Een waardige opvolger

De fluisterende schedel is het tweede deel in de nieuwe serie over het spokenjagersbureau Lockwood & co van de Britse schrijver Jonathan Stroud. In het eerste deel, De schreeuwende wenteltrap, werd het Probleem geïntroduceerd: het plotseling verschijnen van allerlei soorten geesten die het dagelijks leven van de mensen ontregelt en in gevaar brengt. De regering heeft het DEPOT opgericht om toezicht te houden op de vele bureaus die ingehuurd kunnen worden om lastige geesten te verjagen. Anthony Lockwood, George en Lucy vormen het bureau Lockwood & co en combineren ook nu weer hun vaardigheden om Londen spookvrij te maken.  

Dankzij de goede afloop van de gebeurtenissen met de wenteltrap heeft Lockwood & co een aardige reputatie gekregen. Ze worden gevraagd toezicht te houden bij het ontruimen van het graf van een lugubere arts op een begraafplaats, omdat daar sterke paranormale activiteit is waargenomen. Een niet echt uitdagende opdracht voor Anthony, George en Lucy, maar het betaalt wel de rekeningen. Het klusje draait echter uit op een ramp en wanneer alle opwinding is gaan liggen, blijkt er een belangrijk relikwie gestolen te zijn uit het graf. Het voorwerp is zo gevaarlijk dat DEPOT zowel Lockwood & co als concurrent Bureau Fittes inhuurt om het terug te vinden voordat er slachtoffers gaan vallen.  

Het boek volgt grotendeels dezelfde opbouw als het eerste deel en begint weer met een losstaande zaak die zich in de eindfase bevindt (en in de soep loopt), voordat de echte zaak zich aandient. Alle (hoofd)personen en de verschillende soorten geesten keren terug en de verteller is wederom Lucy. Ook in dit boek blijven de personages wat oppervlakkig. Dit is voor een deel te wijten aan het feit dat iedereen wordt waargenomen door de ogen van Lucy. Wanneer zij iemand niet leuk vindt, is het lastig voor de lezer om een ander beeld voor zich te zien en daardoor blijven de meeste karakters wat eendimensionaal. Aan de andere kant begint er een leuke wisselwerking te ontstaan tussen Lucy en haar collega’s en leert zij, en dus ook de lezer, hen steeds beter kennen. Zo raakt George meer gemotiveerd om een goede onderzoeker te worden en ontdekt Lockwood dat het hebben van geheimen soms meer problemen oplevert dan het vertellen van de waarheid.  

Stroud heeft De fluisterende schedel naadloos laten aansluiten op De schreeuwende wenteltrap. Niet zoveel verrassing wellicht, maar wel veel herkenning. Wanneer je het eerste deel hebt gelezen weet je dus precies wat je in handen hebt met dit vervolg.  

Herkenning betekent echter niet dat het boek dan dus ook bij voorbaat voorspelbaar is. De fluisterende schedel is een goede opvolger geworden, geschreven in een hoog tempo waarbij de lezer voortdurend van de ene gebeurtenis in de andere valt. Het zorgt ervoor dat het moeilijk is om het boek weg te leggen. Daarnaast zit het weer boordevol zenuwslopende spanning en actie en haalt de humor de enge kantjes er soms wat af. Jonathan Stroud heeft met deze serie een sfeervolle en interessante fantasiewereld weten te creëren. Een echt bovennatuurlijk avonturenverhaal dat alleen maar smaakt naar meer.