Intieme sfeer in grote thema’s

In 2009 debuteerde dichter Sylvie Marie (1984) met Zonder en won ze Humo’s Gouden Aap, waardoor haar gedichten een jaar lang wekelijks in dit blad te lezen waren. De bundel Toen je me ten huwelijk vroeg uit 2011 werd genomineerd voor de Herman de Coninckprijs, de JC Bloemprijs en de Eline van Haarenprijs. In 2017 ontving Marie de Prijs Letterkunde Oost-Vlaanderen voor haar derde dichtbundel Altijd een raam en in 2018 verscheen haar vierde dichtbundel Houdingen bij uitgeverij Vrijdag.  

Verschillende gedichten uit Houdingen verschenen eerder onder andere in Hollands Maandblad, De Revisor, Het Liegend Konijn en Ooteoote. De gedichten worden op de achterflap omschreven als vertellingen over verlies en een nieuw begin en alle houdingen daar tussenin. De bundel is opgedeeld in drie delen: ‘Toestanden’, ‘Houdingen’ en ‘Uitkomsten’.

“ik wacht tot het allemaal weer begint:            
met mijn hoofd tussen de schouders wacht ik,            
tussen de vrees van mijn schouderbladen knijp ik            
de ogen, streep ik de mond, wacht            
en wacht ik.”

De gedichten in Houdingen zijn allemaal intiem, observaties van kleine, onschuldige dingen worden door Sylvie Marie uitvergroot en tot onderwerp gemaakt. Nieuwe associaties steken hierdoor de kop op. Afwachten, wachten op wat komen gaat, Marie laat zien hoe dat eruitziet en zonder de rest van het gedicht kan men in bovenstaande strofe overal op wachten. 

“toen ook zaten we tegenover elkaar,            
toen ook hadden we de ogen gesloten,            
de wereld verknipt terwijl we nog vrij waren,            
dansten, zaten en niet voelden dat we zaten,            
onze vingers eindeloos naar elkaar gestrekt.”

Die letterlijke houdingen van mensen, de manier waarop mensen hun lichaam houding geven, alleen of ten opzichte van elkaar komt op verschillende manieren terug in de gedichten van Sylvie Marie. Het draagt bij aan de intimiteit van haar poëzie en tegelijk maakt het haar vergelijkingen herkenbaar. De lezer kan zich letterlijk een voorstelling maken van wat beschreven is. 

“want sneeuw vergeeft, je kunt telkens opnieuw beginnen”

 
Omgaan met elkaar, met onverwachte omstandigheden en nabijheid. Een toestand is iets dat je niet kunt veranderen, het enige dat je zelf in de hand hebt is de houding die je daarbij aanneemt, die houding verandert de uitkomst. Tot op zekere hoogte, want sterfelijkheid, onwil, onmacht en onvrijheid blijven altijd bestaan. Hoezeer je ook je best doet om te vergeten en/of te vergeven.

“al vraag ik me af hoeveel vlakker het leven is            
zonder de opluchting over dingen die net niet gebeurden.”

De bovengenoemde thema’s van vergeten, vergeven, de sterfelijkheid en het omgaan met de ander maken de dichtbundel van Sylvie Marie erg divers en tegelijk in alles herkenbaar. De gedichten kenmerken zich door kleine observaties verbonden met grote thema’s, zonder te vervallen in ingewikkelde structuren of erudiet woordgebruik. Het ene gedicht leent zich makkelijker voor een interpretatie van de lezer dan het andere, maar de algehele intieme sfeer van Houdingen maakt de bundel meer dan de moeite waard.