Actueel maar eenzijdig

Cristina Henríquez is een Amerikaans auteur, bekend van Come Together, Fall Apart (2007) en The World in Half (2009). Haar nieuwste roman The Book of the Unknown Americans, in het Nederlands vertaald naar De onbekenden, is meerdere keren verkozen tot een van de beste boeken uit 2014. Henríquez werd door haar vader geïnspireerd om deze roman te schrijven. In een interview met Los Angeles Review of Books vertelt de schrijfster dat haar vader in 1971 naar de Verenigde Staten is verhuisd om te gaan studeren. Zijn leven heeft de schrijfster aan het denken gezet over de kracht van individuele verhalen. Henríquez hoopt dat mensen zich tijdens het lezen van De onbekenden in haar personages kunnen verplaatsen en zichzelf voor een kort moment kunnen vergeten.

In De onbekenden komen immigranten vanuit Mexico, Puerto Rico, Venezuela en Guatemala naar Delaware om een nieuw leven op te bouwen. In het appartementencomplex vormen de immigranten een gemeenschap, maar ze hebben ieder hun eigen redenen gehad om hun thuisland te verruilen voor de Verenigde Staten. Arturo en Alma zijn vanuit Mexico verhuisd om hun dochter Maribel, die na een val hersenletsel heeft opgelopen, te helpen. Terwijl haar ouders druk bezig zijn om een nieuw bestaan op te bouwen, raakt Maribel bevriend met haar leeftijdsgenoot Mayor Toro die een paar deuren verderop woont. Mayor Toro toont interesse in haar en hij is de enige die gelooft dat Maribel meer kan dan ze laat zien. Hun vriendschap wordt gedurende het verhaal steeds sterker.

De structuur van de roman is interessant. De hoofdstukken van Alma en Mayor worden telkens afgewisseld met korte hoofdstukken vanuit het perspectief van de andere bewoners uit het appartementencomplex. Deze structuur suggereert dat Henríquez de individuele verhalen van de immigranten wil vertellen en het geeft de lezer tegelijkertijd de mogelijkheid om zich in haar personages te verplaatsen. Dit is een goed streven, maar het komt niet helemaal tot zijn recht in de uitwerking van de roman. De karakters zijn bijvoorbeeld niet goed uitgewerkt doordat ze te veel op elkaar lijken. Het wordt duidelijk dat elke bewoner van het appartementencomplex naar de Verenigde Staten is verhuisd om een droom te vervullen, maar de lezer komt verder niets te weten over het verleden van deze personages of de moeilijkheden en ervaringen die deze personages ertoe hebben gedreven om hun thuisland te verlaten. Dit maakt de roman soms ongeloofwaardig. Is het bijvoorbeeld realistisch dat iemand die geen Engels spreekt snel een baan in de Verenigde Staten heeft gevonden? Is het niet lastig om zonder enige hulp een verblijfsvergunning te bemachtigen en een huis te krijgen? Als de schrijfster daar meer over had geschreven, was de roman niet zo eenzijdig en veel geloofwaardiger. Bovendien had meer informatie over bijvoorbeeld de moeilijkheden die de personages hebben overwonnen ieder verhaal persoonlijker gemaakt en de mogelijkheid gecreëerd om als lezer dichterbij de personages te komen.

Toch is De onbekenden zeker geen slechte roman. De boodschap van de roman is zeer actueel en zet de lezer aan het denken. Iedere immigrant is ook een mens met een eigen verhaal en hoopt op een beter leven en de vervulling van diverse dromen. Bovendien toont Henríquez dat immigranten niet alleen voor economische redenen hun thuisland verlaten, maar dat liefde ook sterk genoeg kan zijn om grote risico’s te nemen. De schrijfster probeert de stem van alle Latijns-Amerikaanse nationaliteiten te representeren, maar uit de roman blijkt dus dat dit doel te ambitieus en te gecompliceerd is. De bedoeling van Henríquez is mooi en bewonderenswaardig, maar de uitwerking van haar roman is helaas niet geslaagd.