Makkelijk leesbare whodunit

In Onder mijn huid  volgen we een tweetal verhaallijnen, beide gekoppeld aan hoofdpersoon Laurie Moran. Haar man is vijf jaar eerder vermoord en haar toen driejarige zoontje Timmie was hier getuige van. De moordenaar is nooit opgepakt, maar uitte wel het dreigement dat Laurie en daarna haar zoontje de volgenden zouden zijn. De tweede verhaallijn gaat over een nieuw televisieprogramma dat Laurie gaat presenteren waarin ze nooit opgeloste moordzaken opnieuw onder de aandacht van het publiek wil brengen. Zodoende maken we kennis met de rijke Robert Powell, wiens vrouw Betsy twintig jaar eerder is vermoord op het afstudeerfeest voor Betsy’s dochter Claire. De belangrijkste verdachten van destijds komen weer bij elkaar op zijn landgoed voor de opnames. Al direct komt oud zeer naar boven en blijkt werkelijk iedereen een motief te hebben voor de moord.

Het is duidelijk dat Mary Higgins Clark, ondanks haar hoge leeftijd van 86 jaar, haar pen nog niet aan de wilgen heeft gehangen. Ze begon al op jonge leeftijd met schrijven, maar haar eerste thriller verscheen pas op 48-jarige leeftijd. Inmiddels staat de teller al op 42. Onder mijn huid  is een echte whodunit die lekker vlot wegleest. Het boek is opgebouwd uit vele korte hoofdstukken waarin de lezer stevig bij de hand wordt genomen. De eerste hoofdstukken worden besteed aan het introduceren van alle mogelijke verdachten met bijbehorend motief. Daarna geven de hoofdstukken steeds een stukje informatie prijs dat uiteindelijk naar de dader moet leiden. Er zijn veel verdachten en dus veel motieven; de lezer hoeft echter niet bang te zijn om de draad kwijt te raken want bij ieder personage wordt steeds even kort gerefereerd aan zijn of haar motief. Bij de verhaallijn betreffende de moord op Laurie's echtgenoot is het andersom en kennen we wel de identiteit van de moordenaar, maar niet zijn motief.

Alle personages, van verdachten tot moordenaars, zijn lichtjes uitgewerkt. Net genoeg om wat vorm te geven aan het karakter, meer ook niet. Hoewel sommige personen toch bijzonder kleurrijk uit de verf zijn gekomen, zoals bijvoorbeeld Muriel, de moeder van een van de verdachten en ook nog de ex van Powell. Dit soort karakters zorgt dan wel weer voor een hilarische noot in het verhaal. Uiteindelijk is de plot van Onder mijn huid  nogal mager en zijn de motieven van de moordenaars wel wat vergezocht. Een climax lijkt ook te ontbreken. De spanning wordt opgebouwd en wanneer je als lezer nog druk bezig bent met de vraag ‘wie het nu gedaan heeft’, is van de één op de andere bladzijde opeens de identiteit van de moordenaar bekend. Net als het motief van de moordenaar van Laurie's man: lang blijft dit iets om naar te raden en opeens wordt het, bijna terloops, genoemd. Losse eindjes worden aan het eind snel even aan elkaar geknoopt en aan belangrijke bijzaken wordt nagenoeg geen aandacht meer besteed.

Op de cover van Onder mijn huid  prijkt een in het oog springende rode sticker met daarop de mededeling dat de lezer het nieuwste boek van de Koningin van de Spanning in handen heeft. Er zullen maar weinig thrillerfans zijn die niet “Waar zijn de kinderen?” hebben gelezen, maar in veertig jaar is er veel veranderd in het thrillergenre. Onder mijn huid  is een makkelijk leesbare whodunit geworden, meer een tussendoortje, maar geen kroon waardig.