Arlidge is gegroeid

De Martelkamers, een toepasselijke naam voor een sm-nachtclub. Tijdens het Annual Ball wordt een bezoeker meegenomen naar één van de kamertjes van de club. Het feest is in volle gang, terwijl hij het dodelijke slachtoffer wordt in een sm-act. De politie staat voor de uitdaging om de dader te vinden in een club waar de bezoekers gemaskerd rondlopen én al helemaal niet willen dat de buitenwereld te weten komt dat zij daar aanwezig waren.

Naar bed, naar bed is het vijfde deel (en niet het vierde, zoals op de achterflap staat) in de serie over inspecteur Helen Grace door M.J. Arlidge. Dat Helen Grace ooit betrokken zou zijn bij een moord in de SM scene was enkel een kwestie van tijd. Al in het eerste deel kwam de lezer te weten dat zij verslaafd was aan SM. Het probleem waar Grace mee worstelt in Naar bed, naar bed is dan ook hoe ze voor haar collega’s verborgen kan houden dat zij de SM wereld als geen ander kent. Het slachtoffer is namelijk iemand bij wie ze al lange tijd haar gerief zocht. En zoals het in een Arlidge hoort, blijft het niet bij dit ene slachtoffer.

M.J. Arlidge is in korte tijd uitgegroeid tot een bestseller auteur. Zijn boeken kenmerken zich door een flink tempo, met de korte hoofdstukken van 2 of 3 pagina’s waar James Patterson ook zo’n succes mee heeft. De personages worden ieder voor zich door één emotie gedreven, zoals de brigadier die haar promotie verdedigt en de journaliste die op wraak uit is. Oppervlakkig bezien lijken ze daardoor invulling te krijgen, maar het worden geen mensen van vlees en bloed.

Arlidge is als auteur wat tot bedaren gekomen, in vergelijking met zijn eerste boek. Iene miene mutte zit vol personages die allemaal een gekwelde achtergrond mee moesten krijgen en met moorden die in de praktijk niet uitvoerbaar zijn, maar wel veel effectbejag sorteren. Natuurlijk, de moorden in de SM scene in Naar bed, naar bed zijn ook goed voor het effect. Maar ze passen ditmaal logischer in het verhaal, onder andere omdat ze aansluiten bij wat we al weten over Helen Grace.

‘Waarom raak ik iedere keer betrokken bij moorden die zo dicht bij mezelf liggen?’ vraagt Grace zich op een gegeven moment af. Daar heeft Arlidge een antwoord op, maar in Naar bed, naar bed is te weinig ruimte om dat volledig uit te werken. Het boek eindigt met een cliffhanger die reikhalzend doet uitzien naar het volgende deel. Als (voormalig) scenarioschrijver van Britse crimeseries weet Arlidge hoe je publiek aan je moet binden.