Een vrouw en haar twee jongens

Jungersen (1962) is een Deens schrijver.
Hij debuteerde in 1999 met de roman ‘Kreupelhout’, die bekroond werd met Bogforums Debutantpris.
In 2002 kwam zij tweede boek uit ‘De uitzondering’ die opnieuw bekroond werd met de prijs van de vereniging van Deense boekhandelaren. Het werd in 2009 door de lezers van de krant Berlinske Tidende verkozen tot beste Deense roman uit de jaren 2000-2009.
Zijn derde roman ‘Je verdwijnt’ volgde in 2012. Dit boek kreeg lovende recensies en stond hoog in de bestsellerlijsten. Het is in het Nederland verschenen onder de titel ‘Ik heb je zien verdwijnen’. Ook de beide andere romans werden in het Nederlands vertaald.
In ‘Ik heb je zien verdwijnen’ doet Christian Jungersen het verhaal van een ziektegeschiedenis. Hoe verandert het leven van een heel gezin als er bij de man een hersentumor ontdekt wordt die persoonlijkheidsveranderingen met zich meebrengt?

Kort na de diagnose dat hij een hersentumor heeft, verandert Frederik in een onherkenbare man: zijn denkvermogen, zijn gevoelsleven, zijn spraak, zijn motoriek veranderen, zijn impulsbeheersing en inlevingsvermogen nemen af en hij vertoont ontoelaatbaar gedrag. Hij is niet langer de man met wie Mia trouwde, is niet langer de vader die Niklas altijd gehad heeft. Het karakter van hun relaties verandert helemaal.
Mia bijt zich in het onderwerp hersenbeschadiging vast. Ze bestudeert alle beschikbare informatie en literatuur en sluit zich aan bij een steungroep voor partners. Ze onderzoekt haar relatie met Frederik nu en in het verleden. Wanneer zou de groei van de tumor begonnen kunnen zijn? Welke gebeurtenissen hebben zich met een gezonde Frederik voorgedaan, bij welke gebeurtenissen was hij al ziek? Heeft ze de drie laatste jaren van hun huwelijksleven die zo harmonieus verliepen enkel aan zijn hersentumor te danken?
Alsof Frederiks ziekte op zich nog niet genoeg was, ontdekt het bestuur van de school waar hij rector was, dat hij grote sommen geld verduisterd heeft. Daarop stort ook hun hele sociale netwerk ineen. Er wordt een aanklacht tegen hem ingediend en als Frederik in de rechtbank niet kan bewijzen dat deze fraude gestuurd werd door zijn ziekte, dan gaat hij de gevangenis in en valt ook hun materiële en financiële toekomst weg.
De druk op het hele gezin wordt bijzonder hoog. Frederik gaat helemaal op in zijn eigen nieuwe egocentrische leventje met zijn streven naar de onmiddellijke vervulling van zijn behoeften. Hij is niet langer in staat om zijn rol van echtgenoot of de vaderrol naar behoren in te vullen. Noodgedwongen wordt Mia gezinshoofd en ontwikkelt ze zich tot een controlefiguur die vruchteloos probeert om het gezin terug in ere te herstellen. Niklas, hun zoon, trekt zich steeds meer uit wat er van het gezin overblijft terug in zijn eigen wereldje van vriendschappen met leeftijdgenoten.

Terwijl hij zijn verhaal vertelt, roept Christian Jungersen filosofische vragen op. Ligt de essentie van de mens in zijn brein? Zijn wij ons brein? Heeft de mens een vrije wil of wordt hij door de hersenen gestuurd? Kunnen we iemand ooit helemaal ten volle kennen?
Deze vragen worden aanschouwelijker gemaakt in de vele verhaalde anekdotes waaraan de auteur zijn roman heeft opgehangen. Het vertellen van deze anekdotes geven het boek een grote geloofwaardigheid mee. Het hele verhaal zou zo waar gebeurd kunnen zijn en komt bij mensen die te maken hebben met patiënten met hersenbeschadiging zeker herkenbaar over. De schrijver verhoogt deze geloofwaardigheid nog door het toevoegen van artikels en van fictieve mailtjes, brieven en verslagen.
Uiteindelijk is een aantal van de opgeschreven anekdotes steeds opnieuw een variatie van dezelfde boodschap, waardoor wat vaart uit het verhaal getrokken wordt. De plot had een even grote impact gehad met een paar anekdotes minder.
Het boek is geschreven in de onvoltooid tegenwoordige tijd waardoor je je als lezer erg betrokken voelt bij wat er gebeurt. Van bij de openingsscène word je het verhaal ingetrokken; afstand nemen is er niet bij.
De roman wordt geschreven vanuit het perspectief van Mia en haar vele flashbacks sluiten naadloos bij het verhaal aan. Ze stellen de persoonlijkheidsveranderingen van Frederik scherp en benadrukken de impact van zijn ziekte op het gezin.
‘Ik heb je zien verdwijnen’ is een mooi boek geworden dat het zeker verdiend gelezen te worden. Verrassende plotwendingen en een onvoorspelbaar slot maken het verhaal op een vier sterren waardige manier af.