Indrukwekkend en bijzonder debuut

Laura van der Haar is archeoloog en schrijft onder andere voor De Speld, Vice en een veilinghuis. Van der Haar maakt ook de podcast het Volkskrantgeluid en als dichter debuteerde ze met Bodemdrang. Naast dit alles verscheen ook haar debuutroman bij Podium: Het wolfgetal.

De ik-figuur in Het wolfgetal is een pubermeisje, goed bevriend met een ander pubermeisje, Vikki. Vikki is een interessant meisje, waar heel erg naar opgekeken wordt. “Als ik nu iemand anders was en mijzelf zo naast Vikki zou zien slenteren over het schoolplein, zou ik willen dat ik dat meisje naast haar was. Om naast iemand zoals zij te lopen, iemand zo mooi en trots, alsof ik dat veel vaker deed. En dan af en toe haar arm door de mijne.”

Maar dat Vikki ernstige mentale problemen heeft lijkt het hoofdpersonage niet op te vallen. De vriendschap tussen de pubers is meer waard dan het wisselvallige gedrag van Vikki. “Zoals mijn moeder zegt ga ik proberen om niet meer alles te laten bepalen door Vikki, of in ieder geval om mijn humeur niet steeds hetzelfde te laten zijn. Anders blijf ik bezig. Vikki kan sneller van stemming wisselen dan met dat trucje waarbij je je hand als een scherm voor je gezicht laat zakken en er een ander gezicht achter vandaan laat komen wanneer je je hand weer optrekt.”

De schrijfstijl van Van der Haar is bijzonder. Korte hoofdstukken met passages vol lange zinnen met opeenvolgende gedachten, afgewisseld met genoeg dialogen om het geheel toch vaart te geven maken dat de lezer door het verhaal vliegt. De verschillende hoofdstukken worden daarnaast nog eens afgewisseld met steeds een enkele zin uit een autopsierapport, dat houdt ook de spanning vast. De lezer weet al vanaf het begin dat er iets niet goed gaat in de vriendschap tussen het ik-personage, Vikki en de later aangesloten verlegen puber Margje, maar lang blijft in het midden wie van de drie nu beschreven wordt in het autopsierapport.

Zo weet Van der Haar de lezer van begin tot eind vast te houden en zelfs na het einde blijft de hele waarheid achter de noodlottige gebeurtenis dubieus en kan de lezer het verleden op verschillende manieren invullen. Van der Haar weet de mentale problemen van Vikki goed te beschrijven, evenals de impact daarvan op haar omgeving, zonder daar een oordeel aan vast te plakken, mede door het onuitgemaakte einde van het verhaal.

Een indrukwekkend en bijzonder debuut en een verhaal dat nog een tijd zal blijven hangen bij de lezer. Een knap en origineel einde en de gave om de lezer van begin tot eind vast te houden, dat smaakt naar meer!