(Lees)voer voor complotdenkers

Herman Heinsbroek is een geslaagd ondernemer, nummer 73 in de Quote 500, en Bekende Nederlander geworden door zijn slechts 87 dagen durende job als minister van Economische Zaken (LPF, 2002). Heinsbroeks uitspraken, theorieën of houding bevallen je of staan je juist tegen, maar hoe je het ook wendt of keert: zijn intelligentie staat buiten kijf en zijn denkbeelden zijn origineel, waarmee hij exact in het straatje van Pim Fortuyn past(e).

Heinsbroek is politicus af, maar zijn ideeën zijn niet dood en brengt hij in Riskant spel over het voetlicht. Uit een interview in Volkskrant Magazine d.d. 24-01-2015: “- Waarom hebt u niet gewoon een pamflet geschreven? - Omdat lezers dat niet uitlezen, en een spannend boek wel.” Riskant spel is uitgegeven in eigen beheer, want – uit hetzelfde interview: “Ik heb geen zin in de ‘show don’t tell’-redacteuren die rondlopen bij de grote uitgeverijen. Dat is het adagium, hè, ‘show don’t tell’, met van die korte zinnetjes moeten schrijvers zogenaamd beeldend laten zien hoe het verhaal volgens de uitgeverij in elkaar steekt. Dat leidt tot eenheidsworst.” Daar zit wat in, wat de auteur op slag een pluspunt oplevert en wat nieuwsgierig maakt naar hoe het dan wél moet. Volgens Herman Heinsbroek althans.

Wereldverbeteraar Bram Rietveld ontvoert mediatycoon Ben Zandstra en diens dochter Maya. Niet voor losgeld, maar om Zandstra te dwingen zijn media een andere koers te laten varen, waarin ruimte is voor positiviteit. De gijzelnemer lijkt in eerste instantie een waanzinnige, maar naarmate de tijd verstrijkt voelen de gegijzelden zich ongemakkelijker door diens ideeën, omdat ze een kern van waarheid bevatten. Rietveld wil het grote publiek de ogen openen en heeft de daartoe geëigende voorbereidingen getroffen. Willigt Zandstra zijn eis in of zijn Maya en hij samen vindingrijk genoeg er alsnog aan te ontkomen? Hoe dit ook afloopt, het verblijf in de kelder brengt in elk geval vader en dochter nader tot elkaar.

Opmerkelijk genoeg heeft de eis van de gijzelnemer raakvlakken met het incident op 29 januari 2015 in de NOS-studio, toen het journaal op zwart ging. Hoe actueel kan een thriller zijn? Die gebeurtenis maakt – voor uw recensent achteraf – Riskant spel extra interessant. Sowieso is het boek bovengemiddeld goed en boeiend, Heinsbroek sleurt je in plezierige stijl mee naar het eind. Enigszins onlogisch is om in het geheel niet in paniek te raken als je met je dochter in een kelder opgesloten zit, de kalmte weet te bewaren en politieke opvattingen met elkaar uitwisselt waarin o.a. het socialisme ervan langs krijgt, islamisering de revue passeert en Israël naar de Verenigde Staten verplaatst moet worden. Je ontkomt er niet aan in Ben Zandstra Herman Heinsbroek te zien, al was het maar vanwege de Bentley voor de deur, die we kennen van Heinsbroeks Haagse periode. De keldergesprekken en ideologieën in Riskant spel hadden iets minder breed uitgemeten mogen worden, ze gaan ten koste van de vaart in het verhaal. Anderzijds zijn ze de kapstok waarop het boek hangt: zonder deze opvattingen zou het nooit geschreven zijn. Het laatste hoofdstuk, ‘Amsterdam’, lijkt overbodig, te veel, maar typeert wellicht de Rietvelds. Zo vader, zo zoon, alleen in een verschillende richting.

Riskant spel is geen thriller pur sang, daarvoor is het onvoldoende spannend, zijn Zandstra’s c.q. Heinsbroeks politieke boodschappen te uitbundig aanwezig en is het verhaal wellicht te realistisch. Het is zeer de moeite van het lezen waard en sinds 29 januari jl. al helemaal. (Lees)voer voor complottheoretici!

De auteur vertelde tijdens een tv-interview dat hij een vervolg overweegt. Doen, Herman!