De schaduw van de raaf keert terug

In dit tweede deel van In de schaduw van de raaf waaieren de verhaallijnen uiteen.

Vaelin Al Sorna keert terug naar het Verbonden Rijk, zo anoniem mogelijk. Hij wordt door Malcius, inmiddels koning, benoemd tot torenheer van de Noordlanden. Reva, een jonge vrouw die grootgebracht is door een priester van ‘De Vader van de Wereld’ heeft de opdracht gekregen om het zwaard van haar vader, die gesneuveld is, te bemachtigen. Frentis wordt in bezit genomen van een onnoemlijk duister kwaad in de vorm van een Volariaanse vrouw die hem aanzet tot gruwelijke daden. Prinses Lyrna al Nieren, zus van koning Malcius, wordt naar het noorden gestuurd met de opdracht om vrede te bespreken met de hogepriesteres van de Lonakhim, het ruige volk dat de noordelijke provincies bewoont. Er is één groot gevaar dat hen allen boven het hoofd hangt. De Volariaanse strijdkrachten vallen van alle kanten aan met het doel om het complete Verbonden rijk te vernietigen en alle inwoners te doden of tot slaaf te maken.

Het ‘Lied van het Bloed’ speelt een belangrijke rol in het boek. Deze gave van helderziendheid is in verschillende vormen aanwezig bij meerdere personages, onafhankelijk van hun afkomst. Het varieert van uit het lichaam treden en op reis gaan naar andere plekken tot het beheersen van de wil van dieren en zelfs mensen. Vaelins bloedzang speelt regelmatig op maar hij kan het steeds beter beheersen en interpreteren. De bloedzang vertelt hem dat hij opnieuw zijn zwaard zal moeten trekken, niet alleen om zelf te overleven maar ook om de mensen van wie hij houdt te redden.

Om de veelheid aan perspectieven goed uit te kunnen werken komt het verhaal maar traag op gang, maar het is de moeite waard om vol te houden want daarna komen de gebeurtenissen in een stroomversnelling terecht, met verhaalwendingen die vele momenten van verrassing teweegbrengen. De goed uitgewerkte plot en mooie opbouw kan niet verhinderen dat het allemaal leest als meer van hetzelfde. Ryan heeft alle elementen van een epische saga in het boek verwerkt - een wereld in een pre-industriële setting, bewoond door een diversiteit aan volkeren, koninkrijken, religies, met duistere magie, intriges en verraad - maar het doet allemaal wel erg veel denken aan G.R.R. Martins Het lied van ijs en vuur.

Lezers die genoten hebben van het eerste deel zullen De torenheer zeker kunnen waarderen, maar de doorgewinterde fantasylezer zal veel herkennen uit andere epische series.