Romantiek in de ruimte

Phobos² is het middelste deel in een trilogie over een live datingshow in de ruimte met als doel een nieuwe kolonie te stichten op Mars. De NAVO heeft zijn ruimteprogramma verkocht aan het particuliere bedrijf Atlas Capital dat van plan is de rode planeet te koloniseren. Om dit te kunnen bekostigen worden de belevenissen van twaalf zorgvuldig geselecteerde en getrainde jongeren 24 uur per dag live uitgezonden via het Genesiskanaal. De kandidaten hebben allemaal een hoofdsponsor en dit levert enorme bedragen op aan reclame-inkomsten. Pas in het ruimteschip de Cupido zullen de kandidaten in staat gesteld worden om kennis te maken met elkaar in sessies van zes minuten. Aan het einde van de reis worden dan de definitieve koppels gevormd zodat er na de landing op Mars direct getrouwd kan worden. Victor Dixen laat Phobos² (in de vertaling van Robbin Besselink) naadloos aansluiten op het einde van het eerste boek dat eindigde met een cliffhanger. Nu de kandidaten weten welke motieven er werkelijk een rol spelen bij de producenten van het Genesis programma staan ze voor een moeilijke keuze waarbij hun toekomst op zijn best onzeker is.  

Victor Dixen heeft zijn boeken een aparte opzet gegeven. Ze zijn onderverdeeld in verschillende aktes en het geheel doet denken aan een theatervoorstelling waarbij Mars het toneel is, de kandidaten de acteurs en de hele wereld het publiek. Ook de onderverdeling van de hoofdstukken sluiten hierbij aan door het perspectief steeds te laten wisselen tussen de kandidaten, de kopstukken achter de schermen en datgene dat wordt getoond via de Genesis tv-zender. Deze originele opzet maakt dat de lezer altijd meer weet dan de hoofdpersonen dat op zijn beurt weer zorgt voor wat vaart in het verhaal. En dat is zeker nodig, want op zich gebeurt er in dit tweede deel niet zo heel erg veel waardoor het verhaal af en toe wat inzakt. Vooral de hoofdstukken die zich afspelen bij de kandidaten blijven vaak hangen bij de romantiek, die op zichzelf al twijfelachtig is gezien de manier waarop deze geforceerd tot stand is gekomen. De hoofdpersonen kennen elkaar nog niet echt goed en zijn ook niet allemaal gekoppeld aan de kandidaat van hun keuze. Toch lijken ze alle twaalf hevig verliefd te zijn en beloven ze elkaar eeuwige trouw.  

In vergelijking met de eerste Phobos is de schrijfstijl van de auteur op een aantal punten sterk verbeterd. Zo laat hij benodigde achtergrondinformatie niet meer voornamelijk door zijn personages vertellen waardoor de dialogen in dat opzicht realistischer zijn geworden. De dialogen blijven echter ook in Phobos² een aandachtspunt, de spreektaal tussen de karakters lijkt soms erg vergezocht en niet reëel. Wat te denken van: '(..) je bent vreselijk. Vreet me op, scheur me doormidden met je klauwen. Ik ben van jou'. Ook ten aanzien van de belevingswereld van jongeren lijkt Dixen af en toe niet de juiste aansluiting te vinden, waardoor de gesprekken tussen hen soms geforceerd overkomen.  

Positief aan de serie tot nu toe is de manier waarop de auteur zijn fictieve wereld vormgeeft. Het is duidelijk dat hij hier veel energie in gestopt heeft en het is hem absoluut gelukt ruimtereizen en een leven op Mars geloofwaardig te laten zijn. Aan de meest kleine details heeft hij gedacht en ondersteund door tekeningen en diagrammen maakt hij het mogelijk zijn lezers te laten geloven dat dit soort avonturen geen verre toekomstmuziek meer zijn. Als klap op de vuurpijl laat Victor Dixen ook Phobos² eindigen met een enorme cliffhanger, zodanig schokkend dat zelfs de meest kritische lezer de verleiding niet zal kunnen weerstaan om straks ook het slotdeel op te pakken.