar het conchosvirus heerst, dat vooral kinderen in vluchtelingenkampen tot slachtoffer maakt. Ter plaatse legt ze contact met viroloog Donnelly, die volgens het dossier van Saligia degene is die het virus verspreidt. Deze man moet uitgeschakeld worden, dat lijkt duidelijk. Lijkt, want Jessy vraagt zich al snel af of het dossier wel deugt. Is Saligia goed geïnformeerd, of wordt zij op het verkeerde been gezet? De twijfel slaat toe, een nieuwe gewaarwording voor Jessy. Wie kan ze vertrouwen? Ex-man Marc stelde haar immers ook al voor een verrassing. Wordt er een verraderlijk spel gespeeld? Zodra ze terug is in Schotland wordt Jessy opgepakt. Dan gaat het malen in haar hoofd en begint haar harde pantser te kraken.

Meedogenloos, niets en niemand ontziend, verzot op cocaïne, seks en whisky, dat is Jessica Haider ten voeten uit. Met groot gemak laat zij ‘stiefdochter’ Sem achter in Edinburgh, want voor Jessy staat gerechtigheid c.q. Saligia wezenlijk hoger op de agenda dan ouderschap. Jessy is bikkelhard, voor anderen maar ook voor zichzelf. Corine Hartman heeft met haar een uniek – al dan niet sympathiek – karakter geschapen. Jessy’s avonturen in dit laatste deel van de reeks zijn weinig realistisch, maar dat doet niets af aan de spanning en het leesplezier.

Strakke teksten, veel korte zinnen, passend bij de ietwat kille sfeer van het verhaal. Wat die sfeer betreft: ik heb het wel en wee van Jessica Haider niet echt beleefd, ze is onvoldoende bij mij binnengekomen, maar ik heb dan ook niet al vier boeken met haar meegeleefd. Desondanks heb ik genoten van Doodskleed, dat op zich prima te lezen is als standalone, mede dankzij de inleidende pagina’s waarin de auteur samenvat ‘Wat eraan voorafging …’.

Hartmans slotoffensief is subliem!