Te weinig overtuigingskracht

De Amerikaanse Young Adult-auteur Joelle Charbonneau is in ons land vooral bekend geworden met de ‘De test’-trilogie en de daaropvolgende psychologische thriller Nodig. Met de nieuwe serie ‘Aan het hof van Eden’ kiest ze voor een middeleeuws aandoend decor met lichte fantasy-elementen. Wanneer de vader en oudste broer van de koninklijke tweeling Andreus en Carys onverwacht komen te overlijden raakt het koninkrijk Eden op drift. Er is dringend behoefte aan een nieuwe koning, maar onduidelijk is wie van de tweeling hier het meeste recht op heeft. Na advies van de nieuwe profeet besluit de Raad van Ouderen de tweeling strijd te laten voeren met elkaar in een serie duels. Degene die de meeste stemmen van het volk weet te bemachtigen zal de rechtmatige troonopvolger zijn. De tweeling komt voor het eerst in hun leven tegenover elkaar te staan. Loyaliteit slaat om in achterdocht, liefde in haat en de drang naar macht zet de toekomst van Eden op het spel.  

De cover van Aan het hof van Eden springt direct in het oog, met één eenvoudige afbeelding is het gelukt om de kern van het verhaal samen te vatten. De troon en het zwaard vormen de link naar het kasteel en koninkrijk, terwijl het bloed dat uit de bokaal stroomt de verdeling en strijd weergeeft. De krachtmeting om de troon wordt door de ogen van afwisselend Andreus en Carys beleefd, waardoor de lezer vaak iets meer informatie heeft dan de hoofdpersonen. De schrijfstijl van Joelle Charbonneau is eenvoudig en maakt het boek daardoor ook geschikt voor een wat jongere doelgroep. De summiere beschrijvingen laten veel ruimte voor de eigen fantasie van de lezer, maar dit zorgt er ook voor dat het verhaal wat eendimensionaal blijft. De worldbuilding is nagenoeg afwezig, terwijl er zeker elementen aanwezig zijn die met een diepere uitwerking het verhaal interessanter hadden kunnen maken.  

Aan het hof van Eden kent geen bijzonder originele plot en thematiek; een strijd om de troon, machtsspelletjes, geheimen en verraad zijn onderwerpen die niet nieuw zijn. De plotwendingen die de auteur heeft ingezet zijn vrij voorspelbaar en brengen niet de nodige verrassing. Veel aandacht gaat uit naar de hoofdpersonen Andreus en Carys en de speciale band die ze als tweeling met elkaar hebben. Ze verbergen allebei een geheim dat invloed uitoefent op hun karakter en gedrag. Deze zwaktes maken ze niet per definitie sympathiek. Vooral Andreus wordt neergezet als een beïnvloedbare en naïeve jongeman wiens gedrag in de loop van het verhaal zo drastisch verandert dat het moeilijk te rijmen valt met zijn eerder opgebouwde persoonlijkheid. Met een tirannieke vader, een afstandelijke moeder en geheimen die beschermd moeten worden is de tweeling al vroeg op elkaar aangewezen waardoor het des te vreemder is om te lezen hoe gemakkelijk ze zich uit elkaar laat drijven.  

Aan het hof van Eden voldoet niet geheel aan de verwachting, door de afwezigheid van een duidelijke plaats en tijd lijkt het verhaal in de lucht te zweven. Het boek leest gemakkelijk, mede door de goede vertaling van Karien Gommers, maar door de vlakke uitwerking en de voorspelbaarheid van de plot overtuigt het boek niet voldoende.