Lastig weg te leggen

Vanaf de eerste zin zit je in het boek en wil je verder lezen, is het lastig om het boek weg te leggen. Je bent heel benieuwd naar het eind, maar tegen het eind, wil je enerzijds wel het eind weten, maar anderzijds wil je nog geen afscheid nemen van Klaus en zijn familie en vrienden omdat je van ze bent gaan houden.
Het geeft een mooi tijdsbeeld weer van het begin van de 20e eeuw, hoe voornamelijk de welgestelde mensen in München leefden en dachten. Hoe men tegen bepaalde dingen aankeek. Ik verbaasde me wel over hoe makkelijk ze ogenschijnlijk over bepaalde dingen dachten en niets vreemd leken te vinden, maar de ander in zijn waarde lieten. Hoe makkelijk men ook in Parijs kon rondlopen zonder vreemd aangekeken te worden als je 'anders' was.
Je kan merken dat Rindert normaal voor kinderen schrijft, want zijn manier van schrijven heeft iets weg van wat je ook in jeugdboeken zou lezen. Ik denk dat jongvolwassenen dit boek zeker ook kunnen waarderen en zichzelf soms kunnen herkennen vanwege bepaalde onzekerheden die elke levensfase met zich meebrengt en bepaalde ontdekkingen die je doet als je kind bent.
De opbouw is helder en duidelijk, je hebt daardoor niet het gevoel dat je iets mist.. De intermezzo's geven een ontspannen momentje tussendoor. Eigenlijk net zoals je dat in een toneelstuk hebt.
De cover past bij het boek, geeft duidelijk weer waar het boek over gaat, net zoals de titel dat doet, die geeft dat ook goed weer.
De karakters zijn geloofwaardig en een paar ervan zou in iedere familie wel kunnen zitten. Sommigen zouden zich erin kunnen herkennen. Niet letterlijk, maar bepaalde karaktereigenschappen van bepaalde personen. Je gaat van ze houden, ook van de personen die eigenlijk niet bij die familie passen, maar daardoor juist kleur aan de familie geven ook al hebben ze dat niet nodig omdat ze stuk voor stuk al kleurrijk van zichzelf zijn.
Het plot heeft me verrast en heb ik een paar keer moeten overlezen voor ik het begreep.