Verkeerde verwachtingen

Evie Boyd is een vrouw van middelbare leeftijd, ongetrouwd en geen kinderen. Ze past op het huis van een vriend die op reis is. Op een nacht verschijnt de zoon van de vriend met zijn vriendinnetje Sasha. Dit kwetsbare meisje doet Evie erg aan zichzelf denken en roept allerlei herinneringen op aan haar eigen tumultueuze pubertijd. De volwassen Evie vormt de rode draad in De meisjes, de debuutroman van Emma Cline. De tweede verhaallijn is de terugblik van Evie op een gebeurtenis uit haar pubertijd die voor een groot gedeelte haar toekomst heeft bepaald. Als veertienjarige was Evie een eenzaam, onzeker en kwetsbaar meisje. Aan de vooravond van een lange zomer bevindt Evie zich in een moeilijke situatie. Haar gescheiden ouders zijn met zichzelf bezig en vooral afwezig en haar beste, en enige, vriendin heeft haar ingeruild voor een leukere vriendin. Doelloos en zwaarmoedig brengt Evie haar dagen door, totdat ze op een dag een groepje meisjes tegenkomt. Eén van deze meiden, Suzanne, trekt direct haar aandacht en het duurt niet lang voordat Evie achter haar aan begint te lopen, bedelend om haar aandacht. Suzanne leeft in een commune aangevoerd door de charismatische Russell, die de meisjes voornamelijk inzet voor zijn eigen behoeften.

De sekte achtige gemeenschap van Russell vertoont duidelijke overeenkomsten met Charles Manson en zijn Family. Toch ligt de nadruk niet op de sekte zelf, maar op Evie’s gedachtewereld. Het hele verhaal wordt verteld vanuit haar perspectief, maar Evie is ook binnen de groep een buitenstaander; meer een waarnemer dan een deelnemer. Door de waarnemersrol van Evie is het lastig voor de lezer zich te verplaatsen in het charisma van leider Russell, want Evie is niet echt in hem geïnteresseerd en dus komt de lezer nauwelijks iets te weten over hem. Het is algemeen bekend hoe charismatische sekte leiders hun volgelingen kunnen aanzetten tot de meest onvoorstelbare dingen, maar omdat in De meisjes daar niet op ingezet wordt moet de lezer zelf maar bedenken dat ook Russell’s invloed dermate groot is. Dat maakt de uiteindelijke ontsporing niet echt invoelbaar voor de lezer.

De titel is niet voor niets De meisjes, de focus ligt op Evie en haar vrouwelijke medebewoners in de commune. Deze personages zijn, met een hoofdrol voor Suzanne, hoe ze door Evie worden gezien. Wat Suzanne werkelijk voelt of denkt zal altijd onduidelijk blijven, als lezer ken je alleen de gedachtes van de veertienjarige Evie en de reflecties van de volwassen Evie in het heden. Gevoelens, gedachtes en overpeinzingen zijn weliswaar in een mooie stijl gevat, maar bezorgen het verhaal ook de nodige vertraging. De meisjes is vooral een coming of age verhaal, waarin de positie van kwetsbare individuen, en meer specifiek die van Evie, heel sterk wordt uitgewerkt.

Wat mij betreft is De meisjes geen slecht boek geworden, maar ook niet gedenkwaardig. Voor mij blijft de vraag toch waarom de auteur het nodig vond dit verhaal te schrijven en dan vooral zich afspelend in deze setting.