Fitzek rekt de geloofwaardigheid tot onacceptabele lengte op

Psychiater Mats Krüger heeft vliegangst. Hij moet echter een vlucht nemen van Buenos Aires naar Berlijn omdat zijn dochter Nele op het punt staat om te bevallen. Uit voorzorg boekt hij vier stoelen, waaronder stoel 7A, omdat uit tests blijkt dat die plaats het meest in aanmerking komt voor een ongeluk. Het is zijn bedoeling om tijdens te vlucht regelmatig van zitplaats te wisselen, om zo het noodlot te ontlopen. Dat noodlot weet hem echter prima te vinden.

Eenmaal aan boord wordt hij gebeld door iemand die claimt zijn dochter ontvoerd te hebben. Als Matt niet een bepaalde opdracht uitvoert, dan vermoordt hij Nele. Die opdracht is de grootste nachtmerrie van Matt: hij moet zijn vaardigheden als psychiater zodanig inzetten, dat een van zijn vorige patiënten, die ook aan boord is, volledig door het lint gaat en ervoor zorgt dat het vliegtuig in zee stort. Matt staat voor de verschrikkelijke keuze: zijn dochter redden of een vliegtuig vol onbekenden.  

Sebastian Fitzek is een bestsellerauteur. En terecht, want een spannend verhaal vertellen kan hij wel. Stoel 7A is een rollercoaster van gebeurtenissen waarbij je in sneltreinvaart continu heen en weer stuitert. Tot zover niets aan de hand.  
Waar het bij Fitzek aan schort is de geloofwaardigheid, en die wordt in Stoel 7A tot onacceptabele lengte opgerekt. Neem alleen al Matt die aan boord van het vliegtuig alles voor waar aanneemt wat de ontvoerder tegen hem zegt. Oké, ik laat een vliegtuig vol mensen neerstorten en ik geloof helemaal dat je daarna mijn dochter ongeschonden laat gaan. Geen moment twijfelt hij eraan dat dit voor zijn dochter goed gaat aflopen. Als hij maar doet wat de ontvoerder zegt, dan komt alles op zijn pootjes terecht.  

Gedurende de vlucht vraagt Matt zich een paar keer af hoe ze het zo geregeld hebben, dat alles tijdens die ene reis samenvalt: de ontvoering van zijn dochter, het aan boord zijn van zijn ex-patiënte en hijzelf, de aanwezigheid van een belastende video op het entertainmentsysteem van het vliegtuig. Gaandeweg komt Fitzek met de antwoorden, maar die antwoorden leveren juist veel meer vragen op. Fitzek heeft goed nagedacht over de plot en alles staat met elkaar in verband, maar hij heeft toevalligheid op toevalligheid nodig om alles in gekunstelde banen te leiden. Het is gewoon allemaal te veel. En net als je denkt dat het niet gekker kan, komen er nog een paar verklaringen die het nog gekker maken.  

Fitzek heeft zulke bizarre verhaallijnen niet nodig. Zijn vertelkunst zou veel meer tot zijn recht komen met een plot die niet continu de wenkbrauwen van zijn lezers doet rijzen.