Autobiografische roman over de zoektocht naar jezelf

Durf te leven is de titel van de autobiografische debuutroman van Hester Hoornstra. In dit boek vertelt ze haar persoonlijke zoektocht naar liefde en, voornamelijk, zichzelf. Het boek is opgedeeld in zes verschillende delen, die allemaal gekoppeld zijn aan reizen die Hoornstra gemaakt heeft tijdens haar ontdekkingstocht in Nepal, Bali, Australië en Nederland. Deze delen zijn onderverdeeld in hoofdstukken met titels die soms verraden wat je in het hoofdstuk kunt verwachten. Daarmee is het verhaal weinig verassend. Het boek is er voornamelijk op gericht om de inzichten die Hoornstra gedurende haar zoektocht heeft opgedaan met de lezer te delen.     

“Het schrijven van deze roman heeft mij inzicht gegeven in de beslissingen die ik ooit nam en belangrijke wendingen in mijn leven.”   

De aanleiding voor Hoornstra om deze zoektocht te starten, zijn haar depressieve klachten. Zij voelt zich al enige tijd niet gelukkig en heeft al langer de wens om op reis te gaan. Uiteindelijk hakt ze de knoop door en vliegt ze alleen naar Nepal waar Hoornstra onderdeel uitmaakt van een groepsreis. Ze volgt sinds kort een intuïtieve opleiding om te leren mediteren, healen en realen en hoopt in Nepal zich verder te kunnen verdiepen in deze onderwerpen. Deze reis brengt haar een aantal inzichten waardoor ze beslist om haar leven anders vorm te gaan geven. Voornamelijk op liefdesgebied is Hoornstra zoekende na haar scheiding en probeert ze haar gevoel te volgen. Dit blijkt nog erg lastig en mondt uit tot een zoektocht van 16 jaar waarbij ze verschillende reizen maakt en besluit om haar verhaal vast te leggen in dit boek.

“Op weg naar een zeker doel, realiseer ik me dat datgene waarnaar ik op zoek ben geweest al die tijd in mezelf aanwezig was.”  

Vernieuwend is het verhaal van Hoornstra niet. In toenemende mate hoor je verhalen om je heen van mensen die ‘zichzelf kwijt zijn’ en op reis gaan om zichzelf te vinden. Het verhaal is qua taalgebruik niet bijzonder, eerder iets onder de maat vanwege spelfouten en omdat de schrijfwijze af en toe weg heeft van spreektaal: “Zitten of staan we in een mand of zo?”. De simpele zinsopbouw maakt wel dat het verhaal gemakkelijk wegleest. In sommige delen gaat het verhaal alle kanten op en is het onduidelijk waarom Hoornstra ervoor heeft gekozen om bepaalde dingen te vermelden. Bijvoorbeeld wanneer er in twee zinnen beschreven staat dat er iemand moest overgeven in de bus. Dit geeft het verhaal een hoog ‘toen en toen en toen-gehalte’.  

Er worden flinke tijdsprongen gemaakt, omdat het boek een periode van 16 jaar bevat en je alleen leest over de periodes waarin Hoornstra reist. Door de keuze van Hoornstra om haar reizen zeer gedetailleerd te beschrijven en de periodes daartussen niet of nauwelijks aan bod te laten komen, heb je weinig tijdsbesef tijdens het lezen van het verhaal en lijkt het meer te gaan over de plekken die zij ontdekt heeft, dan de zoektocht naar haar eigen identiteit. Dit sluit niet aan bij het thema dat achterop het boek wordt weergegeven. De liefde op zielsniveau, waarover ook op de achterkant van het boek wordt gesproken, komt nauwelijks aan bod. Wanneer je houdt van reizen met een spiritueel karakter, is dit boek wellicht wel voor je weggelegd wanneer je verder weinig verwachtingen hebt van een verrassende schrijfstijl en inhoud.