Een magisch Perzisch sprookje

De Iraans-Amerikaanse auteur Tahereh Mafi is vooral bekend geworden met haar ‘Touching Juliette’-serie, waarvan onlangs het eerste deel van een nieuwe trilogie is verschenen. Met Welkwoud als losstaand vervolg op het in 2016 gepubliceerde Verdermeer richt ze zich wederom op een wat jonger publiek. Gezien de bijzondere schrijfstijl van de auteur en de zwaarte van het onderwerp is Welkwoud wel een boek voor de wat oudere jeugd. Het verhaal is geïnspireerd op Mafi’s Perzische achtergrond en de verhalen die haar ouders met haar deelden tijdens haar kindertijd.  

Laylee Layla Fenjoon woont in Welkwoud, een koud en kil gebied. Nadat haar moeder is overleden en haar vader is vertrokken is ze de laatste mordeshoor. Dit betekent dat haar talent haar in staat stelt lijken te wassen en op weg te sturen naar het hiernamaals. Dit is zwaar en uitputtend werk dat haar lichaam, geest en haar ziel langzaam afbreekt. Ze is letterlijk haar kleur aan het verliezen en ze realiseert zich dat ze aan het sterven is. Dan staan er op een dag twee vreemdelingen op de stoep. Alice, hoofdpersoon uit Verdermeer, is gekomen om haar taak te vervullen en ze heeft gezelschap van haar vriend Olivier. Voor Alice is haar opdracht van levensbelang, maar Laylee zit absoluut niet te wachten op haar hulp. Of toch?  

Welkwoud is gezegend met een werkelijk prachtige cover, vol details die overduidelijk zo uit het verhaal zijn gehaald. Ook aan het binnenwerk, het lettertype en de bladspiegel is duidelijk veel aandacht besteed. Ondanks de opwachting die Alice en Olivier maken in dit boek is het wel onafhankelijk van Verdermeer te lezen. Wanneer de auteur het nodig vindt dat de lezer bepaalde informatie bezit laat ze dit door middel van een voetnoot uitleggen door haar alwetende verteller. Deze verteller geeft commentaar op het wel en wee van de personages en bereidt de lezer voor op toekomstige gebeurtenissen. De toon is vol droge humor wat een handige manier is om de scherpe kantjes van bepaalde situaties wat af te slijpen. Naast het gebruik van de auctoriale vertelsituatie verdient ook de schrijfstijl van Mafi aandacht. Haar zinnen zijn vol, bijna poëtisch te noemen en weer mooi vertaald door Merel Leene, maar het is de vraag of dit taalgebruik helemaal geschikt is voor de beoogde doelgroep.  

'Ze vormde een woord, maar het brak onder haar lippen. Nog een woord, maar de geluiden vielen uiteen in stilte, Nog een, en haar stem waaierde uiteen tot nonsens.'  

In tegenstelling tot Alice is Laylee een moeilijk personage om van te houden. Te vroeg ouderloos geworden en opgezadeld met een enorme zware taak en verantwoordelijkheid gaat Laylee gebukt onder grote eenzaamheid. Door de aard van haar beroep wordt ze niet geaccepteerd door de gemeenschap, een gemeenschap die echter niet schroomt om haar lijken op Laylee’s stoep te dumpen zonder haar hier fatsoenlijk voor te belonen. Laylee is trots, onafhankelijk en heel erg gekwetst wat zich vertaalt naar een stugge, boze en kortaangebonden houding ten opzichte van anderen.  

'Laylee had kleur nodig, dat klopt, maar ze had ook behoefte aan een vriend. Ze had echte hulp nodig. Geen pleister.'

Net als Verdermeer is Welkwoud door Tahereh Mafi’s eigen en herkenbare stijl geen dertien uit een dozijn boek; ze heeft een nieuw hoofdstuk toegevoegd aan een magische wereld vol met interessante en aparte personages die tussen alle avonturen door belangrijke levenslessen leren.